Λυπάμαι για όσα είπαμε και για όσα δεν είπαμε
Ένα γράμμα αφημένο στο τραπεζάκι του σαλονιού, μια σελίδα χειρόγραφη…
ένα γράμμα γεμάτο συναίσθημα… μια φράση το χαρακτηρίζει ολόκληρο…
“Λυπάμαι για όσα είπαμε και για όσα δεν είπαμε”.Πόσο μεγάλη αλήθεια είναι αυτή… Να κρύβεις αυτά που θέλει να πει η καρδιά σου και να λες αυτά που σου προστάζει ο εγωϊσμός σου. Αναρωτήθηκες το γιατί; Εδωσες μήπως απάντηση; Πόσες φορές έκανες πίσω και δεν έβγαλες από μέσα σου αυτό που πραγματικά ένιωσες; Πόσο πιο εύκολο ήταν να υπερασπιστείς την εικόνα σου, να φανείς δυνατός, νομίζοντας ότι εκφράζοντας αυτό που νιώθεις, θα έδειχνες αδυναμία;
Πόσες φορές σκέφτηκες να εκφράσεις την αλήθεια σου, το συναίσθημά σου, αλλά φοβήθηκες στην σκέψη και μόνο ότι θα φουσκώσεις το εγώ του άλλου; Πόσες φορές σκέφτηκες να μη μιλήσεις για να μην εισπράξεις την απόρριψη ή την αδιαφορία; Αποφάσισες έτσι να μείνεις σιωπηλός. Έκλεισες μέσα σου αυτά που έλεγες στον εαυτό σου σε ατελείωτους καθημερινούς μονολόγους χωρίς να τα εκφράσεις ποτέ στον αληθινό παραλήπτη.
Λυπήθηκες για τις πικρές κουβέντες που είπες και άκουσες μα περισσότερο λυπήθηκες για όλες εκείνεις τις όμορφες που δεν μοιράστηκες ποτέ. Αυτό πόνεσε περισσότερο. Η αδυναμία έκφρασης της εσωτερικής σου κατάστασης προς τον άλλο σε πίκρανε περισσότερο από οτιδήποτε. Αυτό που πονάει πολλές φορές σε ένα χωρισμό, δεν είναι ο ίδιος ο χωρισμός, αλλά όλες εκείνες οι μισοτελειωμένες καταστάσεις μέσα μας.
Αφήνουμε εκκρεμότητες χωρίς να ξέρουμε να τις διαχειριστούμε. Είναι τόσο εύκολο να φωνάξουμε στον άλλο τα άσχημα και τόσο δύσκολο να πούμε τα καλά. Φτάνει όμως κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου που έρχεται και ξεπηδά από μέσα σου η απάντηση και αποφασίζεις να μιλήσεις και να πεις όλα αυτά τα απωθημένα λόγια που δεν τόλμησες να ξεστομίσεις. Έρχεται η στιγμή που θέλεις να μιλήσεις και να εκφραστείς. Δε σε νοιάζει πώς θα εκλάβει ο άλλος αυτά που θα του πεις. Δε σε νοιάζει αν θα τον αγγίξουν ή όχι. Δε σε αφορά οποιαδήποτε αντίδρασή του.
Το μόνο που θέλεις είσαι να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Το μόνο που θέλεις είναι να παραδεχτείς όλα σου τα συναισθήματα, όποια και να’ ναι αυτά. Θέλεις να τα τοποθετήσεις στη σωστή σειρά. Να τα πεις, να ελευθερωθείς… και μετά να αποχαιρετήσεις. Όταν φτάνει η στιγμή που σε πνίγει η αλήθεια σου και σου ζητάει να την δεις στα μάτια και να την φωνάξεις, να’ σαι σίγουρος πως έφτασε η στιγμή να κάνεις το ουσιαστικό βήμα μέσα σου.
Μην αφήνεις να σε πνίγουν τα μη εκφρασμένα λόγια και συναισθήματα… ακόμα και αν ο άλλος αυτό που θα του εκφράσεις, το τσαλακώσει σαν μια κόλλα χαρτί και το πετάξει. Δε σε νοιάζει… όταν φτάσει αυτή η ευλογημένη ώρα να εκφραστείς, το μόνο που σε νοιάζει είναι να τα βγάλεις από μέσα σου… και να αλλάξεις μέσα σου τη δόνηση της φράσης … “Λυπάμαι για όσα είπαμε και για όσα δεν είπαμε”… γιατί θα έχεις εκφράσει όλα όσα ένιωσες.
