diafimiseto
Του Δημήτρη Παπαγεωργίου
Ο Δημήτρης Παπαγεωργίου είναι Δημοσιογράφος, Πολιτικός Αναλυτής και Εκδότης του Πολιτικού Περιοδικού «PATRIA«.
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την νίκη των λιμπεραλιστικών και κομμουνιστικών καθεστώτων η Ευρώπη βίωσε περίπου μια εικοσαετία επίπλαστης ανάπτυξης, που ήλθε πάνω στα θεμέλια της σχεδόν απόλυτης καταστροφής μεγάλου μέρους των υποδομών της αλλά και την διοχέτευση “ζεστών δολλαρίων” από τις ΗΠΑ οι οποίες αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την πολιτική του απομονωτισμού και να ενδυθούν τον μανδύα του παγκόσμιου “χωροφύλακα”.
Μετά την εικοσαετή ευδαιμονία και ως αποτέλεσμα της εργασίας ομάδων όπως η Σχολή της Φρανκφούρτης αλλά και της απόπειρας της Σοβιετικής Ένωσης να έχει παρεμβατικό ρόλο στα εσωτερικά της Δύσης, αυτό που αποκαλούμε “Δυτική Ευρώπη” και στο οποίο συμπεριλαμβανόταν και η χώρα μας, βίωσε το κύμα του αριστερισμού που ήλθε από την μία σαν ο “ιστορικός συμβιβασμός” της αριστεράς με τις αξίες των λιμπεραλιστικών καθεστώτων και που συμπυκνώνεται στον Γαλλικό Μάη του ’68, το κίνημα των αριστερών φοιτητών στις Η.Π.Α και τις αντίστοιχες καταστάσεις που δημιουργήθηκαν σε σχεδόν κάθε Ευρωπαϊκή χώρα συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του δικού μας “Πολυτεχνείου” και της ομώνυμης “Γενιάς” αυτού, που είμαι σίγουρος ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα κατατάξει αναφορικά με την χρησιμότητά τους για τον τόπο ανάμεσα στους Οστρογότθους και τους Ερούλους.
Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην χώρα μας και τα οποία θα έχουν ως λογική κατάληξη το τέλος αυτού που εμείς πιστεύουμε ως συνεχή πορεία του ελληνικού Έθνους στον γεωγραφικό τόπο που ονομάζεται Ελλάδα. Αναφέρομαι στην δημογραφική καταστροφή που μας συμβαίνει, την αντικατάσταση του πληθυσμού μας από το τεράστιο κύμα μεταναστών, το προερχόμενο από τον ανεξέλεγκτο αριστερισμό μίσος ενός μεγάλου ποσοστού Ελλήνων κατά της ίδιας τους της ταυτότητας, τις συνθήκες οικονομικού στραγγαλισμού που επιδεινώνουν όλα τα παραπάνω και οδηγούν ένα μεγάλο μέρος του υγιούς κομματιού του Έθνους στο να πακετάρει τα πράγματα του και να φύγει. Η ύπαρξη ενός διεφθαρμένου πελατειακού πολιτικού συστήματος που από την μία βασίζεται στην ύπαρξη μιας πολιτικής κάστας που αναπαράγεται σε βάρος του συνόλου από την μία και της δεδομένης ύπαρξης μιας αριστερής πολιτισμικής επικυριαρχίας από την άλλη, που έχουν έλθει μεταξύ τους σε μια “συμφωνία κυρίων” κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα, ειδικότερα αν προσθέσουμε το επιχειρηματικό και μιντιακό σύμπλεγμα του τόπου.
Κανένα από αυτά τα προβλήματα δεν είναι όμως “ιδιοπάθεια” της χώρας μας. Δεν συμβαίνουν μόνον εδώ. Μπορεί λόγω του μικρού μεγέθους της χώρας μας, της τοποθεσίας μας και της οικονομικής κρίσης να παρουσιάζονται με μεγαλύτερη οξύτητα αλλά λίγο ή πολύ όλες οι χώρες που αποτελούσαν την “Δυτική Ευρώπη” έχουν τα ίδια θέματα. Στην δε ανατολική Ευρώπη, παρ όλες τις ψευδαισθήσεις που μπορεί να έχουμε αλλά και τις ισχυρές αντιδράσεις σε κάποιες χώρες, η αλήθεια είναι ότι η επόμενη γενιά μάλλον θα έχει να αντιμετωπίσει παρόμοιες καταστάσεις (όπως τουλάχιστον αποδεικνύεται από στατιστικές μελέτες σε ηλικίες κάτω των 30 ετών).
Και εδώ έρχεται το φαινόμενο Τράμπ. Τι σημαίνει η νίκη του;
Σημειώνει σχετικά με το θέμα ο καθηγητής Ψυχολογίας Kevin McDonald:
– Ο Τράμπ έκανε δηλώσεις για την μετανάστευση που έχουν απαγορευθεί από την “κοινωνία” για 50 περίπου χρόνια: Απέλαση των παρανόμων, σφράγισμα των συνόρων, τέλος στην ιθαγένεια λόγω γέννησης στην χώρα, μορατόριουμ στην μουσουλμανική μετανάστευση και χρήση της μετανάστευσης για την ικανοποίηση αναγκών αντί ενός ηθικού “ζητήματος”. Διέλυσε κυριολεκτικά τις πολιτικές της Άνγκελα Μέρκελ στην Γερμανία και έκανε δηλώσεις που δείχνουν ότι αντιτίθεται στην μεταμόρφωση των Δυτικών Κοινωνιών μέσω της μετανάστευσης και του πολυπολιτισμού («Το Παρίσι δεν είναι Παρίσι πιά»)
-Η νίκη του Τράμπ ενθαρρύνει και ενεργοποιεί την Δεξιά στην Ευρώπη. Είναι ένα Brexit με αναβολικά- μια κραυγή από ψηφοφόρους για να σταματήσουν τα πράγματα να πηγαίνουν όπως πήγαιναν. Να σταματήσει η καταστροφή του παραδοσιακού τρόπου ζωής και η τοπική ταυτότητα της κάθε χώρας. Ρίχνουν άμμο στα γρανάζια του συστήματος. Προσπαθούν να το καταστρέψουν. Δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι. Οι ψηφοφόροι θέλουν ένα τέλος στους ηλίθιους πολέμους, ένα τέλος στην εισαγωγή ανθρώπων που μας μισούν και ποτέ δεν θα προσαρμοστούν στον τρόπο ζωής μας.
– Ο Τράμπ έβγαλε τις μάσκες των νεοσυντηρητικών. Οι νεοσυντηρητικοί έχουν κυριαρχήσει στην πνευματική ηγεσία αλλά και την άσκση εξωτερικής πολιτικής του Ρεπουμπλικανικού κόμματος από την δεκαετία του ’80. Από την αρχή της υποψηφιότητας του Τράμπ, οι νεοσυντηρητικοί ήταν αυτοί που έκαναν και ηγήθηκαν του κινήματος #NeverTrump, παρόλες τις καταστροφικές συνέπειες μιας προεδρίας Κλίντον για το κόμμα τους. Μια προεδρεία Κλίντον θα σιγούρευε μια λιμπεραλιστική/αριστερή πλειοψηφία στις εκλογές για το μέλλον, δεδομένου ότι θα χορηγούσε αμνηστεία και εκλογικά δικαιώματα σε εκατομμύρια παράνομους και θα αύξανε δραματικά τα συνολικά νούμερα μεταναστών και προσφύγων. Η προδοσία αυτή των νεοσυντηρητικών θα είναι κομβικό σημείο για τον ρόλο τους στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα και την επιρροή τους για τα επόμενα χρόνια.
– Ο Τράμπ ανέδειξε το χάσμα ανάμεσα στην κυρίαρχα λευκή Ρεπουμπλικανική βάση ψηφοφόρων και την “τάξη” των χρηματοδοτών του κόμματος που επιμένει στις παγκοσμιοποιητικές πολιτικές της μαζικής μετανάστευσης, του ελεύθερου εμπορίου και της αντι-ρωσσικής εξωτερικής πολιτικής.
-Ο Τράμπ ξεσκέπασε τα μήντια. Τα Μήντια ήταν πάντοτε λιμπεραλιστικά, αλλά αυτή την φορά ακόμη και τα μήντια που υποτίθεται ότι βοηθούσαν τους Ρεπουμπλικάνους ήταν εχθρικά στον Τράμπ. Κεντρικά μήντια του ρεπουμπλικανικού κόμματος όπως το National Review, το Weekly Standard και ούτω καθ’ εξής τον αντιμετώπισαν σαν εχθρό και έγιναν μέρος του συστήματος από την άκρα αριστερά ώς τους νεοσυντηρητικούς που προσπάθησαν να μπλοκάρουν τις πολιτικές του Τράμπ που έχουν ως στόχο την εξυπηρέτηση της μεσαίας Τάξης και της παραδοσιακής λευκής πλειοψηφίας.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για πολλές σελίδες περιγράφοντας συνέπειες προς κάθε κατεύθυνση. Σαν γενική εικόνα όμως, η εκλογή Τράμπ, σε συνδυασμό με κάποια άλλα γεγονότα, όπως π.χ. η πολιτική Duterte στις Φιλιππίνες, η απόρριψη στην Κολομβία με δημοψήφισμα μιας “συμφωνίας ειρήνης” με τους αριστερούς αντάρτες, η νέα κυβέρνηση της Βραζιλίας, το Brexit, η πιθανότατη νίκη στην Αυστρία του FpO στις 4 Δεκεμβρίου και το φαινόμενο Λεπέν που απειλεί να σαρώσει την Γαλλία, βλέπουμε την κατάρρευση του οικοδομήματος της γενιάς των babyboomers, του Μάη του ’68 και ούτω καθ’ εξής. Και το ξήλωμα αυτό δεν γίνεται με βάση το κυρίαρχο αφήγημα της αριστεράς, αλλά με βάση τις συντηρητικές και ας το παραδεχθούμε πολλές φορές αντιδραστικές αξίας μιας επανακάμπτουσας Δεξιάς, με ισχυρό στοιχείο της όχι τον “λαϊκισμό” όπως θα ήθελαν να μας πουν κάποιοι, αλλά την ενσωμάτωση των αξιών και την υπεράσπιση των συμφερόντων της μεσαίας τάξης η οποία είναι και βασικός εκφραστής της Εθνικής ταυτότητας. Συμφωνίες όπως η TTIP που τσιμεντώνουν την αόρατη οικονομική παγκοσμιοποίηση με ανεξέλεγκτες εταιρικές πρακτικές και που μεταφέρουν ακόμη περισσότερο βάρος στην εικονική από την πραγματική οικονομία (crony capitalism), βαλτώνουν αυτή την στιγμή εάν δεν καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων.
