Μου χρωστάς μια Άνοιξη, ένα καλοκαίρι .Τους χειμώνες που μου χάρισες δεν τους θέλω ξεπάγιασαν τη ψυχή μου...Μου χρωστάς το όνειρο...ένα όνειρο ζωής που μαζί σχεδιάζαμε για μια άνοιξη που ποτέ δεν τη ζήσαμε...τόσα χρόνια πέρασαν κι ακόμη δεν έμαθα να ζω χωρίς εσένα .... Αγγίζω κάθε τι δικό σου για να 'χω τη ψευδαίσθηση ότι είσαι εδώ, ότι έφυγες μόνο για λίγο και ότι θα γυρίσεις. Σκέφτομαι ...
.θα 'ρθεις δε μπορεί να μην έρθεις, αφού εδώ είναι όλα τα προσωπικά σου αντικείμενα...
Μόνο οι αναμνήσεις μου δίνουν δύναμη... φοβάμαι, φοβάμαι μήπως ξεχάσω τη φωνή σου...μήπως το μυαλό μου κάποια μέρα θολώσει και χάσω τις εικόνες σου... αυτό είναι που φοβάμαι, τρέμω στην ιδέα της απουσίας των αναμνήσεων....
Μαρίζα Τσιτμή