Ένα τηλεφώνημα από παλιά ρωγμή του χρόνου...--Μαρίζα Τσιτμή

Μια ολόκληρη ζωή ξετυλίχτηκε σε μια τηλεφωνική γραμμή.
Πώς περνάει ο καιρός, πώς περνούν έτσι  τα χρόνια...Σε είδα να περπατάς σε μυστικά μονοπάτια ανάμεσα από φωτιές, σε δρόμους ξένους και αφιλόξενους. Σε συνάντησα σε άλυτα παζλ να αποτυπώνεις τα πιο όμορφα κομμάτια του εαυτού σου, αυτά που εγώ, ποτέ δε γνώρισα...και που ποτέ δε μπόρεσα να λύσω...ούτε σε βάθος χρόνου. 
Σε άκουσα να εκφράζεις τα πιο όμορφα

συναισθήματα που ένιωσες για μένα, σε ένα παρελθόν που ποτέ δεν ζήσαμε...και να δίνεις φως, σε σκοτεινές πτυχές της ψυχής μου σαν ήλιος πίσω
απ' τα σύννεφα.
Όλα αυτά τα χρόνια ήσουν τόσο μακριά μου...αλλά και τόσο κοντά μου...Σε άκουσα να πλουτίζεις τον
συναισθηματικό μου κόσμο με τις πιο όμορφες λέξεις, και να μιλάς για ένα πάθος σου παλιό που ποτέ δεν έσβησε και που ποτέ δεν το ξεπέρασες όλα αυτά τα χρόνια 
Σε είδα να ψάχνεις στον εαυτό σου, λάθη για εκείνα τα χρόνια της νιότης που αφήσαμε να
φύγουν ...σα να ήθελες να γυρίσεις πίσω το χρόνο για να βρεθούμε στο σημείο εκείνο...πριν το τέλος. Ήταν όλα τόσο δύσκολα τότε, ή εμείς μπροστά τους φανήκαμε μικροί και αδύναμοι;

 Έδωσες ζωή στις αναμνήσεις, για όσο κράτησε αυτή η τηλεφωνική συνομιλία μας από ένα παρελθόν με αναδρομές για ό,τι χάθηκε για πάντα στην αχλή του χρόνου...όνειρα που ποτέ δεν ζήσαμε..Κι όλα αυτά σε μια ανάσα χρόνου, μια ολόκληρη ζωή ξετυλίχτηκε σε μια τηλεφωνική γραμμή...ήταν κάτι σαν μια εξομολόγηση, που τώρα ένιωσες την ανάγκη να ανοίξεις τη ψυχή σου γιατί καθώς είπες το χρωστούσες στον εαυτό σου.........

Θύμησες παλιές που μόνο πόνο αφήνουν ..μακάρι να γινόταν ο χρόνος με μια μονοκοντυλιά να έσβηνε απ' τη μνήμη μας όσα μας πονούν...

μακάρι...

Μαρίζα Τσιτμή