Τα όρια του μύθου από την πραγματικότητα είναι πολλές φορές εξαιρετικά λεπτά, σχεδόν δυσδιάκριτα.
Γράφει ο καθηγητής Γεώργιος Μούρτος
ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ: ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Τα όρια του μύθου από την πραγματικότητα είναι πολλές φορές εξαιρετικά λεπτά, σχεδόν δυσδιάκριτα.
Απαιτείται ένα μέσο ακριβείας, για να διακρίνει κανείς την αλήθεια από αυτό που εμφανίζεται ως πραγματικότητα.
Ένα τέτοιο δοκιμασμένο, ανά τους αιώνες, μέσο μας δίνει ο Θουκυδίδης, ο «άρχων της κριτικής σκέψης», σύμφωνα με την άποψη της κορυφαίας, μεταπολεμικά, ελληνίστριας, της Γαλλοεβραίας Ζακλίν ντε Ρομιγύ (Jacqueline de Romilly).
Η σπουδαιότητα της θουκυδίδειας κριτικής σκέψης έγκειται στο ότι ενδυναμώνει την ικανότητά μας να διακρίνουμε και τα αόρατα: τον δόλο, την άγνοια, τη σκοπιμότητα, την ανεπάρκεια στη σύνθεση, την αλήθεια.
Προστρέχω σ΄ έναν εξαίρετο νόα και χειριστή του θουκυδίδειου λόγου, για να πάρω μια εξήγηση του βιούμενου φαινομένου των ημερών· της πανδημίας του κορωνοϊού (COVID-19, ονοματοδοτήθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας).
Πρόκειται για μια κορυφαία και πολυσύνθετη προσωπικότητα της διεθνολογικής επιστήμης με βαθύτατη γνώση του Θουκυδίδη.
Αναφέρομαι στον καθηγητή του Χάρβαρντ, Γκράχαμ Άλισον (Graham Allison), ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν επικεφαλής της πιο έγκυρης στον κόσμο δεξαμενής σκέψης που την τελευταία επταετία ψηφίζεται από την παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα ως το πρώτο μεταξύ των 8.100 συνολικά ερευνητικών ιδρυμάτων στον κόσμο, την “Belfer Center for Science and International Affairs”.
Ο ομότεχνός μου Αμερικανός καθηγητής, ο οποίος ηγείται του προγράμματος «Αποφυγή πολέμου μεταξύ των υπερδυνάμεων» στο Χάρβαρντ, που βασίζεται στη σκέψη του Θουκυδίδη –η διδασκαλία του οποίου καταργήθηκε στην ελληνική εκπαίδευση-, έδωσε στη δημοσιότητα την περασμένη εβδομάδα, μια περιεκτική μελέτη –μόλις 24 αραιογραμμένων σελίδων-, τιτλοφορούμενη:
Coronavirus as a Strategic Challenge: Has Washington
Misdiagnosed the Problem?
(Author: Graham Allison, Harvard Kennedy School,
BELFER CENTER for Science and International Affairs,
April 2020)
O καθηγητής Άλισον και η ομάδα του ξεκαθαρίζουν ότι τα ευρήματά τους δεν είναι των ειδικών του αντικειμένου αλλά ανθρώπων κοινής λογικής που επιμένουν να σκέπτονται κριτικά.
Άλλωστε, όπως σε ζητήματα ασφάλειας ο πόλεμος θεωρείται και είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να αφεθεί στην αποκλειστικότητα των στρατηγών, έτσι και η δημόσια υγεία είναι εξίσου σοβαρή, για να αφεθεί στην αποκλειστικότητα των ειδικών της υγείας.
Ο Αμερικανός καθηγητής και αθεράπαυτα εραστής της θουκυδίδειας κριτικής σκέψης, προσκαλεί κάθε καλόπιστο να συμβάλει στη δημόσια προβληματική με νέες ιδέες, συμπληρωματικά στοιχεία, αμφισβητήσεις και διαφωνίες, ώστε να οδηγηθούμε στην αλήθεια για το μέγεθος της βιούμενης ιο-απειλής.
Και τούτο, διότι στη στρατηγική, η διάγνωση προηγείται της θεραπείας.
Και όπως παρατηρεί, η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων από πρωτοεμφανιζόμενες απειλές που οι κοινωνίες, και δη οι ειδικοί, έκαναν ασφαλμένη διάγνωση με τραγικά αποτελέσματα.
ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
Τα στοιχεία που επικαλείται προέρχονται από επίσημες πηγές αρμοδίων κρατικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και μιας δωδεκάδας άλλων χωρών.
Από τα επίσημα στοιχεία είναι ξεκάθαρο ότι ο ιός δεν φονεύει κάθε άνθρωπο που προσβάλλει αλλά συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες, που ομαδοποιούνται στις εξής κατηγορίες:
Πρώτον, οι άνω των 65 χρόνων.
Και πάλι ο ιός είναι επιλεκτικός· προσβάλλει εκείνους που έχουν βεβαρημένη υγεία.
Η συγκεκριμένη ομάδα πολιτών αντιστοιχεί στο 15% του συνολικού πληθυσμού των ΗΠΑ.
Για το υπόλοιπο 85% η πιθανότητα να πεθάνει από τον ιό κατά τους επόμενους δώδεκα μήνες είναι 0.04%, ήτοι 1 στους 2.500 πολίτες.
Σε απόλυτους αριθμούς, οι ιο-θάνατοι είναι κατά πολύ λιγότεροι από άλλες αιτίες, όπως, καρκίνος, καρδιακά νοσήματα, ατυχήματα, αυτοκτονίες, διαβήτης, καρδιακές προσβολές.
Δηλαδή, στατιστικά για τους κάτω των 65 είναι η 8η κατά σειρά αιτία θανάτου, ενώ για τους άνω των 65 η 6η.
Με άλλα λόγια, η πιο ευπαθής ηλικιακή ομάδα είναι οι άνω των 65 –το ποσοστό αυξάνεται με την ηλικία και τη βεβαρημένη υγεία-, που αντιπροσωπεύουν το 80% των θανάτων.
Ο καθηγητής Άλισον επιμένει στα στατιστικά δεδομένα, από τα οποία μπορεί να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα.
Επισημαίνει χαρακτηριστικά ότι σε έναν πληθυσμό 110 εκ. που είναι οι Αμερικανοί κάτω των 25 χρόνων, οι καταγεγραμμένοι θάνατοι από τον ιό, μέχρι την περασμένη εβδομάδα, είναι λιγότεροι των 50· διά τους άνω των 45, οι πιθανότητες θανάτου είναι λιγότερες του ημίσεως από αυτούς που προκαλούνται από πνιγμό.
Δεύτερον, οι άνδρες : για κάθε 8 θανάτους από τον ιό, οι 5 είναι άνδρες.
Ωστόσο, αυτοί οι δείκτες φαίνεται να μην αποδίδουν την πραγματική εικόνα, διότι δεν λαμβάνεται υπόψη ότι οι γυναίκες άνω των 65 είναι κατά πολύ περισσότερες των ανδρών.
Ούτε λαμβάνεται υπόψη ο ηλικιακός παράγοντας των δύο φύλων, δηλαδή, τα συγκρτικά ποσοστά θανάτων για τους άνω των 70 ή άνω των 80.
Τρίτον, Αφρο-Αμερικανοί: για τους Αφρο-Αμερικανούς και τους Λατίνους, οι θάνατοι από τον ιό αποτελούν την 3η αιτία, ενώ για τους λευκούς Αμερικανούς την 8η.
Και πάλι οι αριθμοί δεν λένε ολόκληρη την αλήθεια, διότι δεν λαμβάνονται υπόψη ποιοτικά χαρακτηριστικά, όπως κατοικία (άστεγοι), εισόδημα, νοσοκομειακή πρόσβαση.
Διά της εις άτοπον απαγωγή, η πραγματικά ευάλωτη ομάδα να καταλήξουν από τον ιό είναι οι βεβαρημένης υγείας άνω των 65 και οι απόκληροι της κοινωνίας.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Για τους θουκυδίδειας αντίληψης πολίτες όπου γης, η επέλαση του κορωνοϊού αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο της κοινωνίας που δημιουργήσαμε και αυτάρεσκα αποκαλούμε πολιτισμένη, αφού έχει ξεσκεπάσει τις σοβαρότατες αδυναμίες των θεσμικών φορέων στα προηγμένα κράτη της Δύσης.
Γι΄ αυτό, ο πυρήνας του προβλήματος δεν είναι ιατρικός αλλά πολιτικός.
