Ο χώρος του σπιτιού με πνίγει, βγαίνω στους δρόμους για να μη σκέφτομαι.. για να μη τρελαθώ...
Θέλω να πάψω να σε σκέφτομαι, δεν το αντέχω. Δεν θέλω να συναντήσω κανένα γνωστό. Αποφεύγω όσο γίνεται φίλους και παλιούς γνώριμους.... Αν τυχόν δω κανέναν φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί, σκουριασμένες λέξεις απ' το χρονοντούλαπο δεν θέλω, γιατί πονάνε.. Όλα είναι θύμησες...ακόμη και οι στίχοι, αν τύχει κι ακούσω στους δρόμους, γίνονται συναίσθημα, αναμνήσεις... δάκρυα...
Ο χρόνος έφερε μεγάλες αλλαγές, σε εποχές και ανθρώπους, μα δεν κατάφερε ποτέ να σβήσει την παρουσία σου μέσα μου.
Ο κόσμος που με περιβάλει αυτή τη δεδομένη στιγμή με ενοχλεί αφάνταστα.. Δεν τον αντέχω. Με κάνει να νιώθω ακόμα πιο μόνη… Χθες ένοιωσα την ανάγκη να ακουμπήσω κάτι δικό σου, κάτι από σένα, ...κάτι που να το είχες ακουμπήσει εσύ, κάτι που να έχει τη μυρωδιά σου ...
Υπάρχεις μόνιμα στη σκέψη μου σα χαλασμένη κασέτα που έχει κολλήσει...Είσαι παντού και πουθενά. Πως ήρθαν έτσι τα πράγματα… Έγινες αερικό….χάθηκες. Μήπως ήσουν μόνο μια παραίσθηση του μυαλού μου και δεν υπήρξες ποτέ; Αλλά…υπήρξες, ζήσαμε μαζί έστω αυτό το λίγο, που έγινε μεγάλο, σφράγισες τη ζωή μου .. δεν είναι φαντασία μου... υπήρξες... Ο,τι αγάπησα χάθηκε.. Σε κουβαλάω στα όνειρά μου, στη σκέψη μου, ακόμα και στις απλές καθημερινές συνήθειες – ένα βλέμμα τις νύχτες στον ουρανό, μια κουβέντα που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Είσαι εκεί, αόρατος, μα παρών. Μιλώ στον αέρα, στα δέντρα που κάποτε μας φιλοξένησαν στη σκιά τους, μιλώ στα πετούμενα τ' ουρανού που κάνουν τον πόνο μου τραγούδι..... Πρέπει να σου πω ...φοβάμαι μόνη… φοβάμαι να ζω...φοβάμαι τη μοναξιά...φοβάμαι τον κόσμο... Μια εμπειρία είναι η ζωή...έτσι λένε, και τι να την κάνω τούτη την εμπειρία, άχρηστη είναι, δάκρυα, πόνος, και όνειρα γκρεμισμένα... τελικά όλα είναι ένα τίποτα , κι εμείς κόκκος άμμου στο σύμπαν, μια μικρή στιγμή στην αιωνιότητα η τροχιά μας.. Φορτώσαμε αυτή την μικρή τροχιά με χιλιάδες πρέπει, και τι δε πρέπει, που μας φύτεψαν άλλοι, με χιλιάδες άγχη, και ξεχάσαμε αυτήν την απλή αλήθεια, χάσαμε το δρόμο μας...χάσαμε το ταξίδι, ξεχάσαμε να ζήσουμε..για εμάς... Τώρα πια,τα λόγια είναι περιττά...μόνο δάκρυα...δάκρυα που πέφτουν βροχή σε κάθε θύμηση...με κάθε σκέψη... και η σκιά της απουσίας που όλο και μεγαλώνει μέσα στο χρόνο... Όταν όλα γύρω μοιάζουν άχρωμα, όταν όλα γύρω είναι σιωπηλά, και απελπιστικά παγερά...όταν όλα είναι μια ανάμνηση και περιμένουν από σένα να τους δώσεις φωνή, και χρώμα, δεν υπάρχει σήμερα, αμφίβολο και το αύριο... Έχω κουραστεί .. τόσα χρόνια ίδιες σκέψεις, ίδιες εικόνες, ίδιες θύμησες, και πάντα.. το ίδιο πλάνο... φέρνω στο μυαλό μου τα ίδια και τα ίδια γεγονότα που έζησα.. και πως γίνεται να δραπετεύσει κάποιος από τις αναμνήσεις του, πως;
Ένα ταξίδι η ζωή, ταξίδι άγονης γραμμής, μια Οδύσσεια από Κύκλωπες και φουρτούνες...
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .