Οι εξαγγελίες δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που πράγματι χρειάζεται η Ελλάδα

Vassilis Viliardos---Ρωτιούνται οι απόψεις μας γενικότερα για τις εξαγγελίες των κομμάτων στη ΔΕΘ – της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ με τις «παραφυάδες» του (ΜΕΡΑ, Πλεύση, Νέα Αριστερά, Τσίπρας κλπ.). Δηλαδή, αυτών που χρεοκόπησαν την Ελλάδα ή που επιδείνωσαν τις συνθήκες χρεοκοπίας της - δολοφονώντας το 2015 την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων.

Κατ’ αρχήν οι θέσεις μας δεν έχουν ποτέ κομματικά κριτήρια, αλλά εθνικά, προτάσσοντας την οικονομία – αφού από την οικονομία εξαρτώνται όλα τα υπόλοιπα (Υγεία, Παιδεία, Άμυνα, Ασφάλεια κλπ.).

Κατά δεύτερο λόγο, οι εξαγγελίες δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που πράγματι χρειάζεται η Ελλάδα, όπως την αλλαγή του χρεοκοπημένου παραγωγικού και τουριστικού της μοντέλου - αλλά με παροχές και δαπάνες της συνήθους πελατειακής μορφής, όταν την ίδια στιγμή ληστεύονται οι Έλληνες με τον πληθωριστικό φόρο, ο οποίος ήταν 4,45 δις € το 2022, 9 δις € το 2023 και 10,5 δις € το 2024 (φαίνεται από τον πίνακα, εάν αφαιρέσουμε από το ονομαστικό ΑΕΠ που είναι επάνω σε αγοραίες τιμές, το πραγματικό που είναι κάτω και το πολλαπλασιάσουμε επί 29% που είναι περίπου το ποσοστό φόρων επί του ΑΕΠ).

Σημαίνει ότι δεν στηρίζουμε τη μείωση της φορολογίας που εξήγγειλε η ΝΔ, κόστους 1,2 δις €, τη 13η σύνταξη, κόστους πάνω από 3 δις € που απαίτησε ο ΣΥΡΙΖΑ, ή το 13ο μισθό των δημοσίων υπαλλήλων που είπε το ΠΑΣΟΚ, κόστους 1,35 δις €; Προφανώς τα στηρίζουμε – απλά τα κοιτάζουμε από μία διαφορετική οπτική γωνία.

Ειδικότερα, αυτό που πρέπει να λειτουργεί ως «πυξίδα» όλων των αποφάσεων, είναι ο μέσος μισθός του ιδιωτικού τομέα – αφού στην ουσία «αποδίδει» την εικόνα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, την παραγωγικότητα της εργασίας, την ισοτιμία του ελληνικού ευρώ, την «αξία» του παραγωγικού μας μοντέλου, τον ανάλογο μισθό των ΔΥ, τις συντάξεις κλπ. Εάν δε αυξηθεί πάνω από την παραγωγικότητα (ή/και από το μέσο πληθωρισμό της ΕΕ), κλείνουν οι επιχειρήσεις, αυξάνεται το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, οπότε το εξωτερικό χρέος κλπ.

Ο μέσος λοιπόν ονομαστικός μεικτός μισθός στην Ελλάδα, ήταν στα 1.342 € το 2024 - ενώ στη Δανία, για παράδειγμα, περί τα 5.900 €. Σημαίνει αλήθεια ότι, η κυβέρνηση της Δανίας είναι 4,4 φορές πιο γενναιόδωρη, από ότι η ελληνική; Όσο δηλαδή ο υψηλότερος μισθός; Προφανώς όχι – σημαίνει απλά ότι, η ανταγωνιστικότητα της Δανίας (και όλα τα υπόλοιπα), είναι αντίστοιχα υψηλότερη της Ελλάδας.

Επομένως, αυτό που θα πρέπει να απασχολεί τα κόμματα και να εκφράζεται με τις εξαγγελίες τους, είναι η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας, από την οποία εξαρτώνται οι μισθοί και ασφαλώς της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας.

Από πού φαίνεται η τελευταία; Από τα δύο ισοζύγια (εμπορικό, τρεχουσών συναλλαγών, το τελευταίο στο +12,1% του ΑΕΠ της Δανίας, όταν στο -6,4% της Ελλάδας!) - ενώ προκύπτουν κυρίως από το επιτυχημένο οικονομικό και τουριστικό μοντέλο, τα οποία προϋποθέτουν σωστό σχεδιασμό εκ μέρους των κυβερνήσεων για να έχουν κατεύθυνση οι επιχειρήσεις, επενδύσεις και καινοτομία.

Τι προϋποθέτουν με τη σειρά τους οι επενδύσεις; Κυρίως γρήγορη και σωστή απονομή Δικαίου, μηδενική πολιτική διαφθορά, την ελάχιστη δυνατή γραφειοκρατία, τη σωστή λειτουργία του τραπεζικού τομέα, την απλοποίηση του φορολογικού κώδικα (κατ’ εμάς επίπεδη φορολόγηση 15% με έσοδα/έξοδα για όλους, αφού έτσι μηδενίζεται και η φοροδιαφυγή), τη διαφάνεια παντού, καθώς επίσης το προσιτό και ανταγωνιστικό κόστος ενέργειας (από τα παραπάνω εξαρτάται και ο πληθωρισμός).

Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν εξήγγειλαν τα κόμματα στη ΔΕΘ – τα οποία είναι εχθρικά προς την επιχειρηματικότητα και ειδικά η ΝΔ προς τις μικρές επιχειρήσεις (έως 9 άτομα), αφού η ίδια έχει δηλώσει πως θέλει να τις κλείσει! Αυτές δηλαδή που προσφέρουν περίπου το 83% των θέσεων εργασίας και το 57% του ΑΕΠ μας – χωρίς να σκέφτεται καν πώς θα τις αντικαταστήσει, ελπίζοντας όχι με τις πολύ μεγάλες που λειτουργούν ως καρτέλ και συμβάλουν στην ακρίβεια.

Οι βασικότερες πάντως αλλαγές που θα προτείναμε άμεσα, θα ήταν (α) η ριζική επίλυση του προβλήματος των κόκκινων δανείων που επιδεινώνει και το στεγαστικό, όπως έχουμε περιγράψει (β) το «πλαφόν» στις τιμές της ενέργειας (εναλλακτικά η σωστή λειτουργία της αγοράς με μακροπρόθεσμες συμβάσεις) και (γ) η μείωση των εισφορών εργοδοτών και εργαζομένων που είναι από τις υψηλότερες στην ΕΕ - με αποτέλεσμα το κόστος του εργαζομένου για τις επιχειρήσεις, να είναι σχεδόν διπλάσιο του καθαρού μισθού.

Γιατί θα προτείναμε τη μείωση των εισφορών, αφού για τα κόκκινα δάνεια και το πλαφόν είναι ξεκάθαρα; Επειδή έτσι οι επιχειρήσεις θα γίνονταν πιο ανταγωνιστικές, με θετικά αποτελέσματα για τους μισθούς και τα ισοζύγια - ενώ οι εργαζόμενοι θα είχαν ανάλογα υψηλότερο διαθέσιμο εισόδημα, χωρίς να επιβαρύνουν τις επιχειρήσεις.