που να κρυφτώ και το βράδυ αυτό
για να μη με βρουν οι αναμνήσεις και μου κάνουν σκόνη
Θεέ μου, φοβάμαι τη νύχτα τρέμω στο κρύο
η μοναξιά με παγώνει με κόβει στα δύο
Βραδιάζει πάλι και είμαι μόνη
δεν έχω φίλους και συγγενείς,
σπίτι μου είναι οι έρημοι δρόμοι
δεν έχω που να πάω και που να σταθώ
δεν έχω μια δική μου γωνιά να γείρω να κοιμηθώ
Βραδιάζει, είναι χειμώνας και πέφτει χιόνι
το κρύο στις φλέβες μου το αίμα παγώνει
μα η μοναξιά είναι πιο παγερή κι απ' τη παγωνιά
σκάβει βαθιά τις ψυχές αφήνει άδεια κορμιά
Βραδιάζει, και οι αναμνήσεις κάνουν κατάληψη
στου μυαλού μου το χώρο
η νύχτα είναι άγρια, αδίστακτη, της αρέσει να παίζει
με τον ανθρώπινο πόνο
κι εγώ μόνη, δεν έχω κανέναν που να με νοιάζεται και να τον νοιαστώ
δεν έχω μια ανοιχτή αγκαλιά να με κλείσει μέσα της να ζεσταθώ
Βραδιάζει, που να πάω Θεέ μου και που να σταθώ
νιώθω παρείσακτη στο κόσμο αυτό
η ψυχή μου μια απέραντη ερημιά
κι εγώ δεντρί μοναχικό που πεθαίνω αργά-αργά...
Δρόμε, κι αυτό το βράδυ βάλε με στην αγκαλιά σου
προστάτεψέ με
κι εσύ αγέρα με τον μπάτη σου συντροφιά
κράτησέ με
ύπνε, έλα και πάρε με, σε άλλα μέρη ταξίδεψέ με
απ' αυτή τη φοβερή μοναξιά όσο μπορείς μακριά
κράτησέ με...
Μαρίζα Τσιτμή