Τα κενά στη συλλογή πληροφοριών και επεξεργασίας είναι πολλά και εμφανή.
Η οπτική θέαση περιορίζεται στο δένδρο και χάνεται από μπροστά μας το δάσος, με συνέπεια να βλέπουμε μόνο μέρος της πραγματικότητας.
Και τούτο, διότι από τη στιγμή που ο ιός αναβαθμίστηκε σε πανδημία, οι επιπτώσεις δεν περιορίζονται στην υγεία του ασθενούς αλλά στην υγεία ολόκληρης της κοινωνίας.
Τα στοιχεία που ελήφθησαν υπόψη είναι εξαιρετικά περιορισμένα και, φυσικά, τα μέτρα εξόχως ετεροβαρή.
Ωστόσο, οι συνέπειες θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον του δυτικού κόσμου και, ειδικότερα, της χώρας μας.
Θα επικαλεστώ και πάλι τους αριθμούς, για να φωτιστεί καλύτερα το πρόβλημα.
Στις ΗΠΑ, το 40% των θανάτων από τον κορωνοϊό εντοπίζεται στην πολιτεία της Νέας Υόρκης.
Πρόκειται για τον ίδιο αριθμό θανάτων με της Ισπανίας που αριθμεί 46 εκ. και λίγο μικρότερο της Ιταλίας με τριπλάσιο πληθυσμό.
Ο αριθμός θανάτων είναι τόσο μεγάλος, που εικάζεται ότι η μέτρησή τους είναι αναξιόπιστη, ήτοι κατά πολύ μικρότερη του πραγματικού.
Αυτά τα στοιχεία αποτελούν κόλαφο για μια πόλη που αυτοπροβάλλεται η πρωτεύουσα του δυτικού κόσμου αλλά υποκρύπτει απύθμενη φτώχεια και δραματικές ελλείψεις στη δημόσια υγεία.
Ο καθηγητής Άλισον, μελετώντας προσεκτικά τα επίσημα δεδομένα, προτείνει καταρχήν, την πλήρη αμφισβήτηση της πολιτικής συναίνεσης των κέντρων αποφάσεων της χώρας του, την αναίρεση όλων των δεδομένων που διαμόρφωσαν τη συναίνεση αυτή και που οδήγησαν σε οφθαλμοφανείς αστοχίες στη διάγνωση του προβλήματος, διότι θεωρεί ότι τα μέτρα που λαμβάνονται όχι μόνο δεν θα ενεργήσουν θεραπευτικά αλλά θα επιφέρουν δραματικές επιπτώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο.
Διά τούτο, προτείνει την επανεξέταση του προβλήματος στην ολιστική του μορφή και όχι μόνο στην ιατρική, αρχής γενομένης με τη σύσταση παράλληλης ομάδας κρίσεως, την «Ομάδα “Β”», αποτελούμενη από τους οξυδερκέστερους νόες της χώρας από τον χώρο της οικονομίας, των κοινωνικών επιστημών (πρωτίστως της εφαρμοσμένης ιστορίας) και, κυρίως, από τις μυστικές υπηρεσίες (για τους μη γνώστες, οι ΗΠΑ διαθέτουν πολυπληθείς ομάδες ειδικών στις υπηρεσίες αυτές, επιφορτισμένες με την καταγραφή του «υγειονομικού χάρτη» του πλανήτη). Ήδη έχει θεσπιστεί ειδικό χρηματικό βραβείο για την καλύτερη ιστορική δημοσίευση της εβδομάδας μέχρι τις 30 Ιουνίου 2020, αναφορικά με τα διδάγματα από προηγούμενες πανδημίες και τις προτάσεις για την αντιμετώπιση της τωρινής, χρηματοδοτούμενες από το Ίδρυμα “Stanton”.
Πρωτοστατεί η Ένωση Ιστορικών ΗΠΑ, εν αντιθέσει με τους ομολόγους τους στην Ελλάδα, οι οποίοι πρωτοστατούν στον εθνομηδενισμό και στην ανάληψη καίριων θέσεων στην εκπαίδευση και τη διοίκηση του κράτους.
Ο σκοπός της Ομάδας “Β” θα είναι η ακτινογράφηση των αποφάσεων των ειδικών της υγείας (Ομάδα “Α”), ώστε τα κέντρα αποφάσεων να έχουν την πλήρη εικόνα για να υιοθετήσουν πολιτικές με μακροδυναμική προοπτική.
