Αντιλαϊκά μέτρα, χημικά, διαπραγμάτευση, Προϋπολογισμός, δημοσκοπήσεις, ανασχηματισμός και πόλεμος με την Εκκλησία εκμηδενίζουν την «Ελπίδα» που πούλησαν ξεδιάντροπα Τσίπρας και Καμμένος στους Έλληνες πολίτες για δύο κυβερνητικές καρέκλες
Το πρελούδιο ενός πολιτικού επιλόγου συνθέτει το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ανοίγοντας όχι ένα, αλλά επτά συνολικά μέτωπα: Μόνοι εναντίον όλων οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ολόκληρη κοινωνία που βράζει από θυμό, απέναντι στις ανεκδιήγητες – εδώ και καιρό – απαιτήσεις των δανειστών για περισσότερο χρήμα ή, πιο σωστά, αίμα αθώων.
Του Χρήστου Θ. Παναγόπουλου
Το Μαξίμου έχει βαλθεί να… καταπλήξει τα πλήθη, για ακόμη μία φορά. Θα έλεγε κανείς πως θέλει πάση θυσία να υλοποιήσει και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα*, όπως αυτά που περιέγραφε ο Πάπας Γρηγόριος ο Α’ (590-604 μ.Χ.) στην εργασία του με τίτλο «Magna Moralia».
Μόνο που εν έτει 2016, οι ονομασίες τους έχουν παραλλαχθεί, για χάρη της επικαιρότητας.
Αντιλαϊκά μέτρα: Σε έξι χρόνια και με τρία Μνημόνια κανείς δεν μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να επιχαίρει για το κατόρθωμα αυτό: Η ελληνική κοινωνία, θαρρεί κανείς και βρίσκεται μονίμως σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα, ανέχεται με μια περίεργη στωικότητα τις διαταγές τεχνοκρατών, οι οποίοι δεν έχουν πλέον την παραμικρή σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση που είχαν οραματιστεί κάποια σπουδαία μυαλά τη δεκαετία του ’50. Ύφεση, φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση και υφαρπαγή χρημάτων μέσω βίαιων και οριζόντιων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις.
Το θέμα είναι ως πότε; Ως πότε θα ανέχεται αυτός ο επιβεβαιωμένα ταλαιπωρημένος λαός αυτό τον φαύλο κύκλο της καταστροφής; Κι ένα εξίσου σημαντικό ζήτημα που τίθεται είναι έως πότε η κυβέρνηση θα διαδραματίζει ρόλο «διαχειριστή του Χάους»; Γιατί, θα ήταν το λιγότερο αφελής κανείς, εάν πίστευε πως, τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές, ο κ. Τσίπρας και το Υπουργικό Συμβούλιό του κυβερνούν πραγματικά αυτό τον τόπο. Είναι απλά εκτελεστικά όργανα διαταγών που έρχονται απ’ έξω. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από αυτό.
Χημικά: Το κόμμα που υποτίθεται ότι ενόσω ήταν στην καθέδρα της αντιπολίτευσης υπερασπιζόταν τα δίκαια αιτήματα της κοινωνίας, έγινε ο μεγαλύτερος καταστολέας της. Επί αριστερής κυβέρνησης έπεσαν χημικά και δακρυγόνα εναντίον παππούδων. Η αντίδραση του πρωθυπουργού να «καταχερίσει» διά τηλεφώνου τον αναπληρωτή υπουργό Προστασίας του Πολίτη τα λέει όλα.
Μόνο που το κακό έχει πια γίνει και έχει καταγραφεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων, όσες διαταγές περί κατάργησης χημικών και δακρυγόνων βγουν. Οι αστοχίες και ο εκνευρισμός ήταν εκείνες που οδήγησαν την κυβέρνηση καθολικά εναντίον της ίδιας της κοινωνίας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο επ’ αυτού είναι απλώς «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».
Διαπραγμάτευση: Άρρηκτο με το πρώτο «αμάρτημα» είναι κι αυτό της διαπραγμάτευσης. Η ελληνική πλευρά βαδίζει σε ένα πολύ συγκεκριμένο καλούπι συνομιλιών με τους Θεσμούς, όπου τα περιθώρια αντίδρασης είναι μεν απειροελάχιστα, αλλά η κυβέρνηση επιχειρεί να τα πλασάρει στον κόσμο ως αδρές «κόκκινες γραμμές». Μόλις αντιστέκεται, έστω και λιγάκι, για τα μάτια του κόσμου, αρχίζει το παιχνίδι των καθυστερήσεων και να οι απειλές για «πιστωτικά γεγονότα» και δώστου το απότομο ξεθώριασμα των «κόκκινων γραμμών».
