Κάθε Σεπτέμβριο, οι μισοί Έλληνες γυρίζουν στήν πόλη μέ μαυρισμένο δέρμα καί άδεια πορτοφόλια καί οι άλλοι μισοί χωρίς διακοπές αλλά μέ τό πορτοφόλι στήν ίδια κατάσταση

«Ούφ, ειμαι πτωμα! Πέφτω γιά ύπνο ξερή!» Η φίλη μου, η Μαρία, έχει πάει διακοπές γιά δύο βδομάδες μαζί μέ τήν κόρη της. Κάθε βράδυ μου λέει πόσες ωρες οδήγησε «γιά νά πανε σέ μιά καινούργια παραλία» στήν Εύβοια.

του Δημήτρη Καπράνου

«Καλά, εκει πού μένετε δέν έχει θάλασσα; Δέν έχει παραλία;» τήν ερωτω. «Έχει, καί ειναι ωραια. Αλλά νά μήν παμε καί στίς άλλες παραλίες;» απαντα καί …τήν παίρνει ο ύπνος!

Ο Έλληνας, αγαπητοί μου, δέν πηγαίνει διακοπές· πηγαίνει εξορία σέ τόπους μέ ονόματα πού θυμίζουν κάρτ-ποστάλ καί μυρίζουν τουριστικό ιδρωτα. Όχι επειδή αγαπα τή φύση ‒άν ηταν έτσι, θά ειχε φροντίσει νά μήν τήν μπετονάρει. Αλλά γιατί του έμεινε στό αιμα η ανάγκη νά δηλώνει «έχω πάει»!. Όχι «ειδα», όχι «ξεκουράστηκα»· απλως «έχω πάει»!

Καί που νά πάει; Η τσέπη του ειναι βαθύτερη από τόν πάτο της ελληνικης θάλασσας, αλλά άδεια σάν πλαστικό ποτήρι μετά από πανηγύρι. Ο μισθός του Ιουνίου τελειώνει περίπου στά μισά του μηνός, κι έτσι η αναζήτηση διακοπων θυμίζει σχέδιο γιά «τήν μεγάλη απόδραση»: που θά πας, μέ τί λεφτά, καί ‒κυρίως‒ ποιός θά ποτίζει τά λουλούδια στό μπαλκόνι σου;

Βέβαια, ο Έλληνας ουδέποτε θά παραδεχθει ότι δέν έχει χρήματα γιά διακοπές. Θά πει «εφέτος ειπα νά μείνω κοντά στή φύση». Η φύση αυτή, βέβαια, ειναι τό μπαλκόνι του στόν Κολωνό, όπου ακούει τζιτζίκια από τό ραδιόφωνο. Γιατί άν ειναι νά ιδρώσεις, τουλάχιστον ιδρώνεις μέ τόν δικό σου ανεμιστηρα καί όχι μέ τόν ανεμιστηρα πού σου χρεώνουν 80 ευρώ τήν βραδιά. Άν καί, τά τελευταια χρόνια, γιά νά λέμε τήν πασα αλήθεια, κάποιες γειτονιές της Αθήνας καί του Πειραια έχουν γεμίσει τζιτζίκια, ακους καρακάξες νά τραγουδουν μ’ εκεινο τό περίεργο «κρρρρ» ενω αφθονουν τά κοτσύφια καί οι δεκοχτουρες. Κάθεσαι στό μπαλκονάκι σου, βλέπεις τίς «σειρές» σου στήν τηλεόραση καί ακους τά τζιτζίκια, σκεπτόμενος ότι εισαι στό Αγριοβοτάνι Ευβοίας!

Άν καταφέρει, όμως, ο δύσμοιρος, τελικά νά πάει διακοπές, κουβαλα μαζί του τήν μισή κουζίνα καί τήν άλλη μισή ντουλάπα ‒κι όταν επιστρέφει, ειναι πιό κουρασμένος απ’ όταν έφυγε. Αλλά δηλώνει χαρούμενος, γιατί στήν Ελλάδα οι διακοπές ειναι λιγότερο ανάπαυση καί περισσότερο πείραμα κοινωνικης επιβιώσεως: πως νά πληρώσεις έναν μισθό γιά νά κοιμηθεις τέσσερεις μέρες σέ ένα κρεβάτι πού τρίζει σάν τό ασφαλιστικό μας σύστημα;

Πέφτεις γιά ύπνο υπό τό φως της πανσελήνου του οξυρύγχου καί συλλογασαι ότι μέχρι τά Χριστούγεννα θά πρέπει νά περάσετε «πολύ περιορισμένα». Κι εκει κάνεις τόν σταυρό σου «νά δώσει ο Θεός νά φέρει παροχές τόν Σεπτέμβριο η ΔΕΘ!»…

Κι έτσι, κάθε Σεπτέμβριο, οι μισοί Έλληνες γυρίζουν στήν πόλη μέ μαυρισμένο δέρμα καί άδεια πορτοφόλια, καί οι άλλοι μισοί χωρίς διακοπές αλλά μέ τό πορτοφόλι στήν ίδια κατάσταση. Όλοι, όμως, εμφανίζονται αισιόδοξοι: «Του χρόνου θά παμε εξωτερικό, ειναι φθηνότερα»…

• ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