Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία που ο ένοπλος ακτιβισμός του ενός γεννάει επαναστάσεις.
Ένα τουφέκι και μόνο μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο…
Όπως ακριβώς έγινε τότε…το «παράδοξο 1821″…
aegeanhawk
Ο ένας επηρεάζει τον άλλον και λειτουργεί σαν ντόμινο.
Ο ένας κούκος όμως δεν φέρνει πάντα την άνοιξη…
Καθώς υπάρχουν και κάποιες άλλες στιγμές που πίσω από τα πράγματα φαίνεται να υπάρχει – συνήθως «αδιόρατα» – κάποιος χειραγωγός…
Φορές όπου αυτός που νομίζει πως ενεργεί αυτόβουλα, στην ουσία είναι απλά μια μαριονέτα…
Εκών άκων…
Επικράτησε να λέγεται και «χρήσιμος ηλίθιος»…
Ο ένας επηρεάζει τον άλλον και λειτουργεί σαν ντόμινο.
Ο ένας κούκος όμως δεν φέρνει πάντα την άνοιξη…
Καθώς υπάρχουν και κάποιες άλλες στιγμές που πίσω από τα πράγματα φαίνεται να υπάρχει – συνήθως «αδιόρατα» – κάποιος χειραγωγός…
Φορές όπου αυτός που νομίζει πως ενεργεί αυτόβουλα, στην ουσία είναι απλά μια μαριονέτα…
Εκών άκων…
Επικράτησε να λέγεται και «χρήσιμος ηλίθιος»…
Οι αυστριακοί χρειαζόντουσαν μια ικανή αφορμή για να εισβάλλουν στην Σερβία…
Και τους δόθηκε…
Για την ακρίβεια, διείσδυσαν στα σερβικά επαναστατικά κυκλώματα της εποχής και…δημιούργησαν μόνοι τους την ευκαιρία…
Οι αυστριακοί «μυστικοί» πέριξ του Δούκα «έκαναν τ’ αδύνατα δυνατά» για να «διευκολύνουν» τον άτυχο και άπειρο φέρελπι βασιλοκτόνο να «πετύχει τον στόχο» του…
Και το πέτυχε…
Με αποτέλεσμα τον 1ο παγκ. Πόλεμο…
Μια θυμωμένη επαναστατική εκτέλεση στόχου, είτε από μέρους μιας ομάδας, είτε ενός μοναχικού λύκου, φιλοδοξεί πάντα να ξεσηκώσει την κοινωνία..να εξεγείρει…
Να λειτουργήσει «παραδειγματικά»…υποδειγματικά…
Ταυτόχρονα όμως μπορεί να βρίσκεται και στο «κάδρο αναμονών» απροσδιόριστων «σκοτεινών κέντρων» που στην κυριολεξία «ποντάρουν» σε κάποια τέτοια ενέργεια για τους δικούς τους σκοπούς που φυσικά υπηρετούν μιαν άλλην αντζέντα…
Βεβαίως, εκ των προτέρων δεν είναι ποτέ γνωστό ένα αποτέλεσμα, μια έκβαση των πραγμάτων…
Μπορεί η ρότα – μετά την «ένοπλη φονική ενέργεια» – να στραφεί προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση εντελώς απρόβλεπτα…
Και στην επανάσταση του 1821, πολλοί ήταν αυτοί που έλεγαν
«…όχι ακόμη…περιμένετε…»
Κι αυτοί ήταν μάλλον οι περισσότεροι…και «εντελώς τυχαία» (;) οι «ισχυρότεροι»…
Κι αυτό το έλεγαν πολύ καιρό…πάρα πάρα πολύ καιρό…
Και όντως, πολλές ήταν οι φορές που τα ντουφεκίσματα των τότε «μοναχικών λύκων» όχι μόνον δεν είχαν θετικό αποτέλεσμα (μιμητές και εξεγέρσεις) αλλά το αντίθετο…
…οδηγούσαν σε «εκκαθαρίσεις» από μέρους των κατακτητών…
