Όταν γύρισα στο σπίτι, έμαθα ότι η γυναίκα μου είχε δώσει τις γάτες μας σε άλλους ανθρώπους. Τις έψαχνα για μήνες, μέχρι που έμαθα τυχαία πού βρίσκονταν.

Όταν γύρισα στο σπίτι, ένιωσα αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Συνήθως, άκουγα τον γνώριμο ήχο από τα πατουσάκια τους και το γουργούρισμά τους, αλλά αυτή τη φορά… σιωπή. Μια σιωπή πολύ βαθιά.

— Πού είναι οι γάτες; — ρώτησα περνώντας το κατώφλι.

Η γυναίκα μου καθόταν στο τραπέζι, χαζεύοντας ήρεμα το τηλέφωνό της. Χωρίς να σηκώσει το βλέμμα, απάντησε ψυχρά:

— Τις έδωσα. Δεν άντεχα άλλο τις τρίχες παντού.

Η καρδιά μου σφίχτηκε. Αυτές οι γάτες ήταν μέρος της ζωής μου πολύ πριν τον γάμο μας. Δεν ήταν απλώς ζώα — ήταν οικογένεια. Κι έτσι, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς εξήγηση, είχαν εξαφανιστεί.

 

— Τι σημαίνει «τις έδωσες»; — ρώτησα, προσπαθώντας να ελέγξω τη φωνή μου.

— Σημαίνει ότι τώρα το σπίτι είναι καθαρό και επιτέλους μπορείς να ζήσεις ήρεμα, χωρίς να ανησυχείς για τα ζώα — απάντησε ψυχρά.

Συνέχισα να ρωτάω:

— Πού τις έδωσες;

— Είναι σε καλά χέρια. Ξέχασέ τες.

Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς είχε συμβεί αυτό. Δεν ήταν μια απλή πράξη — ένιωθα πως είχα χάσει κάτι πολύ σημαντικό.

Άρχισα να τις ψάχνω. Επισκέφτηκα όλα τα καταφύγια, έβαλα αγγελίες, εκτύπωσα φυλλάδια. Αλλά όλα ήταν μάταια. Η γυναίκα μου δεν έλεγε ακριβώς πού τις είχε δώσει, και η στάση της με ανησυχούσε όλο και περισσότερο.

 

Μια μέρα, ένας φίλος από ένα καταφύγιο μού έστειλε μήνυμα:

— Νομίζω πως είδα τις γάτες σου. Πριν λίγες μέρες, μια γυναίκα έφερε τρεις που μοιάζουν πολύ με τις δικές σου.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά. Τον πήρα αμέσως τηλέφωνο:

— Είναι ακόμα εκεί;

— Συγγνώμη, αλλά ήδη βρήκαν νέους ιδιοκτήτες — μου απάντησαν.

Ο κόσμος γύρω μου άρχισε να τρεμοπαίζει. Ρώτησα:

— Ποιος τις πήρε; Πρέπει να τις βρω.

— Δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε αυτές τις πληροφορίες, αλλά σας διαβεβαιώνω πως είναι σε καλά χέρια.

Κάθε μέρα ένιωθα ένα όλο και μεγαλύτερο κενό. Όταν γύρισα σπίτι, η γυναίκα μου με υποδέχτηκε με ένα αχνό χαμόγελο.

 

— Λοιπόν, ηρέμησες; — ρώτησε με ένα ύφος ανωτερότητας.

Και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να είμαι με κάποιον που ήταν ικανός να κάνει κάτι τέτοιο. Εκείνο το βράδυ, μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα. Μια εβδομάδα αργότερα, υπέβαλα αίτηση διαζυγίου.

Μερικούς μήνες μετά, χαζεύοντας τον ιστότοπο του καταφυγίου, έπεσα πάνω στην ενότητα «Ιστορίες επιτυχημένων υιοθεσιών». Και εκεί… πάγωσα.

Οι γάτες μου.

Τρία χαρούμενα προσωπάκια, τρεις νέες οικογένειες. Ήταν καλά. Και εγώ το ίδιο. Μπορούσα να τις ξαναβρώ και να ξεκινήσω μια νέα ζωή.

Post Views: