Εντελώς αυθαίρετα κάποιο αόρατο χέρι, μου έκλεψε την άνοιξη και τα καλοκαίρια μου.
Έβαλε φραγμό και σύνορα, για να μη μπορεί να μ' αγγίξει καμιά χαρά
Εντελώς ξαφνικά ,επαναστάτησε ο τρομοκράτης χρόνος, και πάγωσε στο διάβα της
στράτας σου...τα ρολόγια συνωμότησαν μαζί του και οι δείχτες τους κόλλησαν σε εκείνη την ώρα, σε εκείνη τη μέρα, σε κείνη τη χρονολογία. Όλος ο πλανήτης έγινε μια απέραντη έρημος, δεν υπάρχει πλέον πουθενά ο ίσκιος σου για να ξαποστάσω...Τώρα που ο λόγος σου στέρεψε, και ο χρόνος πάγωσε στο βλέμμα των ματιών σου, τώρα πια, καμιά πηγή δε μπορεί να ξεδιψάσει τη δίψα της ψυχής μου, που απεγνωσμένα αναζητά απαντήσεις στα χιλιάδες γιατί,που τις νύχτες στοιχειώνουν τα μονοπάτια του ταραγμένου μου μυαλού...
Μαρίζα Τσιτμή