Συμμετέχοντας κι εγώ στους εορτασμούς για το «υπερήφανο όχι», μια που ανειλημμένες υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να πάρω μέρος τότε στους χορούς που στήθηκαν στο Σύνταγμα, προτείνω κατ’ αρχάς να στηθεί ένα μνημείο.
Ένα μνημείο σε όσους οργάνωσαν το
δημοψήφισμα και σε όσους ήθελαν να πιστέψουμε ότι ο πρωθυπουργός θα
γυρνούσε μετά απο τις Βρυξέλλες, με τους Ευρωπαίους ταπεινωμένους.
Νομίζω στο ραδιομέγαρο του Τσακνή υπάρχει χώρος κι αν δεν βρεθεί η
κατάλληλη αρχαιοελληνική φράση (μόνο με σύμφωνα ει δυνατόν…) ας γραφτεί
ένα ταπεινό cc. Αρκεί..
Διαβάζω ακόμα με πολύ ενδιαφέρον τα πονήματα ορισμένων φίλων του
ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούν να προσδώσουν ηρωικές διαστάσεις στην περίφημη
κολοτουμπα του Αλ. Τσίπρα. Να για παράδειγμα ο Θανάσης Καρτερός της
Αυγής.
Που μας θυμίζει, σ’ εμάς τους επιλήσμονες, ότι ήταν ο ίδιος ο Τσίπρας αυτοπροσώπως, που αποφάσισε το δημοψήφισμα «ως εσχάτη απάντηση στον εκβιασμό των δανειστών.» Έχει δίκιο. Να τα λέμε κι αυτά.
Τώρα γιατί επαίρεται που ο πρωθυπουργός έφθασε στα όρια της ρήξης την διαπραγμάτευση, ενώ η μοναδική εναλλακτική που είχε ήταν η έξοδος απο την Ευρώπη, το ευρώ και η άτακτη χρεοκοπία… είναι ένα ερώτημα που δεν θίγει.
Άλλωστε γι αυτού του είδους τους αριστερούς, σημασία δεν έχει να βρεθεί μια καλή -η καλύτερη δυνατή εν πάσει περιπτώσει- λύση για τους πολίτες. Σημασία έχει η μάχη. Η αντίδραση, ο «τσαμπουκάς». Κι ας πέσουμε αδέλφια. (Ούτως η άλλως στο τέλος θα νικήσουμε.)
Εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον έχει και η αντίληψη των συριζαίων για το ποιοι ήταν οι αντίπαλοι στο «υπερήφανο όχι». Η μάχη λοιπόν για τον αρθρογράφο της Αυγής ήταν «εναντίον των ξένων κηδεμόνων, αλλά και εναντίον των ντόπιων συμμοριών, των βαρόνων, των μνημονιακών κομμάτων, των μεγάλων ΜΜΕ, του κατασκευασμένου τρόμου».
Που μας θυμίζει, σ’ εμάς τους επιλήσμονες, ότι ήταν ο ίδιος ο Τσίπρας αυτοπροσώπως, που αποφάσισε το δημοψήφισμα «ως εσχάτη απάντηση στον εκβιασμό των δανειστών.» Έχει δίκιο. Να τα λέμε κι αυτά.
Τώρα γιατί επαίρεται που ο πρωθυπουργός έφθασε στα όρια της ρήξης την διαπραγμάτευση, ενώ η μοναδική εναλλακτική που είχε ήταν η έξοδος απο την Ευρώπη, το ευρώ και η άτακτη χρεοκοπία… είναι ένα ερώτημα που δεν θίγει.
Άλλωστε γι αυτού του είδους τους αριστερούς, σημασία δεν έχει να βρεθεί μια καλή -η καλύτερη δυνατή εν πάσει περιπτώσει- λύση για τους πολίτες. Σημασία έχει η μάχη. Η αντίδραση, ο «τσαμπουκάς». Κι ας πέσουμε αδέλφια. (Ούτως η άλλως στο τέλος θα νικήσουμε.)
Εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον έχει και η αντίληψη των συριζαίων για το ποιοι ήταν οι αντίπαλοι στο «υπερήφανο όχι». Η μάχη λοιπόν για τον αρθρογράφο της Αυγής ήταν «εναντίον των ξένων κηδεμόνων, αλλά και εναντίον των ντόπιων συμμοριών, των βαρόνων, των μνημονιακών κομμάτων, των μεγάλων ΜΜΕ, του κατασκευασμένου τρόμου».
Και καλά οι βαρόνοι, τα ΜΜΕ και τα μνημονιακά κόμματα.
Οι ντόπιες συμμορίες ποιες είναι;
Δεδομένου ότι στην εξίσωση του καλού δημοσιογράφου ο «κόσμος του ναι»
που διαδήλωνε στο Σύνταγμα -υπό τις λοιδορίες της εφημερίδας του -δεν
υπάρχει, μπορούμε να υποθέσουμε οτι για τον αρθρογράφο της Αυγής αυτοί
είναι οι «ντόπιοι συμμορίτες.»
Έτσι λοιπόν. Συμμορίτες οι πολίτες που ψήφισαν ναι..
Καλώς ήρθατε στον εμφύλιο.
Κι αν νομίζετε οτι υπερβάλω, δείτε πως περιγράφει τους οπαδούς του
όχι που ηττήθηκαν αλλά επιμένουν: «Όσοι και σήμερα αγωνιούν, βαδίζοντας
κάτω απο πυκνά πυρά, πρέπει να θυμούνται ποιοι ήταν οι αυτουργοί του
δημοψηφίσματος..» Έτσι λοιπόν. Κάτω απο πυκνά πυρά. Καλώς ήρθατε στα
Δεκεμβριανά..(Η αλήθεια βέβαια είναι πως δεν βαδίζουν κάτω απο πυκνά
πυρά. Πυκνά γέλια είναι σύντροφε. Εσυ ακούς μονίμως πυρά.. Γέλια είναι.)
Για γέλια είναι και η αναφορά της Αυγής και του Θανάση Καρτερού στον
«κατασκευασμένο τρόμο.».. Για γέλια και για κλάματα. Γιατί προφανώς στην
Αυγή δεν διαβάζουν τους Financial Times. (Σιγά την φυλλάδα..)
Και δεν έχουν ακόμα πληροφορηθεί για
τις αποκαλύψεις της εφημερίδας- που ουδέποτε διαψεύστηκαν απο την
Κομισιόν- για τον μηχανισμό που είχε ήδη στηθεί για το σενάριο του
Grexit, σχέδιο που προέβλεπε μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια της
εξόδου της χώρας απο την ζώνη του ευρώ.
Ούτε για τους συσχετισμούς υπέρ του grexit στο Συμβούλιο, που απέτρεψε η Γαλλία την τελευταία -στην κυριολεξία -στιγμή.
Αλλά ξεχνάει και άλλα ο αρθρογράφος της Αυγής. Άλλα, λιγότερο
ηρωικά..Ξεχνάει για παράδειγμα τα όσα έχει αποκαλύψει ο Γιάνης
Βαρουφάκης, ο μοναδικός απο το «αριστερό τσούρμο» (δικός του ο όρος) που
δεν δεσμεύεται απο την «ομερτά» (δικό μου αυτό) για το «παρασκήνιο» του
δημοψηφίσματος.
Λέει για παράδειγμα ο κ. Βαρουφάκης,
οτι όταν ο Αλ. Τσιπρας ανακοίνωσε στην ελληνική αντιπροσωπεία στις
Βρυξέλλες την απόφαση του να πάει σε δημοψήφισμα, ο τότε υπουργός
Οικονομικών ρώτησε: «Το κάνουμε για να κερδίσουμε η για να χάσουμε»;
Έπεσε αμηχανία λέει (σήμερα) ο κ.
Βαρουφάκης.. Και ο Γ. Δραγασακης σχολίασε (τότε): «Είναι μια έξοδος
κινδύνου».(σ.σ πολύ ηρωικό. Τι να σου πω..)
Λέει όμως και άλλα ο Γ. Βαρουφάκης. Ότι για παράδειγμα το βράδυ της
νίκης του όχι στο δημοψήφισμα, όταν έφθασε στο Μαξίμου, υπήρχε κατήφεια.
Κανείς δεν περίμενε τέτοιο ποσοστό, και μάλλον η κυβέρνηση ήθελε να
επικρατήσει το ναι.
Τότε, αφηγείται, με πλησίασε ο Αλ. Τσίπρας και μου είπε: «Γιάνη ήρθε η ώρα να υποχωρήσουμε»…
Τώρα, γιατί με την νίκη του όχι, ήταν η ώρα της υποχώρησης, είναι στα ανεξήγητα..
Μήπως γιατί ούτως η άλλως -αφού τα
σχέδια για παράλληλο νόμισμα η για δραχμή τυπωμένη στη Ρωσία είχαν
καταρρεύσει κάτω απο το βάρος της γελοιότητας- το Μαξίμου είχε ήδη
αποφασίσει να συμβιβαστεί, ανεξάρτητα απο το αποτέλεσμα του
δημοψηφίσματος; ( σ.σ Ούτε αυτό ακούγεται πολύ ηρωικό. Μάλλον για
κοροϊδία ακούγεται…)
Όλα αυτά θα τα θίξουν φαντάζομαι και οι ομιλητές, όταν θα αποκαλυφθεί
το μνημείο. Και θα μάθουμε έτσι, τι ακριβώς συνέβη. Ποιοι και πως
έπαιξαν τη χώρα στα ζάρια.
Κι αν μείνουν και πάλι σιωπηλοί, όπως
συμβαίνει τώρα με τους κ. Παπά και Δραγασάκη για τα όσα σχεδίαζαν με
τον Γιάνη Βαρουφάκη για νόμισμα-κουπόνι.. (Θεέ μου τι γλιτώσαμε..),
φαντάζομαι η εξεταστική θα δώσει την λύση.
Εκεί θα ακουστούν και θα αποκαλυφθούν όλα.
Του Μανόλη Καψή
capital.gr
capital.gr
http://realpolitics.gr