Ο σκύλος πήδηξε πάνω στο φέρετρο, ακούστηκε ένας βαρύς ήχος, παγώνοντας τους παρευρισκόμενους και προκαλώντας αναστάτωση στην κηδεία

 

 Ο σκύλος πήδηξε πάνω στο φέρετρο… και μετά ακούστηκε ένα απαλό χτύπημα από μέσα. Όλοι πάγωσαν. Αυτό που ακολούθησε συγκλόνισε ολόκληρη την τελετή… Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο

Ήταν Μάρτιος, αλλά η φύση φαινόταν να κρατάει την ανάσα της. Ο αέρας ήταν πυκνός και

καταπιεστικός στο νεκροταφείο στην άκρη του χωριού. Ο παγωμένος άνεμος σάρωνε την πλαγιά δίπλα στον Δούναβη, και τα σύννεφα ήταν τόσο χαμηλά που οι άνθρωποι έσκυβαν το κεφάλι τους ασυναίσθητα.

Στέκονταν σιωπηλά σε σειρά. Μερικοί με τα χέρια στις τσέπες, άλλοι με σφιγμένα χείλη κοιτούσαν μπροστά. Στο γρασίδι υπήρχαν μερικά παρατημένα παιδικά παιχνίδια, μερικοί μαραμένοι νάρκισσοι. Και ένα ιδιαίτερο κελάηδισμα ενός αηδονιού πίσω από τον φράχτη.

Αλλά κανείς δεν έδινε σημασία.

Ούτε στον ιερέα με τα τρεμάμενα χέρια που κρατούσε τη Βίβλο.

Ούτε στον πατέρα, του οποίου τα λόγια χάνονταν στον άνεμο.

Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα σε ένα σημείο – στον σκύλο που δεν έφευγε από το πλευρό του λευκού φέρετρου.

Ήταν ένας γερμανικός ποιμενικός με σκούρο καφέ περιλαίμιο. Σαν να είχε φυτρώσει από το έδαφος. Το βλέμμα του ήταν διαπεραστικό, σχεδόν διαπερνούσε τα τοιχώματα του φέρετρου. Όταν προσπάθησαν να τον απομακρύνουν, γρύλισε. Όχι επιθετικά – προειδοποιητικά. Σαν να ήξερε κάτι. Κάτι σημαντικό που οι άνθρωποι δεν γνώριζαν.

– Ποιανού είναι αυτός ο σκύλος; – ψιθύρισε μια γυναίκα με μαύρο μαντήλι.

– Λένε ότι ήταν της μικρής, – απάντησε μια άλλη. – Αυτός έσωσε τη μητέρα και την αδελφή της. Είχαν ιδιαίτερο δεσμό με αυτόν τον σκύλο.

– Μα είναι απλώς ένα ζώο! Τι κάνει εδώ στην κηδεία; Είναι ασέβεια!

Ο σκύλος πήδηξε πάνω στο φέρετρο, ακούστηκε ένας βαρύς ήχος, παγώνοντας τους παρευρισκόμενους και προκαλώντας αναστάτωση στην κηδεία

– Κι αν αισθάνεται κάτι; – είπε ένας άνδρας με στολή. Η φωνή του ήταν τεταμένη, αλλά όχι συναισθηματική.

Όλα κυλούσαν όπως σε μια συνηθισμένη χωριάτικη κηδεία – μέχρι που ο σκύλος κινήθηκε.

Αρχικά ανεπαίσθητα. Μετά ξαφνικά σηκώθηκε, προχώρησε και έβαλε τα πόδια του πάνω στο φέρετρο. Κάποιος φώναξε. Ο σκύλος άρχισε να αναπνέει γρήγορα, τα αυτιά του ήταν τεντωμένα, η ουρά του άκαμπτη. Το βλέμμα του… γεμάτο ανησυχία. Σχεδόν ανθρώπινο.

– Απομακρύνετέ τον αμέσως! – φώναξε ο υπεύθυνος της τελετής.

– Περιμένετε! – παρενέβη ο άνδρας με τη στολή. – Γνωρίζω αυτή τη στάση. Την έχω δει στο μέτωπο, όταν οι σκύλοι αισθάνονταν ότι κάποιος ήταν ακόμα ζωντανός κάτω από τα ερείπια.

Απόλυτη σιωπή επικράτησε. Όλοι έμειναν ακίνητοι. Ο σκύλος άρχισε να κλαψουρίζει – αρχικά χαμηλόφωνα, μετά ρυθμικά, όλο και πιο δυνατά. Θυμωμένα. Παράξενα.

Και τότε συνέβη το αδιανόητο.

Όλα τα πρόσωπα σφίχτηκαν.

Από το φέρετρο…

Ο σκύλος πήδηξε πάνω στο φέρετρο, ακούστηκε ένας βαρύς ήχος, παγώνοντας τους παρευρισκόμενους και προκαλώντας αναστάτωση στην κηδεία

ακούστηκε ένα χτύπημα.

Απαλό.

Σχεδόν ανεπαίσθητο. Αλλά ο σκύλος ήταν ο πρώτος που το αντιλήφθηκε.

– Το ακούσατε αυτό; – ρώτησε κάποιος, βάζοντας το χέρι στην καρδιά του.

– Τι ήταν αυτό;… – ψιθύρισε ένας άνδρας, κρατώντας έναν σταυρό.

Ο σκύλος συνέχισε να παρατηρεί το φέρετρο. Στη συνέχεια, άφησε ένα μακρύ, οδυνηρό ουρλιαχτό. Σαν να προσπαθούσε να καλέσει κάποιον πίσω από τον άλλο κόσμο.

Κανείς δεν τόλμησε να πλησιάσει.

Κανείς – εκτός από έναν.

– Ανοίξτε το, – είπε ξαφνικά μια φωνή. Σταθερά, αλλά με φόβο.

– Συγγνώμη; – ρώτησε έκπληκτος ο υπεύθυνος της τελετής.

– Ανοίξτε το… αν υπάρχει έστω και μια μικρή πιθανότητα… – η φωνή έτρεμε, αλλά όχι από δάκρυα.

Ο γνώριμος πόνος εξαφανίστηκε από τα πρόσωπα. Γιατί όλοι ήξεραν: αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα.

Και αυτός ο σκύλος – δεν ήταν ένα συνηθισμένο ζώο.

Αυτό που ξεκίνησε ως πένθος – μόλις τώρα άρχισε πραγματικά.

Κανείς δεν κινήθηκε. Σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος. Μια παγωμένη σιωπή κάλυψε το νεκροταφείο, τόσο βαθιά που ο άνεμος που περνούσε ανάμεσα στους τάφους ακουγόταν δυνατά.

Ο σκύλος πήδηξε πάνω στο φέρετρο, ακούστηκε ένας βαρύς ήχος, παγώνοντας τους παρευρισκόμενους και προκαλώντας αναστάτωση στην κηδεία

Ο πρώτος που προχώρησε ήταν ο άνδρας με τη στολή. Δεν ζήτησε άδεια, δεν μίλησε σε κανέναν. Είπε μόνο:

– Αν υπάρχει έστω και ένα τοις εκατό πιθανότητα ότι είναι ζωντανή… πρέπει να το ανοίξουμε.

Δύο νεαροί άνδρες από το χωριό στάθηκαν δίπλα του. Μαζί σήκωσαν το καπάκι του φέρετρου. Κάποιος ψιθύρισε μια προσευχή. Άλλοι γύρισαν το κεφάλι τους. Αλλά ο σκύλος έμεινε. Πλησίασε, λαχανιασμένος, και παρακολουθούσε καθώς το καπάκι άνοιγε αργά.

Το φέρετρο έτριξε. Ένα εκατοστό. Δύο.

Και τότε…

το κορίτσι άρχισε να τρέμει. Αρχικά ανεπαίσθητα. Μετά κούνησε το δάχτυλό της και ακούστηκε μια βραχνή ανάσα.

– Είναι ζωντανή! – φώναξε κάποιος.

– Καλέστε το ασθενοφόρο! – φώναξε μια γυναίκα, ψάχνοντας απεγνωσμένα για σήμα. – Αλλά πού υπάρχει σήμα εδώ;!

Οι άνδρες την σήκωσαν, την κάλυψαν με παλτά και καπέλα. Ένας ηλικιωμένος έβγαλε ένα μικρό μπουκάλι ρακί από την τσέπη του, το έριξε στις παλάμες του και άρχισε να τρίβει τα χέρια της κοπέλας.

Ο σκύλος… δεν κινήθηκε. Καθόταν και παρακολουθούσε. Αυτήν που ποτέ δεν εγκατέλειψε. Όταν το κορίτσι άνοιξε τα μάτια της, ψιθύρισε με τρεμάμενη φωνή:

– Μόρζα…

Η φωνή ήταν τόσο χαμηλή που μόνο αυτός που στεκόταν δίπλα της την άκουσε – αλλά ο σκύλος το ένιωσε. Σήκωσε το κεφάλι του και άφησε ένα απαλό ουρλιαχτό. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν. Στα μάτια του σκύλου υπήρχε ευγνωμοσύνη. Στα μάτια του κοριτσιού… η σπίθα της ζωής.

Το ασθενοφόρο έφτασε είκοσι λεπτά αργότερα από το γειτονικό χωριό. Μέχρι τότε την είχαν τοποθετήσει σε ένα παλιό Λάντα, την είχαν καλύψει με θερμές φιάλες, κασκόλ και μάλλινες κουβέρτες που κάποιος είχε φέρει στην κηδεία.

Στο νοσοκομείο οι γιατροί είπαν μόνο:
«Σπάνια περίπτωση. Βαθιά κατατονική κατάσταση. Τα ζωτικά σημεία μόλις που γίνονται αντιληπτά. Εύκολα συγχέεται με τον θάνατο.»

Το πιστοποιητικό θανάτου είχε ήδη εκδοθεί.

Αλλά ένας σκύλος – την έφερε πίσω.