Πέμπτη, Αυγούστου 27

Σε βλέπω να χάνεσαι κι αυτό με τρελαίνει


Σαν αστέρι φωτεινό που σιγά-σιγά ξεμακραίνει
σε βλέπω να χάνεσαι κι αυτό με τρελαίνει
κι όσο ο τροχός του χρόνου τρέχει σα τρελός
σ' απομακρύνει  όλο και πιο μακριά απ' το φως

Ας γινόταν τον χρόνο να μπορούσα να σταματούσα
ας γινόταν για πάντα κοντά μου να σε κρατούσα
για να μη περάσεις τα σύνορα της λησμονιάς
γιατί είναι πικρό το ταξίδι της μοναξιάς

Η στράτα της ψυχής μου  γέμισε σκιές
τα όνειρά μας στα συρτάρια του χρόνου πάγωσαν στο χθες
πως να αντέξω της απουσίας σου τη σιωπή
που να βρω λόγια και τι να πω με άδεια ψυχή;

Μαρίζα Τσιτμή