Διότι, όπως θα διαπιστώσατε, το lockdown αποτέλεσε μοναδική ευκαιρία για να θαφτεί η αποτυχία του, μετά από δέκα χρόνια σκληρής λιτότητας, να ανορθώσει έστω και υποτυπωδώς την οικονομία.
Και με όχημα τον φόβο του θανάτου, ο νυν εκπρόσωπός του ο οποίος προ κορονοϊού παρόλο που ψηφίστηκε για να αλλάξει τα πάντα συνέχισε να εφαρμόζει με θρησκευτική ευλάβεια την ίδια αδιέξοδη πολιτική, επιχειρεί να επισκιάσει τις μετεκλογικές του ανακολουθίες.
Προς το παρόν το κάνει με επιτυχία.
Κι ας μην σπεύσουν διάφοροι καλοθελητές να μας πουν για τον υποδειγματικό τρόπο που διαχειρίστηκε η κυβέρνηση τον κορονοϊό σε σχέση με άλλες χώρες,
γιατί είναι προφανές ότι αν μέτραγε χιλιάδες φέρετρα έχοντας ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει μια παραπαίουσα οικονομία θα κατέρρεε πάραυτα.
Η συγκεκριμένη πομφόλυγα, ωστόσο, παρά την άνευ προηγουμένου πληρωμένη προπαγάνδα του φιλοκυβερνητικού Τύπου, οσονούπω θα σκάσει με πάταγο λόγω της νέας οικονομικής εξαθλίωσης που έρχεται.
Κάτι που γνωρίζουν φυσικά οι κυβερνώντες, εξ ου και τα σενάρια που διαρρέουν οι παπαγάλοι τους περί ανασχηματισμού και πρόωρων εκλογών.
Κοινώς, πετάνε άδεια για να πιάσουν γέματα, ώστε να καταλήξουν πως θα καταφέρουν να εδραιώσουν την κυριαρχία τους για τον νέο γύρο πλιάτσικου που ετοιμάζουν.
Βλέπετε, αυτό έμαθε να κάνει το πολιτικό σύστημα τα τελευταία 50 σχεδόν χρόνια, κι αυτό ετοιμάζεται να επαναλάβει.
Εντούτοις, απαραίτητη προϋπόθεση για να στεφθεί με επιτυχία η νέα λεηλασία είναι η διάσωση του δικομματισμού.
Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ένα κόμμα μόνο του να σηκώσει το άχθος της νέας λαίλαπας που έρχεται.
Άλλωστε, η μεταπολίτευση απέδειξε περίτρανα πως χρειάζονται δυο για να χορέψουν τανγκό, πόσο μάλλον τώρα που η Ελλάδα με το που σήκωσε δειλά το κεφάλι ετοιμάζεται για νέο μακροβούτι στα θολά νερά της λιτότητας.
Κι αυτό ακριβώς έχουν αρχίσει να προετοιμάζουν ο Κυριάκος κι ο Αλέξης.
Με το έναυσμα να δίνεται τις προάλλες, κατά την διάρκεια της συνεδρίασης της Βουλής.
Όπου οι προσεκτικοί παρατηρητές θα αντιλήφθηκαν, ότι η συναίνεση... ξεχείλιζε από τα βουλευτικά έδρανα.
Πέρα από τις αναγκαίες έριδες για να αιτιολογηθεί όσο το δυνατόν πειστικότερα ο ρόλος του καθενός, δεν υπήρξε η παραμικρή ουσιαστική αντιπαράθεση για το πως θα σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της στη μετα-κορονοϊό εποχή.
Το ζήτημα είναι αν το... μεγάλο άλμα θα γίνει άμεσα μέσω πρόωρων εκλογών ή αν θα μετατεθεί στο μέλλον.
Δύσκολη η εξίσωση.
Πάντως, η αιφνίδια διαρροή σεναρίων περί απορρόφησης του ΚΙΝΑΛ από τον ΣΥΡΙΖΑ, η απαραίτητη τονωτική ένεση στον Τσίπρα δηλαδή για να μην καταρρεύσει και δεν ευοδωθεί η εδραίωση του δικομματισμού, δείχνει κάλπες. Κίνηση, που αν τελικά συμβεί, ενδέχεται να αποδυναμώσει και τους λοιπούς μικρούς παίχτες λόγω της φαινομενικής δυναμικής και συσπείρωσης που θα εμφανίσουν οι δυο ισχυροί πόλοι.
Σε κάθε περίπτωση, ο χρόνος θα δείξει.
Όλα, όμως, υποδεικνύουν ότι οδηγούμαστε προς έναν ακόμη... ιστορικό συμβιβασμό.
Κάτι που ενισχύεται και με την ταύτιση Μητσοτάκη - Τσίπρα σε εθνικά και μεταναστευτικό.
Μπορεί οι οπαδοί του... νέου Μωυσή να βαυκαλίζονται ότι ο ηγέτης τους θα κυβερνάει εσαεί, παρ' όλ' αυτά, η πραγματικότητα θα τους προσγειώσει.
Όταν δηλαδή, αργά ή γρήγορα, τα αδιέξοδα τον σύρουν στις κάλπες και επικαλούμενος την ανάγκη να κυβερνηθεί η χώρα λόγω έλλειψης αυτοδυναμίας, τείνει χείρα σωτηρίας προς τις... προοδευτικές δυνάμεις.
Εκτός κι αν νομίζουν, ότι η Δεξιά θα ξεχάσει τα περί μπολιάσματος και τα καζάν - καζάν με τον Ερντογάν, δίνοντάς του πάλι την αυτοδυναμία για να τον διασώσει.
Το ξαναγράψαμε... νεοφιλελεύθερα αδέρφια, τα θαύματα γίνονται μια φορά.
Η συνέχεια στις κάλπες...