Του Κώστα Βαξεβάνη.===Οσοι είναι σε αναµονή ή κατάσταση περιέργειας για το κόµµα του Αλέξη Τσίπρα θα περιµένουν πολύ. Αυτό που εξελίσσεται προς το παρόν είναι το «project Τσίπρα». Μια επικοινωνιακή διαδικασία η οποία περιλαµβάνει µεν ελάχιστα πολιτικά στοιχεία, αλλά υποκρύπτει περισσότερα. Ο πρώην πρωθυπουργός, αφού προκάλεσε θόρυβο µε την παραίτησή του από τη Βουλή, προσπαθεί να τον πολλαπλασιάσει µε την αναµονή της έκδοσης του βιβλίου του.
Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν για το ποιους θα κατονοµάσει ως δαίµονες της εποχής του, αλλά όσοι γνωρίζουν (όχι το περιεχόµενο του βιβλίου του αλλά τον χαρακτήρα του) βεβαιώνουν πως, αν είχε το σθένος να λέει τα πράγµατα µε το όνοµά τους, θα ήταν ακόµη πρωθυπουργός και όχι σταθµός ανακύκλωσης βρι-κολάκων.Η ανακοίνωση 41 ονοµάτων «τεχνοκρατών» ως επιστηµονικού συµβουλίου του Ινστιτούτου Τσίπρα δείχνει δύο πράγµατα. Πρώτον, ότι ο πρώην πρωθυπουργός αντιλαµβάνεται πλέον την πολιτική όχι ως µια δυναµική διαδικασία που συνδέεται µε την κοινωνία, αλλά ως µια σειρά από ελιτίστικες επιλογές «ανωτάτου επιπέδου», για τις οποίες θα ζητά απλώς λαϊκή επιβεβαίωση. ∆εύτερον (ως απόρροια του πρώτου), ο Τσίπρας αποφάσισε να εφεύρει τη δική του θεωρία και επετηρίδα αριστείας η οποία θα αναλάβει το έργο διάσωσης της χώρας. Οι λύσεις µεταπηδούν από το κοινωνικό πεδίο στο πανεπιστηµιακό – τεχνοκρατικό.
Επ’ αυτής της θεωρίας, µε την οποία πορεύτηκε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχουν αποφανθεί και η ζωή και η πολιτική ιστορία. Οι τεχνοκράτες δεν αποτελούν κάποια µεταφυσική λύση, αλλά καλούνται να υλοποιήσουν πολιτικές. ∆εν υπάρχουν ουδέτεροι τεχνοκράτες, όπως άλλωστε δεν υπάρχουν ουδέτερες πολιτικές. Η κοινωνική καταστροφή που ζούµε γύρω µας είναι έργο τεχνοκρατών που εκτέλεσαν συγκεκριµένες εντολές για να εξυπηρετήσουν συγκεκριµένες κοινωνικές οµάδες.
Το θέµα της αριστείας ως συλλογής πτυχίων και βαριών ονοµάτων που δεν οδηγεί σε κοινωνικές λύσεις αλλά σε καταστροφή το περιγράφει ο Μάικλ Σαντέλ, τον οποίο συνάντησε πρόσφατα ο Τσίπρας, στο βιβλίο του «Η τυραννία της αξίας». Εξετάζει πώς η έννοια της αξιοκρατίας µετατράπηκε σε ένα πολύ αµερικανικό ταµπού και τροφοδότησε «ένα τοξικό µείγµα αλαζονείας και µνησικακίας». Πώς η αντίληψη της ζωής ως µιας αδιάκοπης ανταγωνιστικής κούρσας δυσφηµεί άδικα τους χαµένους, παράγει µια κυνική και αλαζονική ελίτ, διαφθείρει τους θεσµούς και βάζει την τεχνοκρατία στη θέση της δηµοκρατίας.
Εάν θέλουµε να διαµορφώσουµε µια λειτουργική δηµοκρατία, υποστηρίζει ο γνώριµος του Αλέξη Τσίπρα, είναι ανάγκη να αποξηλώσουµε την έννοια της αξιοκρατίας και να προσανατολίσουµε την πολιτική µας σε µια νέα αντίληψη του κοινού καλού.
