Πόσο γρήγορα φεύγει η ζωή μας ....

Δεν μπορώ να το πιστέψω, αδυνατώ και να το σκεφτώ

πως πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια, ωσάν ένα όνειρο περαστικό...

πόσο λίγο κρατάνε τα νιάτα μας, όσο του ανέμου μία πνοή

πόσο γρήγορα φεύγει η άνοιξη... βιάζεται χειμώνας στη ζωή μας να 'ρθει

Μου είναι αδύνατον να το πιστέψω, μου φαίνεται τελείως τρελό

σαν να' ταν χθες ακόμα που έπαιζα μικρό παιδί στις αυλές στο χωριό

πόσο θα 'θελα να ξαναζούσα εκείνα τα όμορφα χρόνια τα παιδικά

τότε που ένιωθα όλο τον κόσμο δικό μου, μ΄αυτή την αθώα παιδική ξενοιασιά

Δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν θέλω ούτε καν και να το σκεφτώ

που δεν ζουν η μάνα και ο πατέρας μου, αυτοί που μ' έφεραν στον κόσμο αυτό

κι εγώ, σήμερα, τώρα υπάρχω, αύριο ποιος ξέρει τι;

άραγε μετά από χρόνια, ποιος θα με θυμάται ....ποιος θα με νοσταλγεί;;

Μαρίζα Τσιτμή