Είτε με τον ένα τρόπο βέβαια, είτε με τον άλλο, τα πλεονάσματα αυτού τους είδους του δημοσίου είναι πάντοτε «ματωμένα», αφού δημιουργούνται εις βάρος των Πολιτών

 

Vassilis Viliardos

Ο πληθωρισμός «τρώει» το δημόσιο χρέος τόσο σε απόλυτο μέγεθος, όσο και σε ποσοστιαίο ως προς το ΑΕΠ – ειδικά εάν είναι υψηλός, όπως μετά το 2021.

Σε απόλυτο επειδή αυξάνει τα δημόσια έσοδα, με τη διατήρηση των ίδιων φορολογικών συντελεστών στις αυξημένες τιμές - ενώ μειώνει τις πραγματικές δημόσιες δαπάνες (πχ μισθοί δημοσίων υπαλλήλων), εφόσον δεν αυξάνονται ονομαστικά.

Σε ποσοστιαίο, λόγω του ότι αυξάνει το ονομαστικό ΑΕΠ, δηλαδή τον παρανομαστή του δείκτη «χρέος/ΑΕΠ» - εάν βέβαια ο αριθμητής παραμείνει ο ίδιος ή ελαφρά υψηλότερος. Για παράδειγμα, με βάση την ΕΛΣΤΑΤ, το πραγματικό ΑΕΠ της Ελλάδας το 2024 ήταν στα 201,5 δις € και το ονομαστικό στα 237,5 δις € - δηλαδή τα 36 δις € ΑΕΠ προερχόταν μόνο από τον πληθωρισμό, με επιπλέον «πληθωριστικά» δημόσια έσοδα περί τα 10,5 δις € (ενώ το δημόσιο χρέος ως προς τα 237,5 δις ήταν προφανώς χαμηλότερο ποσοστιαία, από ότι θα ήταν ως προς τα 201,5 δις €).

Ο αποπληθωρισμός, όπως αυτός που είχε η Ελλάδα την εποχή των τριών μνημονίων, έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα – οπότε είναι λάθος ή δημαγωγία να συγκρίνει κανείς το τότε με το σήμερα. Τότε, για να έχει πχ το δημόσιο υψηλότερα έσοδα, έπρεπε να αυξάνει τους φορολογικούς συντελεστές – ενώ σήμερα μπορεί ακόμη και να τους μειώνει ελαφρά, με τα έσοδα του παρ’ όλα αυτά να αυξάνονται.

Είτε με τον ένα τρόπο βέβαια, είτε με τον άλλο, τα πλεονάσματα αυτού τους είδους του δημοσίου είναι πάντοτε «ματωμένα», αφού δημιουργούνται εις βάρος των Πολιτών - ενώ τότε μόνο δεν είναι «ματωμένα«, όταν προέρχονται από την παραγωγή πλούτου, οπότε από την άνοδο του πραγματικού ΑΕΠ.

Για τους εργαζομένους και τους συνταξιούχους τώρα, ο πληθωρισμός είναι θανατηφόρος – αφού «τρώει» τα εισοδήματα τους, αφενός μεν μέσω των αυξημένων τιμών, αφετέρου μέσω των επίσης αυξημένων έμμεσων κυρίως φόρων τους (πχ ΦΠΑ), εάν βέβαια δεν αυξάνονται ανάλογα οι μισθοί και οι συντάξεις τους.

Για τις επιχειρήσεις δεν είναι το ίδιο, επειδή αυξάνουν ανάλογα τις τιμές τους οπότε τα έσοδα τους, ενώ μειώνονται τα έξοδα τους – εάν φυσικά τα διατηρούν σταθερά (=εάν έχουν σταθερό τζίρο, εάν δεν αυξάνουν τους μισθούς των εργαζομένων τους, εάν τα ενοίκια τους παραμένουν τα ίδια κοκ.).

Λογικά λοιπόν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι «χρηματοδοτούν» τα κράτη και τις (μεγάλες κυρίως, επειδή οι μικρές δεν αυξάνουν εύκολα τις τιμές τους χωρίς να χάσουν τζίρο) επιχειρήσεις, σε εποχές πληθωρισμού – οπότε γίνεται μία αναδιανομή των εισοδημάτων εις βάρος τους, αλλά προς όφελος του δημοσίου και των επιχειρήσεων.

Ακριβώς για το λόγο αυτό θεωρείται ότι, ο πληθωρισμός είναι ο μεγαλύτερος φόρος για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους – ενώ είναι λαϊκισμός που θεωρεί οικονομικά αναλφάβητους τους Πολίτες αυτά που ακούγονται για αύξηση των καταθέσεων, αφού οι καταθέσεις δεν έχουν καμία σχέση με τις αποταμιεύσεις (βίντεο).

Τέλος, το χρέος μέσω δανεισμού δεν είναι ποτέ καλό, αλλά συνώνυμο με τη δουλεία – λογικό μόνο εάν αφορά ορθολογικές επενδύσεις που το κέρδος τους είναι σημαντικά υψηλότερο από τους τόκους και επιτρέπει την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων.