Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος

Ο αχάριστος δεν αναγνωρίζει και δεν εκτιμά όσες βοήθειες και να του προσφέρει ο άλλος και ουδέποτε εκφράζει τη πραγματική ευγνωμοσύνη του προς τον ευεργέτη του ούτε με λόγια μήτε με πράξεις. Μάλιστα κάποιες φορές το θεωρεί και υποχρέωση του άλλου να τον συμπαρίσταται σε κάθε περίπτωση ανάγκης του, λες και του χρωστάει κιόλας. Κάποιες φορές ο αχάριστος ξεπερνά τα όρια της αγνωμοσύνης. Θυμίζει εδώ τον εκκλησιαστικό ύμνο «Ω, της παραφροσύνης!.. Εκίνησαν την πτέρναν κατά του Ευεργέτου [Χριστού]» Ενδεχομένως πρόκειται και για ψυχική νόσο, όπως αποφαίνονται κάποιοι ειδικοί.

Στον Θουκυδίδη δε αποδίδεται η φράση «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευργετηθέντος». Την αχαριστία μάλιστα δεν τη συγχώρεσε ούτε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Μετά τη γνωστή θεραπεία των δέκα λεπρών μόνον ένας γύρισε και Τον ευχαρίστησε.

Εν κατακλείδι, εύλογο είναι το ερώτημα: Αξίζει σήμερα να βοηθά κανείς ανθρώπους από τους οποίους τελικά ενδέχεται να εισπράξει απογοήτευση, πικρία, ή κακότητα;