Αλλά, κατά τα λοιπά, η κυβέρνηση «διαπραγματεύεται». Αλήθεια, πόσο κοστίζουν στο «χρηματιστήριο» των Θεσμών οι ψυχές και οι ζωές περίπου 11 εκατ. πολιτών; Να ένα ερώτημα που δεν το έχει απαντήσει ποτέ με επάρκεια ο πρωθυπουργός.
Και, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, καλό θα ήταν να θυμάται ο κ. Τσίπρας ότι ο όρος «διαπραγμάτευση» απαιτεί ισότιμα μέρη και μέλη. Αλλιώς έχουμε να κάνουμε με καθαρή συνθηκολόγηση που ακολουθεί την ίδια πάντα επωδό: «Ματώνεις, σε πληρώνω. Αντιδράς, σου κόβω τα χρήματα. Υποκύπτεις, σε ταπεινώνω. Και πάλι από την αρχή…». Εάν αυτή δεν είναι αμαρτία, τότε τι είναι;
Προϋπολογισμός: Κι έπεται το τέταρτο αμάρτημα, εκείνο με το οποίο η Ελλάδα κάθε χρόνο «κάνει ταμείο». Μόνο στον Προϋπολογισμό του 2017 προβλέπεται φορολογική αφαίμαξη για πολίτες και επιχειρήσεις η οποία θα φτάνει τα 2,6 δισ. ευρώ, έναντι 590 εκατ. ευρώ που ήταν το 2016. Κι εδώ έρχεται η απόλυτη ευημερία των αριθμών σε βάρος της αντίστοιχης των ανθρώπων: ταχύτατη αύξηση του ΑΕΠ στο 2,7% και πρωτογενή πλεονάσματα άνω των 3,3 δισ. ευρώ (περίπου 1,8% επί του ΑΕΠ).
Κι όλα αυτά υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, οι οποίες δεν είναι και τόσο σίγουρες: Ένταξη της Ελλάδας στο Πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης της ΕΚΤ, άνοιγμα της συζήτησης για το χρέος, χαλάρωση των capital controls, αύξηση των επενδύσεων και της κατανάλωσης, περιορισμός στη συσσώρευση των ληξιπρόθεσμών οφειλών.
Πράγματι, μπορεί να ακούγονται ωραία όλα αυτά, αλλά πώς θα γίνουν; Το ξέρουν όλοι, εντός και εκτός κυβέρνησης, ότι «τα κουκιά δεν βγαίνουν», όταν, μάλιστα, πολίτες και επιχειρήσεις ζουν κάτω από ένα ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο, με απισχνημένη φοροδοτική ικανότητα.
Όπως εκτιμάται, εάν έστω και μία από τις παραπάνω προϋποθέσεις πέσει έξω, τότε ο Προϋπολογισμός θα καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Άρα και πάλι είμαστε δέσμιοι των διαθέσεων αλλά και των προθέσεων των δανειστών. Εάν κι αυτή δεν είναι αμαρτία, τότε τι είναι;
Το Μαξίμου έχει βαλθεί να… καταπλήξει τα πλήθη, για ακόμη μία φορά. Θα έλεγε κανείς πως θέλει πάση θυσία να υλοποιήσει και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα*, όπως αυτά που περιέγραφε ο Πάπας Γρηγόριος ο Α’ (590-604 μ.Χ.) στην εργασία του με τίτλο «Magna Moralia».
Μόνο που εν έτει 2016, οι ονομασίες τους έχουν παραλλαχθεί, για χάρη της επικαιρότητας.
Αντιλαϊκά μέτρα: Σε έξι χρόνια και με τρία Μνημόνια κανείς δεν μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να επιχαίρει για το κατόρθωμα αυτό: Η ελληνική κοινωνία, θαρρεί κανείς και βρίσκεται μονίμως σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα, ανέχεται με μια περίεργη στωικότητα τις διαταγές τεχνοκρατών, οι οποίοι δεν έχουν πλέον την παραμικρή σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση που είχαν οραματιστεί κάποια σπουδαία μυαλά τη δεκαετία του ’50. Ύφεση, φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση και υφαρπαγή χρημάτων μέσω βίαιων και οριζόντιων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις.
Το θέμα είναι ως πότε; Ως πότε θα ανέχεται αυτός ο επιβεβαιωμένα ταλαιπωρημένος λαός αυτό τον φαύλο κύκλο της καταστροφής; Κι ένα εξίσου σημαντικό ζήτημα που τίθεται είναι έως πότε η κυβέρνηση θα διαδραματίζει ρόλο «διαχειριστή του Χάους»; Γιατί, θα ήταν το λιγότερο αφελής κανείς, εάν πίστευε πως, τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές, ο κ. Τσίπρας και το Υπουργικό Συμβούλιό του κυβερνούν πραγματικά αυτό τον τόπο. Είναι απλά εκτελεστικά όργανα διαταγών που έρχονται απ’ έξω. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από αυτό.
