κόσμων” βρίσκεται σε ένα μεταιχμιακό στάδιο.
Οι λησμονημένες επί
δεκαετίες αξίες του “παλαιού κόσμου’ ήτοι η αγάπη προς την ένοια της
πατρίδας έρχονται σε βαθιά και ενδεχομένως οριστική ευθεία σύγκρουση
με την προσπάθεια απαξίωσης τους.
Μιά μακρόχρονη διαδικασία με τόσο “επιστημονικό” τρόπο εκτελεσμένη
ώστε να δηλητηριάζει τις κοινωνίες σταδιακά. Να τις καθιστά έρμαια
ενός φιλοτομαρισμού ο οποίος ενδύεται πάντοτε τον μανδύα της
“ελευθερίας του ατόμου” σε τέτοιο σημείο ώστε το σύνολο, το
Μακρυγιαννικό “Εμείς” να πηγαίνει περίπατο και να θεωρείται οχι μόνο
παρωχημένο αλλά και υπό διωγμόν.
Το δόγμα “Το άτομο πάνω απο το σύνολο”, ένα δόγμα που ακολουθήθηκε
συχνά πυκνά απο τον σοσιαλισμό και τις ιδεολογικές του παραφυάδες,
είναι ένα δόγμα ευχάριστο είς τα ώτα των λαών. Σήμερα εισπράτουν όμως
οι γενιές που ζούν τα ολέθρια αποτελέσματα του.
Ένα κοινωνικό φαινόμενο είναι αρκετές οι φορές όπου εκτείνεται η όλη
εικόνα του σε μερικούς αιώνες, έτσι το “κοινωνικό συμβόλαιο” του
Ρουσσώ καθώς και όλων αυτών, του τσούρμου ας μου επιτραπεί η αγοραία
ιδεαλιστών υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έθεσαν επικίνδυνους όρους
διαμέσω της υπερδημοκρατίας - ασυδοκρατίας και επέφεραν τον κοινωνικό,
ηθικό, πνευματικό όλεθρο αν και ίσως είναι άδικο να κατηγορούμε
κάποιους οι οποίοι αγωνίστηκαν μή γνωρίζοντες το μέλλον και το δικό
μας σήμερα.
Όπως το κίνημα του δημοτικισμού (κοινωνικό φαινόμενο με πολιτικές
σαφείς προεκτάσεις και οχι μόνον είς το οποίον θα αναφερθώ αλλού)
επέφερε εμμέσως θέτοντας τις βάσεις ίσως, στις μέρες μας τον
“υπερδημοτικισμό” και την κατάπτωση έτι περαιτέρω της γλώσσης, επέφερε
την “ασυδοσία των εννοιών και των λέξεων”, την ένδεια καθορισμού
ανώτερων ιδεών διαμέσω του γραπτού και κυρίως του προφορικού λόγου
μέσα απο την προφανή στάση του απλώς και μόνον έναντι της
καθαρευούσης, έτσι και κινήματα με στόχο έναν υπό λανθάνουσα μορφή
υπερατομικισμό, επέφεραν με την σειρά τους προβλήματα “καταχρήσεως
δημοκρατίας”.
Το “κοινωνικό συμβόλαιο” μιάς και η ιστορία μόνον επαναλαμβάνεται
επιστρέφει στον “τόπο του εγκλήματος” ώστε να επανακαθορισθεί και
υπογραφεί εκ νέου με όρους οχι μόνον κοινωνικούς αλλά και Εθνικούς.
Τα γεγονότα της Γαλλίας και οχι μόνον (Οι αντιδράσεις των νέων μας
ενάντια στην συμφωνία των Πρεσπών για την Μακεδονία μας ένα άλλο
σημαντικό φαινόμενο ομαδικής αντίδρασης με εθνικά χαρακτηριστικά)
καταδυκνείουν ολοφάνερα πως απο μία μικρή αφορμή ή μεγάλη αφορμή, οι
κοινωνίες της Ευρώπης, κοινωνίες εθνών - κρατών επί αιώνες αρχίζουν
και εκδηλώνουν την αντίθεση των προς την θέληση των κυβερνώντων με
αφορμή την οικονομική δυσπραγία μεν, αλλά με βαθύτερο εθνοκοινωνικά
χαρακτηριστικά και κίνητρα.
Τα "κίτρινα γιλέκα" δεν είναι απλώς ένα συνονθύλευμα ατόμων με κοινό
παρονομαστή την φτώχεια και τις οικονομικές δυσκολίες όπου διαπερνούν
το μύθευμα των "κοινωνικών τάξεων" και στηρίζονται σε πολύ γενικότερες
κοινωνικές πολιτικές ηθικές διασυνδέσεις αναμεταξύ των ατόμων.
Είναι πολύ παραπέρα απο όπως θέλουν να το παρουσιάσουν. Είναι η κραυγή
των λαών ενάντια στον διεθνισμό και τον "πολυπολιτισμό" ο οποίος
ευθύνεται σε μεγάλο ποσοστό για την οικονομική ύφεση.
Οι λαοί της Ευρώπης θα αναζητήσουν τον πρότερο εαυτό τους σύντομα. Θα
ζητήσουν να στηριχθούν και πάλι στην ιδέα του Έθνους ως αρχετυπική
συμπεριφορά - ύμνο στην πρωταρχική ομάδα. Την οικογένεια και κατ
επέκτασιν το Έθνος.
Ο διεθνισμός απέθανε στην πράξη για τους λαούς.
ο Εθνικισμός με προφυλακή τον Ευρωσκεπτικισμό, έρχεται γοργά είτε το
θέλουν είτε οχι κάποιοι. Και έρχεται ώστε να αποκαταστήσει τις
ισορροπίες όπου η αρρωστημένη ασυδοκρατία επέβαλλε για δεκαετίες.
Και μαζί με τον εθνικισμό, έρχεται και ο ολοκληρωτισμός ως αντίβαρο
στην ασυδοσία μιάς καταχρηστικής δημοκρατίας ευτυχώς ή δυστυχώς.
Ο Εθνικισμός είναι το μέλλον ήδη για τον 21ο αιώνα στην Ευρώπη και θα
παρασύρει τα πάντα ως προστασία απο την ασυδοσία. Όποιος δεν το
παρατηρεί είναι είτε εγκάθετος είτε ανόητος. Και εδώ θα πρέπει να
προσέξουν όσοι πραγματικά επιθυμούν την δημοκρατία όπως πρέπει να
είναι και οχι όπως είναι. Τον αλληλοσεβασμό ατόμων και ομάδων επί της
ουσίας με γνώμονα το κοινό καλό.
Οι λαοί θα αναζητήσουν και πάλι σύντομα την χαμένη τους ταυτότητα με
βάση το αιώνιο αρχέτυπο όπως ανέφερα της ομάδας. Ως μία μαζική
κοινωνική αντίδραση της ομαδικής ψυχής. Μία ταυτότητα που της στέρησε
η κατάχρηση δημοκρατίας και διόγκωσε τεχνιέντως και με στόχο προφανή,
τον ρόλο του ατόμου έναντι της κοινωνίας.
Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης
Γραμματέας Πολιτισμού ΛΑ.Ο.Σ.
Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης
Και Δημοσιογράφος