Παρασκευή, Μαΐου 22

Δε θέλω να 'ρχεσαι τις νύχτες στα όνειρά μου..δε θέλω--Εκδόσεις Οσελότος


Πως πέρασε έτσι ο καιρός...πάνε εκείνες οι μέρες φύγανε ανεπιστρεπτί, ότι κι αν νόμιζα δικό μου ήταν ψεύτικο, πλασματικό, σκόρπισε μαζί με τους  αλήτες ανέμους...

Λόγια φτηνά, λόγια ψεύτικα, όρκοι ζωής με φανταχτερό περιτύλιγμα ιλουστρασιόν, για εντυπωσιασμό. Και τι απόμεινε απ' όλα αυτά; Μόνο μερικά νεκρά ροδοπέταλα με το ξεθωριασμένο χρώμα του πάθους, που τώρα γίνανε στοιχειωμένες σκιές  στην αντανάκλαση του χρόνου, επώδυνα χνάρια στις κιτρινισμένες σελίδες του.

Όλα, όλα γίνανε παρελθόν γίνανε χθες, πέρασαν  στη σκιά της αιώνιας σιωπής..  


Κι όλο έρχεσαι τις νύχτες... τις νύχτες που δεν ζω, τις νύχτες αυτές που με καταδιώκουν σα φυγά της ζωής, έρχεσαι ντυμένος με αναμνήσεις... Προβάλλεις μέσα απ' το θολό καπνό του τσιγάρου μου με κείνο το ψεύτικο χαμόγελό σου...

Δε θέλω να 'ρχεσαι απροσκάλεστος  στα όνειρα μου, και να παραβιάζεις το άβατο της ατομικής μου συνείδησης
δε θέλω ψεύτικα οράματα να φιγουράρουν στον ραγισμένο καθρέφτη της ψυχής μου....

Δεν αντέχω άλλο να βλέπω αυτές τις εικόνες-σκιές μιας ατέρμονης παγερής σιωπής

Σε κέρασα τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής, που εγώ δε γεύτηκα....

ζωγράφισα τα όνειρά σου, με τα πιο όμορφα χρώματα της ψυχής μου...

ξόδεψα ανάσες μου, και ξέμεινα από χαρές και όνειρα...
και τώρα;
Μαρίζα Τσιτμή