Έγινε μόρια σκόνης η αγάπη σου
στο άπειρο σκόρπισε
στον αέρα πλανιόταν η ηχώ της φωνής σου
και ξαφνικά σιώπησε
Ζούσα ένα όνειρο και μ' ένα χαστούκι δυνατό
της ζωής ξύπνησα
αντικρίζοντας την πραγματικότητα, έχασα
Τώρα μόνη σαν τρελή τα χνάρια σου παντού γυρεύω
τις στάχτες των ονείρων μας συνεχώς ανασκαλεύω
η ζωή μου γέμισε παντού σκιές
η μοίρα με φυλάκισε ισόβια στο χθες
Στην άλλη όχθη μαζί σου πήρες κι εμένα
έμεινε μόνο η σκιά μου εδώ να ψάχνει εσένα
η κάθε μου σκέψη και μια ανάμνηση, μια πληγή ανοιχτή
πως να ζήσω χωρίς εσένα, χωρίς οξυγόνο και δίχως ψυχή;
Μαρίζα Τσιτμή