ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ Η ΧΑΟΣ!...ΧΑΟΣ ΨΗΦΙΖΟΥΝ 40% ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ...

Η χειραψία αυτή δεν είναι «διπλωματία»∙ είναι ντροπή, διασυρμός και προδοσία των αξιών μας. 

 

Η δημοσκόπηση της εταιρείας Interview, από την οποία προέκυπτε ότι ένα ποσοστό λίγο πάνω από το 40% προτιμά το χάος...Πρέπει να πάρουμε τοις μετρητοίς αυτό το εύρημα;...Μήπως όμως έχει βάση;... Πολλοί ψηφοφόροι, απογοητευμένοι απ’ αυτό που συμβαίνει στην πολιτική ζωή, φλερτάρουν με μηδενιστικές «λύσεις»;..Γιατί να μη σκέφτεται έτσι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων;...Δεν πρόκειται για ξαφνικό φαινόμενο. Κακώς αιφνιδιαζόμαστε. Τα μηνύματα έρχονταν βροχή αλλά εμείς κρατούσαμε ομπρέλα. Τι λένε σε σταθερή βάση οι πολίτες εδώ και αρκετό καιρό; Οτι δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση, τη Βουλή, τα κόμματα, τη Δικαιοσύνη, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Λένε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά, ότι η χώρα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση, ότι δεν τα βγάζουν πέρα. Υποστηρίζουν ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, δηλώνουν απαισιόδοξοι, θυμωμένοι και απελπισμένοι. Προέρχονται απ’ όλες τις παρατάξεις...Με τις πολύ κακές επιδόσεις της κυβέρνησης σε όλα τα επίπεδα (ακρίβεια, διαφθορά, σκάνδαλα), μόνο οι βολεμένοι και οι πολύ φανατικοί. Οι βολεμένοι γιατί γλείφουν το χέρι τους που το έχουν βουτήξει στο μέλι μέχρι τον αγκώνα, οι πολύ φανατικοί γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Εχουν εκχωρήσει τη συνείδησή τους στις ηγεσίες. Αιχμάλωτοι με τη θέλησή τους. Το κριτικό πνεύμα είναι σαν μυς, όταν δεν ασκείται, ατροφεί. Τέτοιοι χρήσιμοι ηλίθιοι για τις γραφειοκρατίες υπάρχουν σε όλα τα κόμματα...Πολλοί πολίτες έχουν ψηφίσει αρκετές φορές με τη λογική του μικρότερου κακού ή έχουν επιλέξει ένα κόμμα όχι με ενθουσιασμό και πάθος, αλλά για να τιμωρήσουν το κόμμα που κυβερνά και τους έχει απογοητεύσει. Και οι δύο εκδοχές, κάποτε μαζικές, σήμερα φαίνεται ότι δεν αποτελούν λύση για τους προβληματισμένους. Γι’ αυτό είναι ψηλά το «κόμμα της αποχής», γι’ αυτό το χάος δεν θεωρείται και τόσο καταστροφικό...Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πρωθυπουργός μιας χώρας που γεννήθηκε πάνω στο αίμα μαρτύρων χαμογελά μπροστά στις κάμερες δίπλα στον Αμπού Μοχάμαντ αλ-Τζολανί, τον «αναβαθμισμένο» τρομοκράτη που λανσάρεται ως «μεταβατικός πρόεδρος της Συρίας». Το Μέγαρο Μαξίμου μιλά για «διπλωματική ατζέντα», μα η πραγματικότητα φωνάζει: πρόκειται για την απόλυτη πολιτική κατρακύλα...Γιατί ο Τζολανί δεν είναι κάποιος αμφιλεγόμενος ηγέτης. Είναι ο άνθρωπος που ηγήθηκε της αλ-Νούσρα, παραρτήματος της Αλ Κάιντα στη Συρία. Ο ίδιος που υπήρξε υπεύθυνος για σφαγές Αλαουιτών στη Λαττάκεια το 2013, για τη δολοφονία Δρούζων στην Ιντλίμπ το 2015, για απαγωγές ιερέων και μοναχών, για την εγκαθίδρυση δικαστηρίων της Σαρία. Ο άνθρωπος που φυλακίστηκε στο ber infamous Camp Bucca και «τυχαία» αποφυλακίστηκε το 2008, για να επιστρέψει στη Συρία ως εμίρης της τζιχάντ. Αυτή είναι η βιογραφία που κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε....Κι όμως, ο Μητσοτάκης εμφανίζεται έτοιμος να του χαρίσει αυτό που δεν μπόρεσαν οι βόμβες, οι κυρώσεις και οι αποφάσεις του ΟΗΕ: νομιμοποίηση. Μια χειραψία, ένα χαμόγελο, κι όλα τα ποτάμια αίματος βαφτίζονται «μετάβαση». Πόσο βολικό για την Τουρκία που κρατάει τον Τζολανί ως πιόνι στα χέρια της, πόσο βολικό για τις ΗΠΑ που ξαφνικά τον ανακαλύπτουν ως «λιγότερο κακό» από τον Άσαντ. Και πόσο εξευτελιστικό για την Ελλάδα να παίζει το ρόλο του κομπάρσου σε αυτό το θέατρο σκιών.

Ο Τζολανί δεν άλλαξε απλώς άλλαξε κουστούμι. Από τη στολή του εμίρη της τζιχάντ στο σακάκι του «προέδρου». Οι φυλακές του Ιντλίμπ γεμάτες αντιφρονούντες, τα δικαστήρια της Σαρία εξακολουθούν να εκδίδουν καταδίκες, και οι μειονότητες τον θυμούνται ως τον δήμιο που τις έσφαζε στο όνομα του Αλλάχ. Αυτά δεν τα σβήνει καμία γραβάτα...Αλλά ο Μητσοτάκης έχει άλλη άποψη: αντί να στέκεται απέναντι στον σφαγέα, τρέχει να τον συναντήσει. Αντί να απαιτεί δικαιοσύνη για τα εγκλήματα, χαμογελά για τις κάμερες. Αντί να τιμήσει τη χριστιανική κληρονομιά και τα θύματα, γίνεται συνένοχος στον εξευτελισμό..Η χώρα που γέννησε τον Παρθενώνα και τους Νεομάρτυρες, εμφανίζεται να νομιμοποιεί τον άνθρωπο που ταυτίστηκε με τη σφαγή των Χριστιανών της Συρίας. Η χειραψία αυτή δεν είναι «διπλωματία»∙ είναι ντροπή, διασυρμός και προδοσία των αξιών μας.