μα ούτε ένας τελικά δε μ' αγγίζει...
Ούτε ένας στο πλησίασμά του δε μ' αντικρίζει στα μάτια...
Και αυτό το πλησίασμα μοιάζει με μικρούς αλλεπάλληλους θανάτους...
Αλλεπάλληλα πισωγυρίσματα...
Ξηλωμένο υφαντό στης αυγής την προσέγγιση
και κάθε προσέγγιση ένα ψέμα,
μύθοι για τ' αυτιά και κουράζει τη σκέψη
Το πλησιάσμά τους δεν είναι ουσίας...
.γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς,
γιατί οι αντιστάσεις τους πλέον κατέρρευσαν μπρος στην πλημμύρα της καρδιάς,
είναι που θέλουν να καλύψουν φόβους, ανασφάλειες,
για τον εαυτό τους που παραμέλησαν κι η θέα του πλέον τους τρομάζει.....
Δεν είναι γιατί μ' ένιωσαν,
γιατί ταξίδεψαν μαζί μου μέρες και νύχτες,
δεν είναι γιατί μ' αγάπησαν...
Είναι που στο πρόσωπό μου θέλουν να βλέπουν την "καλή",
τη σίγουρη...
Και μέσα στο "καλή" μετουσιώνουν θαρρούν τους φόβους τους,
θάβουν τα βαθύτερα θέλω τους στη σιγουριά...
Κατά βάθος δε βλέπουν εμένα,
στην ουσία δε θέλουν να με δουν,
δε θέλουν καν να μάθουν για μένα
κι ας λένε πως μόνο αυτό ποθούν...
Κι εγώ προσπαθώ να φωνάξω την αλήθεια...
Τη φωνάζω!
Διαρκώς τη φωνάζω, μα δεν ακούν...
Δεν είμαι καλή,
δεν είμαι κακή,
είμαι η Ελπίδα...
Έχω τρωτά σημεία αμέτρητα,
με ροκανίζουν στης σιωπής τον απολογισμό.
Έχω θέλω απλά -τα περίπλωκα δεν είναι για μενα-
Έχω κι όνειρα άπιαστα και ιδανικά χιλιοπατημένα
που έτσι ματωμένα που μου τ' αφήνουν
κάτω από το φως του φεγγαριού τ' αγκαλιάζω
και ιάματα τους ρίχνω με αφοσίωση...
Έχω μια στοίβα από ιδανικά και όνειρα
που τα περιφέρω διαρκώς για να μη μου χορταριάσουν...
Δεν είμαι πάντα ήσυχη,
είναι στιγμές που βράζει μέσα μου μια επανάσταση...
Με εκνευρίζει ό,τι υποδουλώνει τον άνθρωπο και τον περιορίζει.
Γίνομαι πότε- πότε η αναρχική της υπόθεσης...
Έχω ξεσπάσματα εξωστρέφειας
και στιγμές απόλυτης εσωστρέφειας...
Γίνομαι ώρες ώρες μικρό παιδί και άλλοτε γερνάω απότομα.
Έχω μια θλίψη στο ένα μάτι και μια ελπίδα στο άλλο,
δυο χέρια γι' αγκαλιά και τ' ατίθασα μαλλιά μου
δείγμα του κόσμου που εκρήγνυται μέσα μου,
μια πάλη ανάμεσα στον απόλυτο ρεαλισμό των πραξεών μου
και της απόλυτης χίμαιρας του συναισθήματός μου.
Ακόμη προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στους δυο μου κόσμους...
Κανείς από όλους αυτούς δε θα νιώσει το δάκρυ μου,
γέννα στην απλότητα της στιγμής,
δε θα νιώσει το ρίγος μου σαν πλήρη παράδοση,
ούτε τ' άγγιγμά και το βλέμμα μου σαν ανείπωτη υπόσχεση.
Κανείς από όλους αυτούς δε με γνωρίζει...
Κανείς από όλους αυτούς δε θα ξημερωθεί μέσα στη σιωπή
κοιτώντας τον ουρανό στο πλάι μου
νιώθωντας τι ψελλίζει η ανασεμιά στης νύχτας την αγκάλη
και του χεριού το τρεμούλιασμα στο δείξιμο του πεφταστεριού.
Κανείς από όλους αυτούς.
Γιατί κανείς δεν ήρθε απλά μόνος.
http://kapoumakria.blogspot.gr