Τα «πειράματα» δηλαδή των «θυμωμένων ασυγκράτητων» της εποχής αποτύγχαναν το ένα μετά το άλλο…
Φαινόταν πως οι «σώφρονες» (δηλαδή οι «βολεμένοι» του τότε συστήματος/καθεστώτος) είχαν δίκαιο…
Καμιά φορά μάλιστα, οι ίδιοι οι «εφέντες» οργάνωναν τα «θυμωμένα σκαρίσματα» κάποιων λίγων ποντικών ραγιάδων – είτε μισθωμένοι είτε «χρήσιμοι ηλίθιοι» με την «κατάλληλη αδιόρατη ώθηση» – θυσίαζαν και κανέναν δικό τους μεμέτη, έτσι για ν’ ανάψουν τα αίματα και να έχουν αφορμή να κάνουν γιουρούσι πάνω στα ραγιάδικα χωριά και να τα ξεκληρίσουν…
Κανείς ποτέ μα ποτέ δεν ήξερε πότε μια θυμωμένη επαναστατική ντουφεκιά ήταν γνήσια και καλώς καμωμένη και πότε όχι…
Ήρθε κάποια στιγμή βεβαίως που οι ντουφεκιές κάποιων άλλων ανεξέλεγκτων ανοργάνωτων θυμωμένων έφεραν αποτέλεσμα…
Στα βουνά της Περαχώρας Κορινθίας, κάποια θυμωμένα φτωχαδάκια που δεν άντεχαν άλλο την θηλιά των εξοντωτικών φόρων έστησαν καρτέρι και πετσόκοψαν τους φοροσυλλέκτες του σουλτάνου…
Αυτό ήταν…
Το «εκρηκτικό ένοπλο παράδειγμά τους» το ακολούθησε ο ένας μετά τον άλλον και πήρε φωτιά όλος ο Μωριάς και η Ρούμελη…
Η επανάσταση είχε ήδη κηρυχτεί εν τοις πράγμασι και ντεφάκτο…
Το μόνο που έλειπε ήταν η «επισημοποίησή» της…
Λεπτομέρειες…
Κανείς ποτέ δεν έμαθε μπας κι εκείνα τα ντουφέκια, τα Περαχωρίτικα ήταν «μιλημένα» από τους μπέηδες για να δικαιολογήσουν ένα ακόμη φονικό πλιάτσικο των μεμέτηδων…
Ήταν δεν ήταν, την «δουλειά» τους την κάνανε πάντως…
Ξεσηκώσανε τους ραγιάδες…
Άρα, αν και τα περισσότερα ντουφέκια του πρώτου καιρού μιας κοινωνίας σε κρίση, τα οργισμένα, αγανακτισμένα ντουφέκια των Μοναχικών λύκων φέρνουν ΣΥΝΗΘΩΣ αποτυχία, καθώς ο όχλος όντας φοβισμένος, διστακτικός και βολεμένος μέσα στην ραστώνη της μιζέριας του ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ, πράγμα που εκμεταλλεύεται το καθεστώς παντοιοτρόπως, αυτό δεν σημαίνει πως είναι λάθος η «αποκοτιά» αυτών των πρώτων επαναστατών πιονιέρων…
…καθώς, όσο κι αν τους βρίζουν οι πάντες ως «εγκάθετους», ως «βαρελότους» (έτσι δεν έλεγαν κοροϊδευτικά οι κύπριοι αριστεροί τους μαχητές της ΕΟΚΑ;), ως «χρήσιμους ηλίθιους», αυτοί οι ΠΡΩΤΟΙ είναι ΠΑΝΤΑ που ΑΝΟΙΓΟΥΝ το δρόμο…
Θα πει βεβαίως κανείς το λογικό ερώτημα: μα καλά και πως ξεχωρίζεις την «γνήσια ενέργεια» από την «στημένη»;
Απλό…
Δεν την ξεχωρίζεις…
Υπάρχουν στιγμές στην ιστορική εξέλιξη μιας κοινωνίας που αναγκαστικά θα περάσει από μυλόπετρες και φλόγες…
…εκείνες τις μέρες, το δυσάρεστο στην μυρωδιά της ατμόσφαιρας δεν είναι ο τόσο ο θάνατος…αυτός αντιμετωπίζεται με αδιαφορία από ένα σημείο κι έπειτα…
…είναι η «σαπίλα»…
…η μυρωδιά της Προδοσίας δηλαδή…
http://katohika.gr