Του Γιώργου Λακόπουλου
Για κάποιους λόγους –που αφορούν προφανώς τις τεχνικές των συμβούλων επικοινωνίας που τους προετοιμάζουν για κάθε εμφάνιση τους στη Βουλή– οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί–και κυρίως οι δυο βασικοί πρωταγωνιστές–στην τελευταία αναμέτρησή τους υιοθέτησαν ερωτηματικό λόγο.
Είναι αμέτρητες οι ερωτήσεις που διασταυρώθηκαν σ' αυτή τη συνεδρίαση – από την οποία προέκυψε ότι η πολιτική ζωή διολισθαίνει προς το χειρότερο παρελθόν της. Αλλά έλειψε η μόνη που έχει ουσία και σημασία να την απαντήσουμε –προτού την απαντήσουν άλλοι.
- Πότε βγαίνει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη;
Υπερβολή; Καθόλου. Ήδη το θέμα επανεμφανίστηκε στον γερμανικό Τύπο. Αλλά και σέρνεται στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τους διαδρόμους των κοινοτικών υπηρεσιών. Ο λόγος είναι απλός: η πρόταση Σόιμπλε για συναινετική έξοδο δεν αποσύρθηκε πότε.
Το ανησυχητικό αυτή τη φορά είναι ότι στις σχέσεις της χώρας με τους κοινοτικούς και την τρόικα δεν υπάρχουν σύννεφα. Αντίθετα, στο Γιούρογκρουπ καλοδέχθηκαν τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών και δεν τσιγκουνεύτηκαν επαίνους για τις προσπάθειες που κάνει η ελληνική κυβέρνηση.
Αν προστεθεί και η καλή σχέση του Έλληνα Πρωθυπουργού με τις κυβερνήσεις στο Βερολίνο και ιδίως στο Παρίσι και τη Ρώμη, τότε το πιο φυσιολογικό θα ήταν να εκταμιευθεί αμέσως και εξ ολόκληρου η περίφημη δόση των 2,8 δισ. ευρώ και να τρέξουν με ταχύτητα οι διαβουλεύσεις για το χρέος.
Τίποτε από τα δυο δεν συνέβη. Η δόση μοιράσθηκε... σε δόσεις, μετά πολλών επαίνων και η συζήτηση για το χρέος σέρνεται μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων.
Αυτό δεν είναι καλό, καθώς το ΔΝΤ ζητάει να κουρευτούν τα δάνεια αλλά... όχι τα δικά του και οι Ευρωπαίοι πρέπει να βρουν ισχυρά επιχειρήματα για τα κοινοβούλια και την κοινή γνώμη τους, αν πρόκειται να τους πουν ότι θα επιστρέψουν στους κρατικούς προϋπολογισμούς τους λιγότερα χρήματα από όσα δάνεισαν, τρεις συνεχόμενες φορές, στην Ελλάδα.
Αν ληφθεί υπόψη ότι μετά το Brexit η κοινοτική Ευρώπη δεν τρομάζει πλέον στην ιδέα της εξόδου μιας χώρας –συνολικά από τη Ένωση, όχι μόνο από την Ευρωζώνη– μπορεί να προκύψει ως συμπέρασμα ότι τώρα αρχίζουν να ωριμάζουν οι σκέψεις για εξώθηση της Ελλάδας εκτός του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, με τις αυξημένες δημοσιονομικές απαιτήσεις.
Για να μην αποτελεί βαρίδι στους νέους σχεδιασμούς των εταίρων.
Αν ισχύει αυτό θα φτάσουμε στο σημείο που είχε πει κάποτε ο Αλέκος Παπαδόπουλος: "η πρόταση Σόιμπλε θα γίνει εθνική επιδίωξη" –καθώς θα είναι το καλύτερο που θα μπορεί να μας συμβεί.
Για να επιστρέψουμε στην αρχή, αυτές οι σκέψεις δίνουν στην τελευταία συζήτηση στη Βουλή ανατριχιαστική διάσταση: έμοιαζε με χορό των δαιμόνων.
Λίγο πριν την καταστροφή –τι άλλο θα είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη;– οι πολιτικοί κάνουν διαγωνισμό "καλύτερου διαπλεκόμενου".
Σ' αυτή τη συζήτηση επιβεβαιώθηκε κάτι που θα έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρυ Μένκεν:
"Κάθε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα είχαν στόχο να αποδείξουν ότι το άλλο δεν είναι ικανό να κυβερνήσει –και τα δυο το πέτυχαν".