Η οδηγία ταφόπλακα

Πρόκειται δηλαδή για έναν κρίσιμο εθνικό νόμο που θα δεσμεύσει όλες τις επόμενες γενιές για πολλές δεκαετίες – ενώ δεν θα αλλάζει εύκολα.

Η συμμετοχή μας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, όπου είμαστε εγκλωβισμένοι, δεν σημαίνει πως θα πρέπει οι Έλληνες να παραμείνουν στην τελευταία θέση, όπως στο πραγματικό ωρομίσθιο – όπου καταφέραμε να μας ξεπεράσει ακόμη και η Βουλγαρία. Ούτε να έχουν μεν οι Έλληνες το ευρώ ως νόμισμα, αλλά να μην έχουν καθόλου ευρώ στις τσέπες τους – ούτε να καταντήσουν στο Πουέρτο Ρίκο της Ευρωζώνης, έχοντας μοναδικό κοινό στοιχείο το νόμισμα και τίποτα άλλο, όπως συμβαίνει με το Πουέρτο Ρίκο και τις ΗΠΑ. Εκεί τουλάχιστον φαίνεται να μας οδηγεί η σημερινή οδηγία, η οποία θα αποτελέσει εάν ψηφισθεί, έναν από τους σημαντικότερους νόμους του ελληνικού κράτους – αφού έχει σχέση με το δημόσιο λογιστικό, στο οποίο στηρίζεται ουσιαστικά η οικονομία της χώρας μας. Πρόκειται δηλαδή για έναν κρίσιμο εθνικό νόμο που θα δεσμεύσει όλες τις επόμενες γενιές για πολλές δεκαετίες – ενώ δεν θα αλλάζει εύκολα. Είναι δυνατόν λοιπόν να ψηφίσουμε αυτήν την οδηγία που θα μας δέσει χειροπόδαρα και που θα αποτελέσει την ταφόπλακα της πλειοψηφίας των Ελλήνων;

.

Εισήγηση

Ξεκινώντας επιγραμματικά από τα περιεχόμενα του νομοσχεδίου, στο μέρος Α αναφέρεται ο σκοπός του – ο οποίος αφορά την ενσωμάτωση της κρίσιμης ευρωπαϊκής οδηγίας για το Νέο Δημοσιονομικό Πλαίσιο.

Στο Μέρος Β, επέρχονται διαφοροποιήσεις στο πλαίσιο λειτουργίας του Δημοσιονομικού Συμβουλίου – ενώ προστίθενται επί πλέον αρμοδιότητες, όπως του ελέγχου των προγραμμάτων κομμάτων.

Όπως αναφέραμε εδώ είναι αδύνατη η κοστολόγηση, όταν δεν πρόκειται απλά για δαπάνες – αλλά για προγράμματα 500 σελίδων όπως της Ελληνικής Λύσης, όπου αναφέρεται στη ριζική αλλαγή του χρεοκοπημένου οικονομικού μας μοντέλου και όχι μόνο.

Το μέρος Γ τώρα, καλύπτει αρμοδιότητες και εποπτεία των φορέων του Δημοσίου, όπου η διεύρυνση των αρμοδιοτήτων στο Παρατηρητήριο των ΟΤΑ, χωρίς πολιτική λογοδοσία, υπονομεύει την αυτοδιοικητική ανεξαρτησία –  επιβάλλοντας στην ουσία λογιστική λιτότητα σε τοπικό επίπεδο.

Το μέρος Δ καλύπτει την ουσία της δημοσιονομικής διαχείρισης, με το Νέο Δημοσιονομικό Πλαίσιο – με επανάληψη των κριτηρίων του Μάαστριχτ για έλλειμα και χρέος.

Εδώ όμως υπάρχει κυρίως αναφορά στο έλλειμμα  – όπου εισάγεται ο κανόνας για τη μεταβολή των καθαρών δαπανών, ως μέσον για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους και της διατήρησης μεσοπρόθεσμα του ελλείμματος, σε επίπεδα κάτω από την τιμή αναφοράς του 3% του ΑΕΠ.

Προβλέπονται επί πλέον ρήτρες διαφυγής – οι οποίες επιτρέπουν κατ’ εξαίρεση αποκλίσεις από τους ανωτέρω κανόνες.

Συνεχίζοντας, στο μέρος Ε περιλαμβάνονται τροποποιήσεις στις διαδικασίες κατάρτισης, εκτέλεσης και παρακολούθησης του ετήσιου Κρατικού Προϋπολογισμού, όπου ενσωματώνονται οι προβλέψεις εκτός του 4ετούς Μεσοπρόθεσμου και του 7ετούς – καθώς επίσης των προϋπολογισμών των λοιπών φορέων της Γενικής Κυβέρνησης. 

Στο μέρος ΣΤ, συστήνεται ηλεκτρονικό μητρώο, με την επωνυμία «Εθνικό Μητρώο Παροχών και Ενισχύσεων» στο Υπουργείο Οικονομικών – το οποίο υλοποιείται από την ΑΑΔΕ των ξένων, τονίζουμε των ξένων, ενώ είναι προσβάσιμο μόνο σε επιλεγμένους χρήστες.

Στο μέρος Ζ έχουμε κάποιες παροχές, όπως της επιδότησης με τη μορφή επιστροφής ποσού ενοικίου, συνολικού ύψους 230 εκ. ευρώ σε 948.000 νοικοκυριά που αντιστοιχούν σε 1.280.000 φορολογούμενους – ενώ το ετήσιο κόστος του μέτρου είναι 230 εκ. ή μία μέση επιστροφή 242 € το χρόνο.

Αφορά το μεγάλο πρόβλημα του στεγαστικού που ασφαλώς δεν λύνεται έτσι, ούτε φτάνει αυτή η επιλεκτική επιδότηση, αν και φυσικά θα την ψηφίσουμε – ενώ το αποτέλεσμα της θα είναι η αύξηση των ενοικίων, αφού η προσφορά κατοικιών παραμένει χαμηλή.

Εδώ ρωτήσαμε γιατί όλες αυτές οι ρυθμίσεις, όπως για τα ενοίκια ή για την ενέργεια, περιορίζονται στα νοικοκυριά και δεν διευρύνονται στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις – πόσο μάλλον όταν σε αυτές η αύξηση των μισθωμάτων είναι από 50 έως 80%.

Γιατί δηλαδή αδιαφορεί συνεχώς η κυβέρνηση για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες αποτελούν τον κορμό της ελληνικής οικονομίας; Έχει μήπως στόχο να τις κλείσει;

Στο μέρος Η καλύπτονται διαδικαστικά ζητήματα εφαρμογής της Δημοσιονομικής Πολιτικής – ενώ προβλέπεται ένας συμπληρωματικός κρατικός Προϋπολογισμός του 2025 για το ΠΔΕ, ύψους 500 εκ., συν ορισμένες άλλες ρυθμίσεις.

Τέλος, στο μέρος Θ περιλαμβάνονται διάφορες διατάξεις, όπως η διαγραφή των οφειλών από δάνεια που χορήγησε το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, σε σοβαρά πληγέντες, κατά το σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών – αρκετά καθυστερημένα και υπό την πίεση των γεγονότων, ενώ δεν επαρκεί μεν ως δικαίωση, αλλά ασφαλώς θα το ψηφίσουμε.

Όπως είπαμε τώρα στην επιτροπή, προφανώς είμαστε υπέρ της συμμετοχής μας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη – οπότε γνωρίζουμε ότι, είναι πολύ σημαντικό να έχουν τέτοιες οδηγίες όπως η σημερινή, την υποστήριξη των κομμάτων.

Η συμμετοχή μας βέβαια στις δύο αυτές οντότητες δεν σημαίνει ότι, θα πρέπει οι Έλληνες να παραμείνουν στην τελευταία θέση της ΕΕ, όπως στο πραγματικό ωρομίσθιο – όπου καταφέραμε να μας ξεπεράσει ακόμη και η Βουλγαρία.

Ούτε να έχουν μεν οι Έλληνες το ευρώ ως νόμισμα, αλλά να μην έχουν καθόλου ευρώ στις τσέπες τους – ούτε να καταντήσουν στο Πουέρτο Ρίκο της Ευρωζώνης, έχοντας μοναδικό κοινό στοιχείο το νόμισμα και τίποτα άλλο, όπως συμβαίνει με το Πουέρτο Ρίκο και τις ΗΠΑ.

Εκεί τουλάχιστον φαίνεται να μας οδηγεί η σημερινή οδηγία, η οποία θα αποτελέσει εάν ψηφισθεί, έναν από τους σημαντικότερους νόμους του ελληνικού κράτους – αφού έχει σχέση με το δημόσιο λογιστικό, στο οποίο στηρίζεται ουσιαστικά η οικονομία της χώρας μας.

Πρόκειται δηλαδή για έναν κρίσιμο εθνικό νόμο που θα δεσμεύσει όλες τις επόμενες γενιές για πολλές δεκαετίες – ενώ δεν θα αλλάζει εύκολα.

Σύμφωνα τώρα με το νόμο αυτό, εάν μειώσει μία χώρα τους φορολογικούς συντελεστές της, είναι σαν να αυξάνει τις δαπάνες που έχουν ανώτατα όρια – ενώ, αντίθετα, εάν αυξήσει τους φορολογικούς συντελεστές που όμως στην Ελλάδα είναι ήδη στη στρατόσφαιρα, μπορεί να κάνει παραπάνω δαπάνες.

Επομένως, εάν θελήσουμε να μειώσουμε τον ΦΠΑ κατά 5 μονάδες ή τον εταιρικό φόρο εισοδήματος κατά 4 μονάδες ή τις ασφαλιστικές εισφορές κατά 3 μονάδες, θα θεωρηθούν  δαπάνες – γεγονός που σημαίνει στην ουσία ότι, δεν θα μπορούμε να το κάνουμε.

Επομένως αφενός μεν θα κλειδωθούμε, θα δεσμευθούμε σε θηριώδεις φορολογικούς συντελεστές εν μέσω πληθωρισμού, αφετέρου δεν θα είμαστε ποτέ σε θέση να ανταγωνισθούμε φορολογικά ευρωπαϊκές χώρες που έχουν ήδη πολύ χαμηλότερους συντελεστές – όπως για παράδειγμα τη Γερμανία που έχει ΦΠΑ 19% ενώ εμείς 24% ή τη Βουλγαρία που έχει εταιρικό φόρο 10% ενώ εμείς 22%.  

Από την άλλη πλευρά, μπορούμε να συμφωνήσουμε να μην καταργηθεί ποτέ ο ΕΝΦΙΑ, ή να παραμένει ως έχει με το τέχνασμα της αύξησης των αντικειμενικών αξιών; Ποιος θα είναι ο ρόλος της Ελληνικής Βουλής με όλα αυτά;

Τέλος, πώς θα μειώσουμε τις ασφαλιστικές εισφορές εργαζομένων και επιχειρήσεων, οι οποίες είναι από τις υψηλότερες στην ΕΕ,  για να αυξήσουμε τους πραγματικούς μισθούς, χωρίς να μειωθεί η ανταγωνιστικότητα των εταιριών μας, αφού στην ουσία θα απαγορεύεται από την οδηγία;

Μειώνοντας ποιες δαπάνες ως ισοδύναμα, κατά την ορολογία των μνημονίων; Για την παιδεία, την υγεία, τις συντάξεις ή την άμυνα, όπως για το SAFE που είπε ο κ. Δένδιας ότι, δεν θα συμμετέχουμε, ενώ η Τουρκία θα συμμετέχει;   

Πώς θα προσελκύσουμε επενδύσεις, έχοντας από τους υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές, χωρίς τις οποίες είναι καταδικασμένη η Ελλάδα; Πώς θα διατηρήσουμε τις υφιστάμενες εταιρίες που συνεχίζουν να εγκαταλείπουν τη χώρα μας;

Είναι δυνατόν λοιπόν να ψηφίσουμε αυτήν την οδηγία που θα μας δέσει χειροπόδαρα και που θα αποτελέσει την ταφόπλακα της πλειοψηφίας των Ελλήνων, ελπίζοντας να μην την ψηφίσει κανένα άλλο κόμμα; Επειδή η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύθηκε σωστά ή/και δεν προετοίμασε έγκαιρα την οικονομία μας;

Σε ορισμένα άρθρα τώρα, στο 63 αναφέραμε ότι, το θέμα δεν είναι η δημιουργία μιας ακόμη πλατφόρμας επιδοτήσεων ή νόμου – αλλά η τήρηση των υπαρχόντων.

Άλλωστε, στην περίπτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ, τα ΑΦΜ είχαν μπλοκαριστεί από το διευθυντή – ενώ μετά, όταν αντικαταστάθηκε, όταν τον έδιωξαν δηλαδή επειδή εμπόδιζε την απάτη ξεμπλοκαρίστηκαν, ενώ η κυρία Τυχεροπούλου εκδιώχθηκε. Άρα δεν ήταν θέμα τεχνικό, αλλά θεσμικό.

Οι επιφυλάξεις μας πάντως για την παρέμβαση της ΑΑΔΕ που θεσπίστηκε από το 3^ο μνημόνιο και δεν ελέγχεται από το Δημόσιο, ενώ δεν έκανε καμία διασταύρωση στα στοιχεία του ΟΠΕΚΕΠΕ, όπως με το Ε9, είναι δεδομένες.

Με το άρθρο 65 ορίζεται ότι, η πρόσβαση στο μητρώο είναι επιλεκτική – ενώ δίνεται η δυνατότητα σε διαπιστευμένους μόνο χρήστες κλπ.

Επομένως, τις περιπτώσεις του ΑΦΜ που έλαβε 19,6 εκ. επιχορήγηση και αφορούσε αγρότη φάντασμα στην Ηλεία, όπως και την πληρωμή «κατά λάθος» των 13,9 εκ. στην Αμαλιάδα πέρυσι, δεν θα τις μαθαίναμε ποτέ εάν ίσχυε αυτό το άρθρο – οπότε πρόκειται μάλλον για μία τεχνική συγκάλυψης, καταθέτοντας για όλα όσα λέμε έγγραφα στα πρακτικά.     

Δηλαδή, τουλάχιστον με την παρούσα πλατφόρμα εντοπίστηκε έστω το ποσόν – ενώ με το νέο καθεστώς δεν θα το είχαμε δει καν, αφού θα έχουν πρόσβαση μόνο ορισμένοι.

Επομένως, ο στόχος της κυβέρνησης είναι το προκαταβολικό μπάζωμα – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν είναι δυνατόν να ψηφίσουμε κάτι τέτοιο που αφορά δημόσιο χρήμα.

Το άρθρο 72 για τη ετήσια οικονομική ενίσχυση ευάλωτων κοινωνικών ομάδων που φυσικά θα ψηφίσουμε, στην ουσία επιβεβαιώνει αδιαφορία ή ανικανότητα σχεδιασμού για την πραγματική αύξηση των εισοδημάτων – ενώ βέβαια το ποσόν των 250 ευρώ είναι πολύ μικρό, για να επιφέρει ουσιαστική βελτίωση στη ζωή των δικαιούχων.

Στο άρθρο 95 δε, η ΕΑΣ είναι μια κρίσιμη και εμβληματική Αμυντική Βιομηχανία –  συνυφασμένη με την προάσπιση της Άμυνας της χώρας, από τις αρχές του 20ου αιώνα.

Επομένως, δεν είναι δυνατόν να διατηρείται σε ένα καθεστώς φθοράς και αφθαρσίας – ενώ μπορεί μεν να είναι θετικά τα παρόντα μέτρα που εξασφαλίζουν τη λειτουργία της και επομένως θα τα ψηφίσουμε, αλλά ταυτόχρονα παρατείνουν απλά ένα καθεστώς ομηρίας.

Κλείνοντας με ορισμένα θέματα της οικονομίας μας, ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι, η κυβέρνηση του δεν τα έκανε όλα καλά – ενώ θα έπρεπε να δηλώσει ότι, δεν έκανε τίποτα καλά.

Από την άλλη πλευρά ο κ. Χατζηδάκης, υπερηφανεύθηκε για τις «επιτυχίες» του, όπως για την υπεραπόδοση των φόρων – για τη ληστρική δηλαδή φορολόγηση με τη διατήρηση των ίδιων συντελεστών στις αυξημένες τιμές, για τη μοναδική στον πλανήτη σύνδεση των POS με τις ταμειακές μηχανές, για τα τεκμήρια κερδοφορίας των μικρομεσαίων, για τον πράσινο φόρο κλπ.

Υπερηφανεύθηκε επίσης για τις 15 αποκρατικοποιήσεις σε διάστημα μόλις 2 ετών, δηλαδή για το ξεπούλημα της πατρίδας μας – επί πλέον για την Υγεία που όμως ασθενεί σοβαρά, για την Παιδεία που τα παιδιά μας είναι πια τελευταία στην Ευρώπη κοκ.

Δεν είπε τίποτα φυσικά για το εγκληματικό χρηματιστήριο ενέργειας που δρομολόγησε, για τις ληστρικές τιμές του ηλεκτρικού και για τα καρτέλ που ληστεύουν τους πάντες – ούτε για τη θανατηφόρα ακρίβεια, για την αισχροκέρδεια των τραπεζών, για την ασυδοσία των funds που κλέβουν τα σπίτια μας κλπ.

Κανένας δε από τους δύο, δεν ανέφερε τα παρακάτω:

(α) Λόγω της πανδημίας, επετράπη από την ΕΕ ο δανεισμός της Ελλάδας με εγγύηση της ΕΚΤ – με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος μας να αυξηθεί από το 2019 έως το 2023 κατά 50,5 δις, από 356 δις στα 406,5 δις.

Αντί όμως τα χρήματα αυτά, τα 50,5 δις, να διατεθούν για επενδύσεις, σπαταλήθηκαν κυρίως σε απευθείας αναθέσεις – σε κυκλώματα διαφθοράς και στη στήριξη των απαράδεκτων lockdowns.

Για να καλυφθεί δε η σπατάλη, η κυβέρνηση δρομολόγησε μετά το 2023 τη μεγαλύτερη υπερφορολόγηση όλων των εποχών των Ελλήνων, με τη βοήθεια του πληθωρισμού, των τεκμηρίων κλπ. – με αποτέλεσμα τη θηριώδη αύξηση των φόρων κατά 22 δις από το 2019.

(β) Συνολικά, για την περίοδο 2021 έως 2027 τώρα, η Ελλάδα έχει στη διάθεσή της πάνω από 76,5 δις, σε επιδοτήσεις από κοινοτικά ταμεία – από την ΚΑΠ, το ΕΣΠΑ και το Ταμείο Ανάκαμψης.

Επομένως, η κυβέρνηση διέθεσε και μπορεί να διαθέσει έως και το 2027 πάνω από 127 δις μαζί με τα χρήματα της πανδημίας, έχοντας πετύχει εν πρώτοις αύξηση του πραγματικού μας ΑΕΠ μόλις κατά 17 δις, από τα 184,5 δις το 2019 στα 201,5 δις το 2024 – ένα ΑΕΠ όμως που στηρίζεται μόνο στην κατανάλωση και στη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού.

Δεν πρόκειται αλήθεια για τον ορισμό της κακοδιαχείρισης και της εθνικής αποτυχίας;

Όσον αφορά τώρα το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, αναλωνόμαστε ξανά σε λεπτομέρειες γύρω από την απάτη – αντί να επικεντρωθούμε στο πόσα χρήματα έχει εισπράξει συνολικά η χώρα μας από την ένταξη της στην ΕΟΚ το 1981, για τη στήριξη του πρωτογενούς μας τομέα.

Συνολικά λοιπόν, εισπράξαμε από την ΕΕ για την ΚΑΠ 81,6 δις από το 1981 έως και το 2024 – όπου, ενώ το 1980 οι συνολικές επιδοτήσεις για τη στήριξη του αγροτικού εισοδήματος ήταν 16,3% της παραγωγής, σήμερα ανέρχονται περίπου στο 50%.

Για παράδειγμα, στα 12 δις που εισπράττουν οι αγρότες, μόνο περί τα 6 δις είναι από την παραγωγή τους – ενώ τα υπόλοιπα επιδοτήσεις.

Εν τούτοις, όλα αυτά τα χρήματα, τα 81,6 δις €, δεν διατέθηκαν σχεδόν καθόλου για τη βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό του πρωτογενούς μας τομέα – αλλά για σπατάλες, για απάτες τύπου «καλαμποκιού» στο παρελθόν ή ΟΠΕΚΕΠΕ αργότερα, σε διεφθαρμένους μεσάζοντες είσπραξης επιδοτήσεων κοκ.

Η ευθύνη βέβαια δεν είναι ασφαλώς ούτε των αγροτών, ούτε των κυκλωμάτων, ούτε τότε, ούτε σήμερα – αλλά των κυβερνήσεων που τα επέτρεπαν είτε για ψηφοθηρικούς λόγους, δηλαδή για το κομματικό-πελατειακό κράτος που δημιούργησαν, είτε για την ενίσχυση των δικών τους ταμείων.

Έτσι κατάντησε ο πρωτογενής μας τομέας, όπως άλλωστε γενικότερα η ελληνική οικονομία, εκεί που κατάντησε – στην τελευταία των τελευταίων στην ΕΕ, πίσω ακόμη και από τις πρώην σοβιετικές χώρες, με εξαθλιωμένους Πολίτες, με χρεοκοπημένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και με τους αγρότες σε απόγνωση.

Υπάρχουν λύσεις; Ασφαλώς – αλλά όχι με την επανάληψη του ίδιου αποτυχημένου πειράματος, με τα ίδια σάπια υλικά.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς τους. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. 

 https://analyst.gr/2025/07/10/i-odigia-tafoplaka/