🟥Ήρθαν οι Καλικάντζαροι

Ήρθαν οι Καλικάντζαροι

Η πρόκληση: δημιουργία ή καταστροφή;

Οι Καλικάντζαροι δεν είναι απλώς μορφές της λαϊκής φαντασίας ούτε σύμβολα χαοτικής αταξίας. Είναι η αλληγορία ενός λόγου που δεν συγκροτείται, μιας επιθυμίας που εγκλωβίζεται στο ατομικό και στο εγωτικό. Είναι η κατάσταση όπου ο καθένας διεκδικεί ρόλο, αναγνώριση και ηγεμονία, χωρίς να αποδέχεται τη διαφορά ως στοιχείο ενός κοινού σχεδίου. Έτσι, ο λόγος δεν συντίθεται. Δεν αποκτά σώμα. Δεν συναντά την πράξη. Παραμένει διάχυτος θόρυβος.

Η επιθυμία, όταν δεν μεσολαβείται από συλλογικό προσανατολισμό, δεν απελευθερώνει — παραλύει. Όταν ο λόγος δεν μορφοποιείται, η πολιτική χάνει τη δημιουργική της λειτουργία. Δεν οικοδομεί· αποδομεί. Το παρόν βαραίνει από σκιές, παλιές αντιθέσεις επανέρχονται και η ιστορία ανακυκλώνεται μηχανικά, χωρίς να παράγει νέο νόημα ή προοπτική.

Κι όμως, η συγκυρία αυτή δεν είναι ουδέτερη. Είναι κρίσιμη. Οι Καλικάντζαροι έχουν «κατέβει» και μαζί τους αποκαλύπτεται ένα βαθύ πολιτικό αδιέξοδο: μη κυβερνησιμότητα, διαφθορά, μίζες, θεσμική φθορά, αστάθεια. Ο παροντισμός δεν είναι πλέον απλός χρόνος. Είναι συμβάν. Και το συμβάν απαιτεί αναγνώριση, όρια, αποφάσεις. Ένα καθαρό «μέχρι εδώ».

Το δίλημμα είναι απλό και αμείλικτο: θα συνεχίσουμε να γκρεμίζουμε ή θα τολμήσουμε να χτίσουμε; Μπορεί ο λόγος να αποκτήσει μορφή και κατεύθυνση; Μπορεί η επιθυμία να ενταχθεί στο συλλογικό; Μπορεί το «μαζί» να πάψει να είναι ρητορική και να γίνει πράξη ευθύνης και αυτοσυνειδησίας; Όχι ως συναίσθημα, όχι ως φαντασιακή ενότητα, αλλά ως συνειδητή πολιτική πράξη.

Το διαρκές δεν βρίσκεται στην ανακύκλωση του παλιού. Η πολιτική ηγεμονία δεν γεννιέται από εγωκεντρικές ηγεσίες ούτε από τον θόρυβο της αυτάρεσκης διαφοροποίησης. Γεννιέται όταν το συμβάν αναγνωρίζεται, όταν ανοίγεται η στιγμή του «πέραν», όταν το μπροστά παύει να είναι σύνθημα και γίνεται πραγματική προοπτική κοινωνικής απελευθέρωσης.

Οι Καλικάντζαροι ήρθαν.

Η πρόκληση είναι μπροστά μας.

Δημιουργία ή καταστροφή;

Το ερώτημα παραμένει ανοιχτό.

Και μόνο εμείς μπορούμε να του δώσουμε νόημα.

Γράφει ο Παντελής Κουκουλεκίδης

Παρατηρητής