Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ
Μόλις τελείωσε το αφιέρωμα του History chanel στον επίσκοπο Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίο Γαλανάκη και βαθιά συγκινημένος νιώθω την ανάγκη να καταθέσω μια δική μου μαρτυρία γι' αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο. Την άνοιξη του 1974 η κυκλοφορία στους... δρόμους της Αθήνας ήταν πολύ επικίνδυνη. Η χούντα του Ιωαννίδη έστηνε παντού μπλόκα και μάζευε όποιον ήθελε. Μια φορά τη γλίτωσα λίγο πριν με φορτώσουν στην κλούβα και είχα τρομοκρατηθεί.
Τότε δέχτηκα, χωρίς δεύτερη κουβέντα, την πρόταση ενός φίλου αγιογράφου να συνοδεύσω μια έκθεση φορητών βυζαντινών εικόνων του εργαστηρίου του, σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας. Όταν έφτασα στη Βόνη πήγα αμέσως στην επισκοπή για να γνωρίσω τον επίσκοπο, για τον οποίον ο φίλος μου με είχε προετοιμάσει με τα καλύτερα λόγια και να του δώσω ένα δώρο που μετέφερα. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα όμορφα, ζεστά, αληθινά, ευχάριστα,άνετα, κουβεντιάζοντας με έναν άνθρωπο που δεν χρονοτριβούσε στους τύπους και στην επιφάνεια αλλά πήγαινε κατευθείαν στην ουσία. Με κράτησε για το μεσημεριανό τραπέζι στο οποίο είχε καλεσμένους και τέδεν βρέθηκαν πενήντα παπάδες να βάλουν μπροστά τα ράσα τους και να σώσουν την εκκλησία;σσερις καθολικούς επισκόπους, οι οποίοι προς τιμή μου κάναν επίδειξη των γνώσεών τους στα αρχαία ελληνικά. Στο τέλος ήπιαμε καφέ κι όταν έφυγαν και μείναμε μόνοι μου λέει. -Την είδες τη Βόνη; Όχι του λέω, μόλις ήρθα. -Τότε πάμε μια βόλτα να περπατήσουμε. Όταν απομακρυνθήκαμε από την επισκοπή σταμάτησε και μου είπε. -Εκεί μέσα και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Πες μου τώρα τι έγινε στο Πολυτεχνείο. Άρχισα να του εξιστορώ τα γεγονότα έτσι όπως τα είχα ζήσει. Με άκουγε αμίλητος και μόνον όταν έφτασα στη στιγμή που ετοιμαζόταν το τανκ να σπάσει την πύλη, είπε κάτι που δεν ξέχασα ποτέ. -Καλά βρε παιδί μου,
Τότε δέχτηκα, χωρίς δεύτερη κουβέντα, την πρόταση ενός φίλου αγιογράφου να συνοδεύσω μια έκθεση φορητών βυζαντινών εικόνων του εργαστηρίου του, σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας. Όταν έφτασα στη Βόνη πήγα αμέσως στην επισκοπή για να γνωρίσω τον επίσκοπο, για τον οποίον ο φίλος μου με είχε προετοιμάσει με τα καλύτερα λόγια και να του δώσω ένα δώρο που μετέφερα. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα όμορφα, ζεστά, αληθινά, ευχάριστα,άνετα, κουβεντιάζοντας με έναν άνθρωπο που δεν χρονοτριβούσε στους τύπους και στην επιφάνεια αλλά πήγαινε κατευθείαν στην ουσία. Με κράτησε για το μεσημεριανό τραπέζι στο οποίο είχε καλεσμένους και τέδεν βρέθηκαν πενήντα παπάδες να βάλουν μπροστά τα ράσα τους και να σώσουν την εκκλησία;σσερις καθολικούς επισκόπους, οι οποίοι προς τιμή μου κάναν επίδειξη των γνώσεών τους στα αρχαία ελληνικά. Στο τέλος ήπιαμε καφέ κι όταν έφυγαν και μείναμε μόνοι μου λέει. -Την είδες τη Βόνη; Όχι του λέω, μόλις ήρθα. -Τότε πάμε μια βόλτα να περπατήσουμε. Όταν απομακρυνθήκαμε από την επισκοπή σταμάτησε και μου είπε. -Εκεί μέσα και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Πες μου τώρα τι έγινε στο Πολυτεχνείο. Άρχισα να του εξιστορώ τα γεγονότα έτσι όπως τα είχα ζήσει. Με άκουγε αμίλητος και μόνον όταν έφτασα στη στιγμή που ετοιμαζόταν το τανκ να σπάσει την πύλη, είπε κάτι που δεν ξέχασα ποτέ. -Καλά βρε παιδί μου,