Βεβαίως, μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου έχει καταργηθεί κάθε έννοια αξιολόγησης και εθιστεί στους μονόδρομους, στους φλύαρους φετφάδες των συνταγματολόγων και των οικονομολογούντων, καθώς και στις αναφομείωτες μεταπρατικές ιδέες, η πρόταση φαντάζει ουτοπική, γι΄ αυτό το όλο θέμα θεωρείται αμιγώς ιατρικό και παραπέμφθηκε στην αποκλειστική ευθύνη ενός πανεπιστημιακού γιατρού και της ομάδας του, καθώς και ενός πρώην δημάρχου για την εφαρμογή αυστηρών κατασταλτικών μέτρων.
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Σύμφωνα με τον καθηγητή Άλισον, οι αποφάσεις πρέπει να έχουν μακροδυναμικό ορίζοντα διότι, σύμφωνα με όλα τα δεδομένα, θα διαμορφώσουν έναν καινούργιο κόσμο· όχι από το μηδέν αλλά επιταχύνοντας στη νιοστί τις από καιρό δρομολογηθείσες τάσεις.
Έναν κόσμο που από την ιοφοβία οδηγείται στην ανθρωποφοβία· δηλαδή, στην πλήρη χειραγώγηση του ανθρώπου και τη μετάλλαξή του από “citizen” σε “i-zen” (-i- για individual και information).
Εάν οι προβλέψεις για την οικονομία των ΗΠΑ, που από εύρωστη στην προ-ιού εποχή οδηγείται στη μεγαλύτερη ύφεση των τελευταίων εκατό χρόνων, επαληθευτούν, τότε οι παγκόσμιες συνέπειες θα είναι καθοριστικές και σε πολλές περιπτώσεις οδυνηρές. Και οι συνέπειες δεν θα περιοριστούν στην οικονομική σφαίρα αλλά θα κάνουν μετάσταση στο κοινωνικό σώμα και θα διαδοθούν, όπως συμβαίνει πάντα, σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.
Για την Ελλάδα, οι συνέπειες θα είναι πολλαπλάσιες, διότι τα κοινωνικά αντισώματα είναι πολύ ανίσχυρα στη χώρα μας.
Σε αυτό συνέβαλαν μεταπολιτευτικά τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος που συνοδοιπορούν στις κύριες επιλογές :
εθνομηδενισμός· διεθνισμός χωρίς εθνισμό· χώρος και όχι χώρα με ανοιχτά σύνορα και χωρίς εθνικό χρώμα (ιστορία, θρησκεία, γεωγραφία, κλασική και πατερική γραμματεία, όλα αποδυναμώθηκαν ή εξοβελίστηκαν από τη διδακτέα ύλη)·
θεοποίηση των ατομικών/ανθρωπίνων δικαιωμάτων χωρίς υποχρεώσεις στο κοινωνικό σύνολο· κυριαρχία μειοψηφιών και ασφυξία των πολλών που στερούνται του οξυγόνου (εκπαίδευση, παράδοση, πίστη, οικογένεια) για να αναζωογονούν την ιδιοπροσωπία τους· μεταπρατισμός σε προϊόντα, υπηρεσίες και ιδέες με πρώτο θύμα τη μεγαλύτερη βιομηχανία στον πλανήτη, τη γεωργία (οι εισαγωγές προϊόντων της διατροφικής αλυσίδας φθάνουν μέχρι το 70%), διότι οι μικροκαλλιεργητές θεωρούνται συντηρητικοί, δηλαδή είναι λιγότερο επιρρεπείς στην αναθεώρηση της ταυτότητάς τους –άρα λιγότερο χειραγωγούμενοι· αστικοποίηση, που οδηγεί στην κοινωνική αλλοτρίωση και την ερημοποίηση της υπαίθρου, διότι οι μεν ευαγγελίζονται τις μεγάλες καλλιέργειες για οικονομικούς λόγους και οι δε την προλεταριοποίηση (για μια βιομηχανία που δεν υπάρχει) για ιδεολογικούς· πολιτική ορθότητα που συνοδεύεται με την ετσιθελική εάν όχι βίαιη επιβολή της μονοκρατορίας του μονόδρομου, που οδήγησε στην υποταγή στα κελεύσματα μιας γραφειοκρατικής, γερμανοκεντρικής Ευρώπης των ψυχρών ειδικών συμφερόντων, χωρίς πυξίδα και όραμα, γι΄ αυτό αυτή η Ευρώπη εισήλθε σε κατιούσα τροχιά και η Ελλάδα σε κατάσταση ιδεολογικής «ορφανοποίησης».