Σημαίνει το τέλος μιας συνεχούς θριαμβευτικής πορείας φαινομένων όπως η “παγκοσμιοποίηση” που εξυπηρετεί μόνον τα συμφέροντα ενός κεφαλαίου που έχει αποκοπεί και κανιβαλλίζει την μεσαία τάξη, το τέλος του αχαλίνωτου κοινωνικού λιμπεραλισμού που προωθείται από την “νέα αριστερά” και την επιστροφή συντηρητικών αξιών αλλά και οπτικών του κόσμου. Τα αμερικάνικα culture wars αποτελούν την ρίζα των μεγαλύτερων δεινών που έχουμε σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι συνεχείς νίκες της αυτιστικής αριστεράς στις ΗΠΑ, η απόλυτη κυριαρχία τους στον πολιτισμικό τομέα ξεχύνονταν από αυτές, μέσω Πανεπιστημίων, Χόλιγουντ και ΜΚΟ σε ολόκληρο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας. Η παγκοσμιοποιημένη αριστερή αντίληψη για την κοινωνία πήγαζε από εκεί, όσο και εάν προσπαθούσαν οι παρηκμασμένες πρωτεύουσες της Δυτικής Ευρώπης να φανούν ακόμη πιο “αριστερίστικες”.
Άκομη και αυτά που θεωρούσαμε συνομωσιολογία όπως ο ρόλος ανθρώπων όπως ο Τζόρτζ Σόρος, μέσω της αμερικάνικης προεκλογικής διαμάχης επιβεβαιώθηκαν πλήρως. Και πράγματι για τον μέσο Αμερικάνο, η κόντρα ανάμεσα σε Τράμπ και Σόρος έπαιξε τον δικό της ρόλο και αποδυνάμωσε ιδιαίτερα τις προοπτικές εξουσίας της Κλίντον. Κόντρα η οποία συνεχίζεται ακόμη και αυτή την στιγμή, καθώς οι “διαδηλώσεις” εναντίον του Τράμπ, την στιγμή που η αμερικάνικη αριστερά προσπαθεί να αναδιπλωθεί και να επιλέξει την στρατηγική της, οργανώνονται από ιδρύματα και οργανώσεις που χρηματοδοτούνται ευθέως από τον κ. Σόρος.
Ίσως όμως η πιο σημαντική παράμετρος της νίκης του Τράμπ είναι το ότι πλέον απολείπει η απειλή του “μπαμπούλα” για τα εθνικιστικά/πατριωτικά/συντηρητικά κινήματα της Ευρώπης. Αν (που μάλλον) ο νέος Αυστριακός Πρόεδρος ανήκει στο FpO δεν θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει ένα πλήρες “μπουκοτάζ” όπως είχε πάθει η Αυστρία όταν στην κυβέρνησή της συμμετείχε ο Χάιντερ. Ήδη η Ρωσία του Πούτιν διατηρεί σχέσεις με πλήθος κινημάτων με τα χαρακτηριστικά που αναφέραμε σε όλη την Ευρώπη. Εάν ο Τράμπ κάνει το ίδιο ή έστω τηρήσει μια στάση ουδετερότητας, οι καταρρέουσες πολιτικές προσωπικότητες των Ολάντ και Μέρκελ δεν θα μπορέσουν να ασκήσουν κανενός είδους πίεση. Με δύο λόγια ανοίγει ο δρόμος για πραγματική προοπτική εξουσίας στην Ευρώπη.
Ο Δημήτρης Παπαγεωργίου είναι Δημοσιογράφος, Πολιτικός Αναλυτής και Εκδότης του Πολιτικού Περιοδικού «PATRIA«.