Χημικά: Το κόμμα που υποτίθεται ότι ενόσω ήταν στην καθέδρα της αντιπολίτευσης υπερασπιζόταν τα δίκαια αιτήματα της κοινωνίας, έγινε ο μεγαλύτερος καταστολέας της. Επί αριστερής κυβέρνησης έπεσαν χημικά και δακρυγόνα εναντίον παππούδων. Η αντίδραση του πρωθυπουργού να «καταχερίσει» διά τηλεφώνου τον αναπληρωτή υπουργό Προστασίας του Πολίτη τα λέει όλα.
Μόνο που το κακό έχει πια γίνει και έχει καταγραφεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων, όσες διαταγές περί κατάργησης χημικών και δακρυγόνων βγουν. Οι αστοχίες και ο εκνευρισμός ήταν εκείνες που οδήγησαν την κυβέρνηση καθολικά εναντίον της ίδιας της κοινωνίας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο επ’ αυτού είναι απλώς «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».
Διαπραγμάτευση: Άρρηκτο με το πρώτο «αμάρτημα» είναι κι αυτό της διαπραγμάτευσης. Η ελληνική πλευρά βαδίζει σε ένα πολύ συγκεκριμένο καλούπι συνομιλιών με τους Θεσμούς, όπου τα περιθώρια αντίδρασης είναι μεν απειροελάχιστα, αλλά η κυβέρνηση επιχειρεί να τα πλασάρει στον κόσμο ως αδρές «κόκκινες γραμμές». Μόλις αντιστέκεται, έστω και λιγάκι, για τα μάτια του κόσμου, αρχίζει το παιχνίδι των καθυστερήσεων και να οι απειλές για «πιστωτικά γεγονότα» και δώστου το απότομο ξεθώριασμα των «κόκκινων γραμμών».
Αλλά, κατά τα λοιπά, η κυβέρνηση «διαπραγματεύεται». Αλήθεια, πόσο κοστίζουν στο «χρηματιστήριο» των Θεσμών οι ψυχές και οι ζωές περίπου 11 εκατ. πολιτών; Να ένα ερώτημα που δεν το έχει απαντήσει ποτέ με επάρκεια ο πρωθυπουργός.
Και, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, καλό θα ήταν να θυμάται ο κ. Τσίπρας ότι ο όρος «διαπραγμάτευση» απαιτεί ισότιμα μέρη και μέλη. Αλλιώς έχουμε να κάνουμε με καθαρή συνθηκολόγηση που ακολουθεί την ίδια πάντα επωδό: «Ματώνεις, σε πληρώνω. Αντιδράς, σου κόβω τα χρήματα. Υποκύπτεις, σε ταπεινώνω. Και πάλι από την αρχή…». Εάν αυτή δεν είναι αμαρτία, τότε τι είναι;
Προϋπολογισμός: Κι έπεται το τέταρτο αμάρτημα, εκείνο με το οποίο η Ελλάδα κάθε χρόνο «κάνει ταμείο». Μόνο στον Προϋπολογισμό του 2017 προβλέπεται φορολογική αφαίμαξη για πολίτες και επιχειρήσεις η οποία θα φτάνει τα 2,6 δισ. ευρώ, έναντι 590 εκατ. ευρώ που ήταν το 2016. Κι εδώ έρχεται η απόλυτη ευημερία των αριθμών σε βάρος της αντίστοιχης των ανθρώπων: ταχύτατη αύξηση του ΑΕΠ στο 2,7% και πρωτογενή πλεονάσματα άνω των 3,3 δισ. ευρώ (περίπου 1,8% επί του ΑΕΠ).
Κι όλα αυτά υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, οι οποίες δεν είναι και τόσο σίγουρες: Ένταξη της Ελλάδας στο Πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης της ΕΚΤ, άνοιγμα της συζήτησης για το χρέος, χαλάρωση των capital controls, αύξηση των επενδύσεων και της κατανάλωσης, περιορισμός στη συσσώρευση των ληξιπρόθεσμών οφειλών.
Πράγματι, μπορεί να ακούγονται ωραία όλα αυτά, αλλά πώς θα γίνουν; Το ξέρουν όλοι, εντός και εκτός κυβέρνησης, ότι «τα κουκιά δεν βγαίνουν», όταν, μάλιστα, πολίτες και επιχειρήσεις ζουν κάτω από ένα ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο, με απισχνημένη φοροδοτική ικανότητα.
Όπως εκτιμάται, εάν έστω και μία από τις παραπάνω προϋποθέσεις πέσει έξω, τότε ο Προϋπολογισμός θα καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Άρα και πάλι είμαστε δέσμιοι των διαθέσεων αλλά και των προθέσεων των δανειστών. Εάν κι αυτή δεν είναι αμαρτία, τότε τι είναι;