Εξηγώ, το τελευταίο ως ακολούθως.
Η μεταπολιτευτική Ελλάδα, υιοθετώντας ακρίτως τον ευρωπαϊκό μονόδρομο βρέθηκε μόνη και «ορφανή», διότι:
η Ευρώπη ούτε ασφάλεια συνόρων προσφέρει, ούτε δημοκρατικά εχέγγυα, ούτε δικαιοκρατική αλλά ούτε και ένωση είναι, αλλά μια σύμπτυξη κρατών που κυρίαρχο στοιχείο είναι ο καταμερισμός εργασίας.
Σε απλά ελληνικά, είναι μια «θρησκεία» με ευαγγέλιο “The Wealth of Nations” του Adam Smith, δηλαδή την εξειδίκευση σε εκείνα τα προϊόντα και υπηρεσίες που διαθέτει συγκριτικό πλεονέκτημα, ώστε να καταστεί περισσότερο αποτελεσματικός και παραγωγικός, απολαμβάνοντας υψηλούς δείκτες ανάπτυξης.
Αυτό αποδίδεται με τον γνωστό όρο «παγκοσμιοποίηση».
Για την ευρωενωσιακή Ελλάδα επιφυλάχτηκε η θέση της τουριστικής χώρας σε αυτό τον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας.
Όχι, ωστόσο, σε όλο το φάσμα που συνθέτει αυτή τη βιομηχανία, αλλά στην εκμετάλλευση του θεσπέσιου «οικοπέδου» και στην παροχή υπηρεσιών (ενοικιαζόμενα δωμάτια, σερβιτόροι, σουβλατζήδες και τα σχετικά).
Αποκλείστηκαν τα κυριότερα :
γεωτροφική αλυσίδα, εθνικές αερογραμμές, αεροδρόμια, λιμάνια, τρένα και ό,τι έχει σχέση με την παραγωγή, τα οποία ιδιωτικοποιήθηκαν και παραχωρήθηκαν σε ξένους ομίλους.
Έτσι, η χώρα κατέστη έρμαιη του απρόβλεπτου όπως η πανδημία, η τουρκική συμπεριφορά και άλλες αβεβαιότητες που μας οδηγούν σε πολιτικές μόνιμου συμβιβασμού και υποχωρητικότητας, ώστε να μην πληγεί θανάσιμα η βαριά μας βιομηχανία :
ο τουρισμός.
Εν κατακλείδι : στον «ελεύθερο» δυτικό κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της «ισότιμης» ευρωπαϊκής Ελλάδας, εδραιώνεται πλέον η κοινωνία του 1% :
τα ενδιάμεσα στρώματα συρρικνώνονται σε βαθμό έκλειψης, όπως είναι οι μικροί και μεσαίοι γεωργοί, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες –γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, καταστηματάρχες, τεχνίτες-, η μεσαία τάξη γενικότερα και ευνοούνται οι «μεγάλοι».
Η κοινωνική λαίλαπα είναι πιο οδυνηρή από την κορωνοϊκή.
Και το εφιαλτικό ερώτημα που προβάλλει και χρήζει απαντήσεως είναι :
Αυτή τη λαίλαπα, ελλείψει ηγεσιών με όραμα, αποφασιστικότητα και νομιμοποίησης (η πολιτική τάξη εκλέγεται με λιγότερο του 50% του εκλεκτορικού σώματος με αποκλεισμένο το πιο δυναμικό κομμάτι, τη διασπορά), μιας εσωστρεφούς και γερασμένης (όχι μόνο βιολογικά) Διοικούσας Εκκλησίας, μιας ανύπαρκτης Ακαδημίας και μιας αναιμικής τάξης των γραμμάτων, των τεχνών και της επιστήμης, με εξαρτώμενους από την οθόνη “i-zens”, ποιος θα την ανασχέσει;
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ο Χένρι Κίσιγκερ (Henry Kissinger) είναι απόλυτος ως προς το αύριο:
«Η πανδημία του κορωνοϊού θα αλλάξει για πάντα την Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων» (εφ. WSJ, 03-04-2020). Και τούτο, διότι επιτάχυνε διαδικασίες που είχαν δρομολογηθεί για τα καλά, σε αντίθεση με άλλες πανδημίες, κατά πολύ φονικότερες, όπως η γρίπη του Χονγκ Κονγκ (H3N2, κατά το επιστημονικότερο) του 1968 που κόστισε τον θάνατο πλέον του 1 εκ. παγκοσμίως (πάνω από 100.000 μόνο στις ΗΠΑ) και η ισπανική γρίπη του 1918.
Παρατηρούμε ότι πανδημίες εμφανίζονται ανά πενήντα χρόνια, ενώ ενδιάμεσα μας επισκέπτονται μικρότερης έκτασης επιδημίες που εν πολλοίς έχουν αφήσει ανέπαφη τη Δύση, όπως :
SARS, Ebola, Avian Flu, H1-N1.
Η διαφορά με τον κορωνοϊό είναι ότι η πανδημία αυτή εξελίσσεται σε έντονη πολιτική αναμέτρηση μεταξύ δύο πανίσχυρων συστημάτων :
του αγγλοσαξονικού και του κινεζικού.
Γι΄ αυτό, αυτή η αναπάντεχη πανδημία κατέστη μέρος μιας ευρύτερης μακρο-οικονομικής ατζέντας με τεράστιες γεωπολιτικές διαστάσεις.
Το πρώτο εκ των δύο συστημάτων, αποδυναμωμένο σε αξιοπιστία, αντεπιτίθεται με το γνωστό βαρύ του οπλοστάσιο που έχει ως φορείς τα διεθνή θεσμικά όργανα του Μεταπολέμου (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο/ΔΝΤ, Διεθνής Τράπεζα, Wall Street με το αμερικανικό δολάριο και το παρακλάδι της, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα με το γερμανικό ευρώ) και όπλα τις νεο-φιλελεύθερες συνταγές: μέτρα λιτότητας, συρρίκνωση μισθών, απελευθέρωση αγορών, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και μαζικό χρέος.
Ενδεικτικό της εποχής είναι τα στοχευμένα μέτρα κορυφαίων πιστοληπτικών οργανισμών.
Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα εξήγγειλαν τη διάθεση του αστρονομικού ποσού του $1 τρις, αλλά υπό μορφή δανείων και όχι μείωσης χρεών στις υπερχρεωμένες χώρες που, κατ΄ ουσία, συνιστά συνταγή για φτωχοποίηση.
Παρόμοια στάση κρατά και η Γερμανία για τις πληγείσες χώρες της ευρωζώνης.
Αυτό θα οδηγήσει στη διόγκωση του χρέους και στις μαζικές πτωχεύσεις μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Είναι γνωστό ότι κορυφαίοι λομπίστες για την ανάδειξη του κορωνοϊού σε πανδημία και τη σύσταση για περιοριστικά μέτρα από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) υπήρξαν η Wall Street, Big Pharma (οι πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες), World Economic Forum (Νταβός), το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates.
Άλλωστε, ο ΠΟΥ έχει ένα προϋπολογισμό μικρότερο του προστίμου που πλήρωσε το Facebook στις ΗΠΑ πέρσι, και το μεγαλύτερο ποσό προέρχεται από ιδιωτικές χορηγίες.
Έτσι, μέσω ενός φορέα του ΟΗΕ που είναι ο ΠΟΥ και των οδηγιών που εξέδωσε, διαμορφώθηκε παγκοσμίως η πολιτική συναίνεση για τα αυστηρά περιοριστικά μέτρα, χωρίς να ληφθούν υπόψη άλλες σοβαρές παράμετροι και, πρωτίστως, οι κοινωνικοί.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η Νέα Τάξη διαμορφώνεται στη βάση ενός πολυπολικού πρωτύπου διακυβέρνησης, ως ακολούθως:
α. Νεο-φιλελεύθερος καπιταλισμός ΗΠΑ και γερμανοκεντρικής ΕΕ.
Η μεταπολεμική ευρωπαϊκή τάξη που οικοδομήθηκε στην ισορροπία του γαλλο-γερμανικού άξονα (πολιτική και στρατιωτική ισχύς του Παρισιού, οικονομική του Βερολίνου) και ενισχύθηκε με την προσθήκη της Βρετανίας, αποδυναμώθηκε με την υιοθέτηση του ευρώ που ανάδειξε σε ηγεμονική δύναμη τη Γερμανία και κατέρρευσε με το Brexit.
