Παλιά τις Αριστερές και δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τις ανέτρεπαν οι ξενοκίνητες Χούντες. Σήμερα «ψήνονται» να αναλάβουν δράση τα στριμωγμένα (Από τη Δικαιοσύνη και όχι μόνο) επιχειρηματικά συμφέροντα που τολμούν να μιλούν και για λογαριασμό του ελληνικού λαού. Αλίμονό μας.
Του Δημήτρη Μπεκιάρη
«Ζούμε σε μία χούντα, αλλά θα τους τιμωρήσει ο κόσμος. Όλο αυτό που ζούμε είναι ό,τι χειρότερο, απαίδευτο, πρόχειρο, και επιζήμιο έχει περάσει από τη χώρα. Αλλά κάποιος που είναι καθαρός δεν φοβάται. Στην Ελλάδα που γεννήθηκε η Δημοκρατία δεν μπορεί να επικρατήσουν λογικές Μαδούρο».
Τάδε έφη μεταξύ άλλων ο εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης, ο οποίος ξέσπασε στο περιθώριο της παρουσίασης του νέου προπονητή του Ολυμπιακού εξαπολύοντας σφοδρή επίθεση κατά του Αλέξη Τσίπρα, των υπουργών της κυβέρνησης, του Ιβάν Σαββίδη, του Δημήτρη Μελισσανίδη, εισαγγελέων, της Δικαιοσύνης, δημοσιογράφων και όσων γενικά του ασκούν κριτική.
Τι αντιλαμβάνεται κανείς με μία πρώτη ματιά; Ότι ο εφοπλιστής και μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Ολυμπιακός είναι πλήρως ευθυγραμμισμένος με τη νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά προπαγανδιστική «γραμμή» που παραλληλίζει ή ταυτίζει ακόμη, με τρόπο κουραστικά εμμονικό, πρωτόγνωρα αφελή, μονότονα ανόητο και αμήχανο, την Ελλάδα με τη Βενεζουέλα, άντε και με τη Βόρεια Κορέα ή με τη Χούντα. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης θέλησε να τοποθετηθεί με τρόπο πολιτικό. Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ή να υποστηρίξει πως ο εφοπλιστής είναι το τραγικό θύμα των γραφικών νεοφιλελεύθερων και ακροδεξιών γκρουπούσκουλων που ξυπνούν και κοιμούνται βλέποντας εφιάλτες με τον Μαδούρο, με το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, τον Κιμ Γιονγκ Ουν, τον Φιντέλ Κάστρο κλπ. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει πως είναι το τραγικό θύμα των Βενεζουελάγνων και Βενεζουελόπληκτων που ελλείψει αφηγήματος, πολιτικών επιχειρημάτων και στοιχειώδους μόρφωσης συνεχίζουν να κάνουν χρήση της πιο γελοίας αντικυβερνητικής προπαγάνδας που έχει γνωρίσει ο τόπος, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά.
Αλλά, ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν είναι μικρό παιδί να παρασύρεται από καραδεξιούς συμβούλους, νεοφιλελεύθερες μειοψηφίες, ακροδεξιούς δικηγόρους και τηλεπωλητές ή από αμόρφωτους «ψευτοαριστερούς» καρπαζοεισπράκτορες που ξεροσταλιάζουν για ένα ξεροκόμματο μπας και κάνουν διακοπές το καλοκαίρι στη Μύκονο με τίποτα… προσωπικότητες από μουσικά τηλεριάλιτι.
Πάμε ξανά. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν είναι μικρό παιδί, ούτε κανένας τυχαίος. Έχει μεγάλα καράβια να κουμαντάρει, είναι κουμπάρος με τους Μητσοτάκηδες, είναι ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού, έχει κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας στα χέρια του και διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Πειραιά, με Δήμαρχο τον Γιάννη Μώραλη. Εδώ και λίγο καιρό, με τη σειρά του, ο Γιάννης Μώραλης ανέλαβε καθήκοντα προέδρου της ΠΑΕ Ολυμπιακός, μέχρι να περαιωθούν (τουλάχιστον) οι εκκρεμότητες του Βαγγέλη Μαρινάκη με την ελληνική Δικαιοσύνη.
ΜΜΕ, ποδοσφαιρικές ομάδες και πολιτική. Αυτό είναι το πλέγμα των δραστηριοτήτων τις οποίες αναπτύσσει, με πολυδιάστατο τρόπο και παράλληλα με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, ο εφοπλιστής. Δικαίως, λοιπόν, κάποιοι έχουν χαρακτηρίσει τον Βαγγέλη Μαρινάκη «Έλληνα Μπερλουσκόνι».
Δεν είναι λοιπόν τραβηγμένο, ο Βαγγέλης Μαρινάκης- ένας ΚΡΟΙΣΣΟΣ, ένας κορυφαίος οικονομικός παράγοντας του τόπου, ένας σοβαρός άνθρωπος, ένα πρόσωπο που έχει ασχοληθεί με την πολιτική, έστω στην αυτοδιοίκηση - να χρησιμοποιεί τη λέξη «Χούντα» για να περιγράψει την εκλεγμένη δημοκρατικά και πλήρως λαϊκά νομιμοποιημένη ελληνική κυβέρνηση; Ο λαός γνωρίζει πως οι Χούντες, σε όλο τον κόσμο τα πήγαιναν καλά με τους εφοπλιστές και το Κεφάλαιο. Ο λαός γνωρίζει επίσης πως οι ξενοκίνητες Χούντες έριχναν τις κυβέρνήσεις χέρι - χέρι με τους ολιγάρχες. Ο λαός γνωρίζει πως όταν η Δεξιά, στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού βίου και της υποτυπώδους λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας, δεν μπορούσε να αποσταθεροποιήσει ή να ανατρέψει Αριστερές και δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, αναλάμβαναν δράση οι στρατιωτικοί, παρέα με τα πολυεθνικά και τα εγχώρια, διασυνδεδεμένα με τον ξενικό παράγοντα και πλήρως εξαρτημένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Παρεμπιπτόντως και τον Μαδούρο στη Βενεζουέλα κάτι τέτοια συμφέροντα θέλουν να τον ανατρέψουν.
Οπότε; Μάλλον ο εφοπλιστής έχει μία στρεβλή αντίληψη για την πολιτική και την ιστορία και την εκφράζει σε μία περίοδο που μάλλον αισθάνεται στριμωγμένος.
Μπορεί στο μυαλό του, η Δημοκρατία (όπως την φαντάζεται βρε αδερφέ) να λειτουργεί ως «Μπερλουσκονισμός αλά γκρέκα». Μπορεί στο μυαλό του, ο «Μπερλουσκονισμός αλά γκρέκα» να είναι το αντίπαλο δέος και η απάντηση στην «Χούντα» και στην ελληνική εκδοχή των «Μαδουρισμού».
Μπορεί επίσης στο μυαλό του η «Δημοκρατία» να λειτουργεί υπό την έννοια ότι ένα ολόκληρο κόμμα, η Νέα Δημοκρατία, μπορεί να υπερασπίζεται με σθένος και χωρίς να τηρεί τα προσχήματα τα συμφέροντά του και – όλως τυχαίως, εντελώς συμπτωματικά – το ίδιο κόμμα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βάλλει ταυτόχρονα κατά των ανταγωνιστών και αντιπάλων του.
Μπορεί τελικά στο μυαλό του η «Δημοκρατία» να είναι καλή όταν επικρατεί το δίκιο του εφοπλιστή.
Δεν τα λέμε και δεν τα γράφουμε εμείς. Κάτι παιδάκια που έχει περιμαζέψει ο εφοπλιστής τα έγραφαν και τα έλεγαν. Τι έγραφαν και τι έλεγαν; Πόσο κακό είναι μπλέκεται το ποδόσφαιρο με την πολιτική. Τι άλλο έγραφαν και έλεγαν; Πως κάποιοι επιχειρηματίες χρησιμοποιούν μεγάλους αθλητικούς συλλόγους, όπως για παράδειγμα τον Ολυμπιακό, για να προωθούν τα συμφέροντά τους. Σε ποιους αναφέρονταν; Στον Μαρινάκη και στον Μπέο. Αν ο εφοπλιστής δεν μας πιστεύει, ας αναζητήσει τα σχετικά κείμενα και τα βίντεο για να δει με τα μάτια του και να ακούσει με τα αυτιά του.
Ένα είναι πάντως το σίγουρο. Ο… σύντροφος Μαδούρο, ενώ βρίσκεται πολύ μακριά από την ευρωπαϊκή ήπειρο, σπέρνει εφιάλτες σε κάποιους λεφτάδες που ήδη δέχονται εισηγήσεις και σκέφτονται να ιδρύσουν πολιτικό φορέα επειδή «το παιδί (ο Μητσοτάκης) δεν μπορεί». Και ας έχουν διαψεύσει αυτοί οι λεφτάδες στο παρελθόν, το 2014, ότι η επιδίωξή τους ήταν να γίνουν...Μπερλουσκόνι.
Τώρα, όμως, δεν είναι 2014. Τώρα οι λεφτάδες, που αγωνιούσαν το 2012, μήπως έρθει στην εξουσία ο Αλέξης με το παρεάκι του, δεν θα αφήσουν τίποτα στην τύχη. Γιατί; Διότι η κρίση - όχι η κρίση που ακουμπά τον ελληνικό λαό, αλλά η κρίση όπως την αντιλαμβάνονται οι ίδιοι - χτυπά την πόρτα τους. Οι λεφτάδες έχουν πείσει τον εαυτό τους και θέλουν να πείσουν και το λαό πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι «Μαδούρο», επειδή δεν τους καλομαθαίνει όπως οι προηγούμενοι, επειδή δεν κάνει τα χατίρια στη διαπλοκή, επειδή το ελληνικό πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο παίζεται στα ίσια και πενηνταρίσια. Πείστηκαν, ακόμη, οι λεφτάδες πως ο πολιτικός βραχίωνας της διαπλοκής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον «Έλληνα Μαδούρο». Τους έχει σφηνωθεί στο μυαλό πως στην Ελλάδα έχει επιβληθεί «Χούντα» και πως οι ίδιοι αν γίνουν «Μπερλουσκόνι» θα σώσουν την Πατρίδα από τους «κακούς κομμουνιστές» (νεοκομμουνιστές τους λένε οι φίλοι του Μαρινάκη) και θα αποκαταστήσουν τη «Δημοκρατία». Ποια «Δημοκρατία»; Την τηλεοπτική; Εκείνη μερίδας των οπαδών του Ολυμπιακού που έδιναν ραντεβού με τον Τσίπρα και τον Καμμένο στις κάλπες; Ποιος ξέρει. Πάντως ο Βαγγέλης Μαρινάκης έστειλε το δικό του μήνυμα για τη «Δημοκρατία» που οραματίζεται να... εγκαθιδρύσει όταν ανατραπεί ο «Έλληνας Μαδούρο» : «Μην τα βάζουν με τον κόσμο του Ολυμπιακού, γιατί η οργή του κόσμου όταν ξεφύγει δεν μαζεύεται», είπε. Αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα.
Αποφάσισαν λοιπόν, κάποιοι λεφτάδες, να μας σώσουν από το «απαίδευτο, πρόχειρο, και επιζήμιο που ζούμε». Και αντιπαρέταξαν ως «πυρηνικό όπλο» τον δικό τους ανιστορισμό. Έχουν χτίσει στο μυαλό τους την εικόνα του αντίπαλου «Έλληνα Μαδούρο», έχουν ψυχολογικά προετοιμαστεί για το δίπολο που μεθοδικά λανσάρει η πιο αμόρφωτη και αστοιχείωτη εκδοχή της Δεξιάς και είναι έτοιμοι να τον αντιμετωπίσουν (τον «Έλληνα Μαδούρο») ως «Έλληνες Μπερλουσκόνι».
Πάμε ξανά. Παλιά τις Αριστερές και δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τις ανέτρεπαν οι ξενοκίνητες Χούντες. Σήμερα «ψήνονται» να αναλάβουν δράση τα στριμωγμένα (Από τη Δικαιοσύνη και όχι μόνο) επιχειρηματικά συμφέροντα που τολμούν να μιλούν και για λογαριασμό του ελληνικού λαού. Αλίμονό μας.
ΥΓ: Βέβαια υπάρχουν κι εκείνα τα παραδείγματα στην παγκόσμια ιστορία, όταν λεφτάδες, που φτιάχτηκαν από διάφορες δραστηριότητες, ασχολήθηκαν στο τέλος με την πολιτική για να ενισχύσουν τη γραμμή άμυνάς τους, όταν είχαν στριμωχτεί και όταν όταν οι υπόλοιπες εφεδρείες, τα υπόλοιπα μέσα, των οποίων είχαν κάνει χρήση, είχαν εξαντληθεί. Με αυτό το κεφάλαιο θα ασχοληθούμε άλλη φορά. Δεν βρισκόμαστε ακόμη σε αυτή τη συγκυρία.