σε βλέπω να χάνεσαι από κοντά μου μέρα με τη μέρα
κι ενώ θέλω να φωνάξω δυνατά και να ουρλιάξω
να μπήξω τα νύχια στις σάρκες μου και να σπαράξω
μένω ακίνητη σαν νεκρή, και δε μπορώ ούτε να κλάψω
Σα δεντρί που το 'χουν πυρπολήσει
στέκω και σε βλέπω σα να 'χω παραλύσει
δεν έχω δύναμη να κινηθώ να σε κρατήσω
δεν έχω φωνή να φωνάξω για να σε σταματήσω
Ένα πέπλο μπροστά στα μάτια μου έχει απλωθεί
δε βλέπω ,δεν ακούω, γύρω μου απόλυτη σιγή
έχω χάσει την αίσθηση χρόνου και τόπου
μου έχει μείνει μόνο η αίσθηση του απέραντου πόνου...
Μαρίζα Τσιτμή