Μαζί κατέρρευσε κατ΄ ουσίαν και η ΕΕ.
Αρκούσε, δηλαδή, μια σοβαρή κρίση, όπως η πανδημία, για να αποδειχθεί ότι η «Ένωση» ήταν εικονική, διότι ούτε αλληλεγγύη διαθέτει ούτε τηρεί τους κανόνες της ενιαίας αγοράς, αφού κάθε κράτος-μέλος αντιμετώπισε την κρίση με κριτήριο «πρώτα η χώρα μου».
Αυτό αποτελεί τετραπλό χτύπημα για την Ελλάδα, διότι: πρώτον, παραδόθηκε σε μια εικονική «Ένωση» ψυχή τε και σώματι, χωρίς να αναπτύξει συμπληρωματικές εναλλακτικές με διεύρυνση των γεωπολιτικών της οριζόντων· δεύτερον, απεμπόλισε το πολύτιμο εθνικό της κεφάλαιο (την ιδιοπροσωπία της) έναντι του φαντασιακού ευρωπαϊκού κεκτημένου και ενός ερμαφρόδιτου διεθνούς Δικαίου· τρίτον, παραδόθηκε στις επιλογές του ηγεμονικού Βερολίνου που συνδέεται παραδοσιακά με την Τουρκία, και μάλιστα σε μια σχέση ύψιστης γεωπολιτικής σπουδαιότητας με διαχρονική ισχύ· τέταρτον, συμπαρέσυρε ολόκληρη την ελληνόφωνη Ορθοδοξία στις επιλογές του ομήρου στην Άγκυρα Φαναρίου, του οποίου όλες οι στρατηγικές επιλογές επί πατριαρχίας Βαρθολομαίου αποδεικνύονται άστοχες εάν όχι καταστροφικές (υποβάθμιση Αρχιεπισκοπής Β.Ν. Αμερικής σε επισκοπή Νέας Υόρκης, Πανορθόδοξη Σύνοδος στο Κολυμπάρι-2016 με αποχή των κύριων σλαβικών Εκκλησιών, Ουκρανικό, υποστήριξη τουρκικών δυνάμεων εισβολής στη Συρία, ανοικτή παρέμβαση στα ελλαδικά τεκταινόμενα, de facto σχίσμα της Ορθοδοξίας με ανυπολόγιστες πολιτικές συνέπειες για τον Ελληνισμό, παπική και όχι συνοδική νοοτροπία διοίκησης).
β. Κρατικός καπιταλισμός της Κίνας, που είναι ιδιαίτερα ελκυστικός σε χώρες όπως η Ρωσία και οι αναπτυσσόμενες.
Ο καπιταλισμός αυτός συνοδεύεται με την αναβίωση των ιδιαίτερων πολιτισμικών χαρακτηριστικών αυτών των χωρών που τις προσδίδει εντυπωσιακό δυναμισμό. Κατ΄ εκτιμήσεις του αξιόπιστου αμερικανικού “McKinsey Global Institute”, η τωρινή πανδημία αποτελεί την αφετηρία του «Ασιατικού Αιώνα».
γ. Ο καπιταλισμός των αποκαλούμενων «ανελεύθερων» (illiberal) κρατών, που έχει ιδιαίτερη απήχηση στις πρώην κομμουνιστικές χώρες της Ευρώπης (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία κ.λπ) και στηρίζεται στο έθνος-κράτος.
δ. Καπιταλισμός των «ασιατικών τίγρεων» (Ν. Κορέα, Σιγκαπούρη, Ταϊβάν), με την προσθήκη του Ισραήλ, που βασίζεται στον περιορισμένο δημόσιο τομέα αλλά στο ισχυρό κράτος (υψηλές αμυντικές δαπάνες, υποδειγματικά δημόσια συστήματα υγείας και εκπαίδευσης, δαπανώντας το συνταγματικά προβλεπόμενο 15% του ΑΕΠ για την παιδεία, καλλιέργεια εθνικής συνείδησης), καθώς και στην αξιοκρατία (meritocracy).
Το πρότυπο αυτό παρουσιάζει τα περισσότερα πλεονεκτήματα, για να κυριαρχήσει ως το ελκυστικότερο παγκοσμίως.
Καλή... ανάρρωση!