Παρ’ όλα αυτά, από τα 41 πρόσωπα που ανακοινώθηκαν ως ο πυρήνας του εξελισσόµενου «project Τσίπρα», οι περισσότεροι είναι καλοί επιστήµονες και δύο είναι παιδιά του συστήµατος της περιστρεφόµενης πόρτας (εκπροσωπούσαν τις τράπεζες στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση στους τεχνητούς φόβους της). Ο ένας που µένει έως τον αριθµό 41 είναι ο πολιτικός επιστήµονας Νίκος Μαραντζίδης, ο οποίος επισηµοποιεί επιτέλους τη σχέση συµβούλου µε τον Αλέξη Τσίπρα. Ο Μαραντζίδης ήταν το πρόσωπο πίσω από τις εκλογικές ήττες του Τσίπρα και το στατίφ πάνω στο οποίο ακούµπησε τη φιλοδοξία του για επιστροφή στην εξουσία όχι µέσω της πολιτικής αλλά µέσω της αριθµητικής (προσθέτουµε Μπίστηδες, αφαιρούµε αιχµές, πολλαπλασιάζουµε επωνύµους και διαιρούµε τις ευθύνες για να τις αποφύγουµε). Ο Ν. Μαραντζίδης δεν ήταν απλώς ένας ακροκεντρώος που απαξίωνε τον Αλέξη Τσίπρα και τη διακυβέρνησή του, αλλά ένας αναθεωρητής της Ιστορίας και των λαϊκών καταγραφών της. Σε βιβλίο που συνυπέγραφε µε τον έτερο Καππαδόκη του ιστορικού αναθεωρητισµού Στάθη Καλύβα, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ περιγράφονται ως σφαγείς, οι ταγµατασφαλίτες ως κακόµοιροι που αναζητούσαν µια καλύτερη µοίρα και οι ήρωες της Εθνικής Αντίστασης ως αυτοί που λειτούργησαν επιζήµια αφού προκάλεσαν αντίποινα των ναζί κατακτητών. Αν ήθελε κάτι να σηµατοδοτήσει ο Τσίπρας µε την τοποθέτησή του στο επιστηµονικό συµβούλιο, τα κατάφερε. Το µήνυµά του πάντως δεν ήταν προς αυτούς που πορεύτηκαν δίπλα του για κατάθεση στεφάνου στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής όταν ανέλαβε την εξουσία το 2015.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Μαραντζίδης ξεδίπλωσε την επιχειρηµατολογία του για την επερχόµενη νίκη: «Ο Τσίπρας θα χάσει όσες φορές χρειάζεται για να κερδίσει. Γιατί οι χαρισµατικοί ηγέτες δεν µετριούνται µε τις ήττες τους αλλά µε τις µεγάλες νίκες τους». Η ρητορική κενότητα που καλείται να επιβεβαιωθεί ως πολιτική ανάλυση µε τη µέθοδο της λοταρίας.
Μήπως όµως είναι νωρίς για να κριθεί ο Τσίπρας; Μήπως σκοπεύει να χρησιµοποιήσει την κρίσιµη µάζα των επιστηµόνων όχι για να απολογηθεί σε µια ελιτίστικη κατασκευή αλλά για να δηµιουργήσει το νέο; Μήπως για να πείσει ευρύτερο κόσµο προσπαθεί να δηµιουργήσει τους αναγκαίους συσχετισµούς µε πιο στρογγυλό λόγο;
Η Βελγίδα φιλόσοφος Σαντάλ Μουφ στην «Αγωνιστική πολιτική» της περιγράφει πώς νοείται σήµερα η πολιτική που υπερασπίζεται τα συµφέροντα της κοινωνίας. ∆εν είναι µια αποστεωµένη και αποκοµµένη θεωρία που αναζητά συµψηφισµούς, αλλά µια πολιτική που επιµένει στον ανταγωνισµό και στις αντιθέσεις. Μόνο έτσι µπορεί να υπερασπίσει τα λαϊκά συµφέροντα. Αυτή είναι η φύση της πολιτικής, ανταγωνισµός για την επίλυση και όχι συµψηφισµοί της ευπρέπειας. Η Μουφ επικρίνει την άποψη ότι η πολιτική µπορεί και πρέπει να ξεπεράσει τις διαφωνίες για χάρη της διαχειριστικής συναίνεσης και της τεχνικής διακυβέρνησης. Η πολιτική πρέπει να δίνει χώρο στη διαφωνία και να µην καταφεύγει σε τεχνοκρατικές και «ουδέτερες» λύσεις. Παρά τα όσα προωθούνται ως αναγκαία πολιτική, η Βελγίδα φιλόσοφος θεωρεί ότι η δηµοκρατία απειλείται όταν η πολιτική περιορίζεται σε συναίνεση, όταν η διαφωνία θεωρείται κάτι κακό και όταν όχι µόνο δεν υπάρχουν αλλά αποφεύγονται οι συγκρούσεις για σηµαντικά θέµατα. Η πολιτική τέλος οφείλει να κινητοποιεί µε συναισθήµατα.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει ανακοινώσει θέσεις και πολιτικό πρόγραµµα. Μπορεί να επιλέξει να εµπνευστεί από τον Μάικλ Σαντέλ και τη Σαντάλ Μουφ ή να στραφεί προς τον Νίκο Μαραντζίδη, ο οποίος υπόσχεται µια κάποια νίκη µετά τις πολλές ήττες γιατί ίσως κάποιοι θα τον λυπηθούν να χάνει και να µετατρέπει έναν πλειοψηφικό χώρο σε ΚΟ∆ΗΣΟ ή ΚΙ∆ΗΣΟ. Σε κάθε περίπτωση ο Τσίπρας δεν έχασε επειδή δεν υπήρχαν τεχνοκράτες, ινστιτούτα, άνθρωποι που τον πίστεψαν και ακόµη περισσότεροι που τον ψήφισαν. Εχασε γιατί µετέφρασε όσα είχε ως κάτι άλλο και απλοποίησε τις αιτίες που τον έφεραν στην εξουσία σε βολονταρισµό και προσωπικό ταλέντο. Αντί να δει κατάµατα όσα τον οδήγησαν στην ήττα, θεωρεί, αντιθέτως, ότι χρειάζεται περισσότερη δόση από αυτά για να πετύχει. Εχει δικαίωµα να χρειάζεται περισσότερο Μαραντζίδη, αναθεωρητισµό ή να προσβλέπει στο θαυµατουργό αποτέλεσµα της προσευχής και κυρίως της µετάνοιας, αλλά η ζωή είναι πιο σκληρή.
ΥΓ.: Το τιµηµένο ΚΚΕ, παρά τις ήττες, δεν κατάφερε να κυβερνήσει. Ισως το πετύχει κάποιο τιµηµένο project.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .