Αυτή τη φορά, το περίστροφο δε σημαδεύει τις πλάτες μας!

Σκεφτόμουνα διάφορα προχθές, διαβάζοντας την είδηση της ημέρας: «Είναι σημαντικό να σταθεί στα πόδια της η Ελλάδα, διεμήνυσε ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάϊσελμπλουμ ο οποίος τόνισε ότι έρχεται στην Αθήνα την Παρασκευή για μια πρώτη συνάντηση- και όχι για να διαπραγματευθεί- με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη
Βαρουφάκη.»

Λαμπρά, είχα σκεφτεί  έμπλεος αισιοδοξίας. Ο φίλος μας ο Γερούν, το θεωρεί σημαντικό, και το παραδέχεται επιτέλους, ότι η Ελλάδα πρέπει να σταθεί στα πόδια της. Σέβεται την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού και άλλωστε το καταλαβαίνει και μόνος του ότι δεν θα μπορούσε πια να συνεχιστεί αυτή η τρέλα του αέναου χρέους.  

Διότι, έως και οι πέτρες το ξέρουν ότι δεν μπορούν να εξοφληθούν αυτά τα λεφτά που συνιστούν το ελληνικό δημόσιο χρέος. Εκτός κι αν πρόκειται, όπως μας ζητούσαν μέχρι τώρα, να δανειζόμαστε ακόμα περισσότερα για να πληρώνουμε τα παλιότερα -και να δημιουργούμε έτσι, ένα για πάντα αυξανόμενο χρέος που δεν θα μπορούσε να αποπληρωθεί  ποτέ. Αποικία χρέους! Ε, όχι, αυτό το πράγμα, στη βάση του ευρωπαϊκού κεκτημένου, δεν επιτρέπεται…

Επιπλέον, βέβαια, ο φίλτατος Γερούν, σκεφτόμουν, ασφαλώς θα έχει υπόψη του, ότι αυτά τα περίφημα πρωτογενή πλεονάσματα είτε αυτά είναι φτιαγμένα με δημιουργική λογιστική είτε είναι φτιαγμένα από τα δάκρυα και το αίμα των ασθενέστερων εξ ημών, δεν θα μπορούσαν πια να επιτευχθούν στα δυσθεώρητα ύψη που τα είχε ορίσει το παράλογο και αποτυχημένο πρόγραμμα «διάσωσης» . 

Όχι, με την εξόντωση των συνταξιούχων, όπως είχε υποσχεθεί ήδη ο απερχόμενος και αείμνηστος κ. Χαρβούβελης, δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτό το χρεοκοπημένο πρόγραμμα. Οπότε τι αξιολόγηση μου λες? Τέλειωσε η αξιολόγηση του προγράμματος! Τέλειωσε το πρόγραμμα και  αξιολογήθηκε ως αποτυχημένο, εκ του αποτελέσματος. 

Ήθελα να πιστεύω -και ήμουν σίγουρος γι’ αυτό, ότι ο καλός Ολλανδός, δε θα ήθελε να συμβεί στους γονείς τους, αυτό που συνέβαινε και θα συνεχιζόταν να συμβαίνει επί τα χείρω, στους δικούς μας γέρους και τις δικές μας γριές!     

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αείμνηστος κ. Χαρδούβελης είχε δεσμευτεί ότι θα μειώσει κι άλλο τις συντάξεις των γερόντων, αλλά έως που θα μπορούσε πια, να πηγαίνει αυτό το βιολί, από το πουθενά προς το τίποτα ? 

Ευτυχώς που ο ελληνικός λαός, με την ψήφο του, τον έστειλε στον έξω από δω, που λέει ο λόγος, τον κ. Χαρδούβελη και η εντολή του ελληνικού λαού είναι τόσο νωπή…

Αυτές οι συλλογιστικές, το καταλαβαίνει μια χαρά κι ο καλός μας φίλος ο κ. Ντάισενμπλουμ, έλεγα, δεν είναι λυσιτελείς∙ και το χειρότερο είναι ότι τέτοιες επιλογές, συγχρόνως ξεζουμίζουν τον φορολογούμενο υπερβολικά άδικα και στο διηνεκές, μέχρι δηλαδή να τον στείλουν στον τάφο πριν της ώρας του, τον καημένο. Ούτε αυτό το πράγμα επιτρέπεται στη βάση του ευρωπαϊκού κεκτημένου…

Θα τον πάρουν λοιπόν στο προεδρικό μέγαρο, φανταζόμουν, τον αξιότιμο Γερούν κι αφού θα τον κερνούσαν μια πορτοκαλάδα από φρέσκο πορτοκάλι ή ό,τι άλλο του έκανε κέφι τέλος πάντων του ανθρώπου να πιει, θα του εξηγήσουν αυτό που καταλάβαινε κι από μόνος του, ότι η Ελλάδα, δηλαδή, δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της με αξιοθρήνητα νοσοκομεία, με ρημαγμένα σχολεία και με κατεστραμμένες προνοιακές δομές. Ήλπιζα ότι αυτός θα το καταλάβαινε, χωρίς να συζητηθούν μεγαλύτερες λεπτομέρειες.

Κι όμως! Με τον εκνευρισμό του, αυτός  ο Γερούν με απογοήτευσε. Σίγουρα θα απογοήτευσε πολλούς, γιατί έδειξε ότι όχι μόνο εθελοτυφλεί και αρνείται να καταλάβει την  προφανή προτάγματα που θέτει το ευρωπαϊκό κεκτημένο, αλλά επιπρόσθετα δε δείχνει να σέβεται ούτε την ετυμηγορία του ελληνικού λαού.

Και τώρα τι θα κάνει ο κ. Βαρουφάκης? 

Τώρα, μάλλον είναι υποχρεωμένος, αφού έφυγε τόσο βιαστικά χωρίς να πει καλά-καλά ούτε αντίο ο αγενής Γερούν, να συντάξει μια επιστολή και να του υπενθυμίσει την πρόσφατη έκθεση  της JP Morgan, η οποία, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, υπολογίζει σε 4 τρισεκατομμύρια ευρώ, το κόστος εξόδου της Ελλάδας από την Ευρώπη. 

Αν η πρόβλεψη της JP Morgan είναι λιγότερο ή περισσότερο σωστή, αυτό δεν μπορεί να φανεί παρά μόνο στην πράξη, αν δηλαδή υποχρεωθεί η Ελλάδα να φύγει από τη νομισματική ένωση του ευρώ. 

Είναι και θέμα πιθανοτήτων το τελικό ύψος αυτού του κόστους, αν ποτέ συμβεί αυτή η έξοδος, που δεν μπορεί εξάλλου να συμβεί, όσο δεν το θέλουμε εμείς οι Έλληνες, έτσι δεν είναι? Έτσι είναι, αφού από πουθενά δεν προβλέπεται αποβολή της Ελλάδας από την ευροζώνη. 

Θέμα κατανομής πιθανοτήτων… Και βέβαια, ο κ. Βαρουφάκης, ως και ειδικός στην θεωρία των παιγνίων, με τον απλό και κατανοητό τρόπο που μόνο ο ίδιος ξέρει να τα λέει, θα εξηγήσει στον παλιόφιλο Γερούν, ότι δεν συμφέρουν κανέναν οι αγριάδες, αλλά πολύ περισσότερο, δεν συμφέρουν το ευρω-ιερατείο που έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη, αφού με την αδιάλλακτη στάση του βοηθούντων και των προσκυνημένων ολετήρων που μας κυβερνούσαν έως προχθές, οδήγησε τα πράγματα, εδώ που τα οδήγησε...

Αλήθεια, θα ήταν μια καλή ιδέα, να την γράψει αυτήν την επιστολή ο κ. Βαρουφάκης, προς στον κ. Ντάϊσελμπλουμ: να του περιγράψει το σενάριο του χάους που θα προκαλείτο από  την αποκοπή της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ και με το ελληνικό GRexit∙ ίσως να την ανέβαζε αυτήν την απάντησή του και στο blog του, προς τέρψιν των αναγνωστών του. 

Nα περιέγραφε και να πιθανολογούσε τις τρύπες που θα άνοιγαν στα λογιστικά βιβλία της ευροζώνης -για να καταλαβαίναμε όλοι με τι λογιστικά τερτίπια και κυρίως με ποιο πραγματικό κόστος θα έκλειναν αυτές οι τρύπες. 

Να εξηγούσε ότι, παρόλο που η μεσοσταθμική μεταβολή του ευρώ θα ήταν μικρή –δεν είναι η συμμετοχή της μισοκατεστραμμένης  Ελλάδας, στο κάτω-κάτω της γραφής, τίποτα σπουδαίο για την ευρωπαϊκή οικονομία- οι ενδιάμεσες διακυμάνσεις κατά τις πρώτες ημέρες ή εβδομάδες της (απίθανης) εξόδου της Ελλάδα από την ευρωζώνη και μέχρι να προσδιοριστεί η νέα «τεχνική» ισοτιμία του ευρώ, που βέβαια δεν θα καθυστερούσε, οι διακυμάνσεις θα ήταν τόσο ακραίες που θα δημιουργήσουν τεράστιες κερδοσκοπικές ευκαιρίες. 

Μα την αλήθεια, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα έκαναν ένα μεγάλο πάρτι οι ύαινες και τα κοράκια των αγορών -που δε χαρίζονται σε κάτι τέτοια. Μόνο που τέτοιες καταπληκτικές ευκαιρίες δημιουργούν αλλού, ισόποσες ζημιές. Ζημιές που κάποιοι άλλοι θα έπρεπε να τις υποστούν. 

Δεν μπορεί, ασφαλώς, να πει κανείς με καμία βεβαιότητα, ότι όλα αυτά θα συμβούν, ούτε πόσο θα κοστίσουν αν συμβούν, γιατί πρόκειται για terra icognita. 

Όμως, ποιος είναι διατεθειμένος να αναλάβει έναν τέτοιο κίνδυνο, όταν είναι φτηνότερο και δικαιότερο, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους να θαφτεί στο διηνεκές με μια απειροελάχιστη απόδοση?

Ωραία δεν θα ήταν για κανέναν, μια τέτοια εξέλιξη. 

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι κι αυτή τη φορά, όπως και την προηγούμενη, το περίστροφο είναι οπλισμένο κι έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει -έστω κι αν αυτή τη φορά είναι φορτωμένο με λιγότερες σφαίρες. 

Όμως εγώ συνεχίζω να χαμογελώ, γιατί αισθάνομαι ότι στα χέρια της σημερινής κυβέρνησης, το περίστροφο δε σημαδεύει στην πλάτη τον ελληνικό λαό -κι έτσι, δικαίως παραμένω αισιόδοξος. 

Το κολάζ είναι από το περιοδικό "The Economist" 

  Alexandros Raskolnick