Ήταν χειμώνας σαν αποφάνθηκε η μοίρα να μας χωρίσει .Κι αυτή η χειμωνιά έχει διαπεράσει κάθε κύτταρο της ψυχής μου. Εντελώς αυθαίρετα κάποιο χέρι αόρατο μου έκλεψε την άνοιξη και τα καλοκαίρια μου...Έβαλε φραγμό και σύνορα για να μη μπορεί πλέον να μ' αγγίξει καμιά χαρά. Έτσι ξαφνικά επαναστάτησε ο τρομοκράτης χρόνος και πάγωσε στο διάβα της στράτας σου..
Τα ρολόγια συνωμότησαν μαζί του και οι δείκτες τους κόλλησαν σε εκείνη την ώρα, σε εκείνη τη μέρα, σε εκείνη τη χρονολογία.Και τώρα που όλος ο πλανήτης έγινε μια απέραντη έρημος και δεν υπάρχει ο δικός σου ίσκιος για να ξαποστάσω...τώρα που ο λόγος σου στέρεψε και ο χρόνος πάγωσε στο βλέμμα των ματιών σου, τώρα πια καμιά πηγή δε μπορεί να ξεδιψάσει τη δίψα της κουρασμένης μου ψυχής που απεγνωσμένα ψάχνει να βρει την αιτία της απρόσμενης φυγής σου ..Πάνε χρόνια που λείπεις, κι εγώ είμαι ακόμη μαζί σου...Εσύ έφυγες κι έμεινα εγώ να μετράω άδεια χρόνια....
Μαρίζα Τσιτμή