Το βασικότερο πρόβλημα της χώρας, όπως επίσης των περισσοτέρων αναπτυσσομένων οικονομιών στις οποίες δυστυχώς συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα, με εξαίρεση μία μικρή ομάδα επιτυχημένων κρατών στην Ασία, είναι η ελλιπής και μη μεθοδική συμμετοχή των εργαζομένων στην αύξηση της παραγωγικότητας – όχι μόνο δηλαδή η σύνδεση των μισθών με τον πληθωρισμό που σε ορισμένες χώρες δεν συμβαίνει ούτε καν αυτό. Η συγκεκριμένη μέθοδος,
η οποία προϋποθέτει επενδύσεις για να αυξάνεται συνεχώς η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, είναι η εγγύηση για την οικονομική επιτυχία – κάτι που έχουν υποτιμήσει πλέον ακόμη και οι βόρειες χώρες, όπως η Γερμανία, υιοθετώντας την πολιτική του μισθολογικού dumping. Το εύλογο αποτέλεσμα είναι η διεύρυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων, η μείωση της κατανάλωσης οπότε της ανάπτυξης και του ΑΕΠ, καθώς επίσης η άνοδος των χρεών – οδηγώντας τις κοινωνίες σε επικίνδυνα αδιέξοδα.
η οποία προϋποθέτει επενδύσεις για να αυξάνεται συνεχώς η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, είναι η εγγύηση για την οικονομική επιτυχία – κάτι που έχουν υποτιμήσει πλέον ακόμη και οι βόρειες χώρες, όπως η Γερμανία, υιοθετώντας την πολιτική του μισθολογικού dumping. Το εύλογο αποτέλεσμα είναι η διεύρυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων, η μείωση της κατανάλωσης οπότε της ανάπτυξης και του ΑΕΠ, καθώς επίσης η άνοδος των χρεών – οδηγώντας τις κοινωνίες σε επικίνδυνα αδιέξοδα.
.
Ανάλυση
Η Αργεντινή από το Δεκέμβρη του 2015 και μετά έχει μία συντηρητική, δεξιά κυβέρνηση – η οποία είχε υποσχεθεί στους Πολίτες της να τους απελευθερώσει επιτέλους από τα νύχια των «οιονεί σοσιαλιστών» του τύπου της C. Kirchner, οδηγώντας τους σε ένα νέο και λαμπρό μέλλον. Ακριβώς όπως σήμερα η ΝΔ, η οποία δεν θεωρεί την πολιτική των μνημονίων υπεύθυνη για το κατάντημα της Ελλάδας – αλλά την αριστερή κυβέρνηση που ανέλαβε στις αρχές του 2015, προκαλώντας ζημίες ύψους 100-200 δις € που όμως δεν τεκμηριώνονται από τίποτα. Εκτός αυτού δεν αναφέρει ούτε τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή για τα θηριώδη δίδυμα ελλείμματα του 2009 και τα χρέη, ούτε τη συμμετοχή της στο έγκλημα του PSI – συνεχίζοντας να εμπαίζει τους Έλληνες, σαν να πρόκειται για ηλιθίους.
Περαιτέρω στην Αργεντινή, μία από τις πρώτες ενέργειες της δεξιάς κυβέρνησης ήταν η συμφωνία της με τους ονομαζόμενους «γύπες των αγορών» – με τα κερδοσκοπικά κεφάλαια δηλαδή που δεν είχαν συμφωνήσει ποτέ με τη διαγραφή των απαιτήσεων τους σε δολάρια, όταν η Αργεντινή χρεοκόπησε (ανάλυση). Εκτός αυτού η συμφωνία της με το ΔΝΤ, το οποίο θεωρείται κυριολεκτικά ως ο εκπρόσωπος του διαβόλου στη Λατινική Αμερική, όσον αφορά ένα τεράστιο πρόγραμμα στήριξης – το οποίο ήταν φυσικά συνδεδεμένο με μέτρα και εμπεριείχε αυστηρούς όρους. Έτσι κατέληξε στα νύχια του, εφαρμόζοντας το πρόγραμμα λιτότητας που της επιβλήθηκε, με μέτρα δήθεν νομισματικής σταθερότητας – με τελικό αποτέλεσμα να επιτευχθεί η χειρότερη δυνατή οικονομική εξέλιξη που θα μπορούσε ποτέ να φαντασθεί κανείς.
Ειδικότερα, η χώρα δεν μπορεί να ξεφύγει από την τεράστια ύφεση, στην οποία έχει βυθιστεί (όπως άλλωστε και η Βραζιλία – συγκριτικό γράφημα πτώσης του ΑΕΠ τους αριστερά), ενώ ο πληθωρισμός έχει εκτοξευθεί σχεδόν στο 50% με τρομακτικά επακόλουθα για την αγοραστική δύναμη των Πολιτών της (γράφημα δεξιά) – όταν την ίδια στιγμή τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια δανεισμού ευρίσκονται στο 60%! Φυσικά είναι ευθύνη του ΔΝΤ και της επικεφαλής του, της κυρίας Lagarde, η οποία θέλει να αναλάβει τη διοίκηση της ΕΚΤ – κάτι που πρέπει να σκεφθεί πολύ σοβαρά η Ευρώπη, ειδικά μετά την κακοδιαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους και το έγκλημα στην Ελλάδα, ως αποτέλεσμα την επιβολή των καταστροφικών μνημονίων.
Συνεχίζοντας, από την παταγώδη αποτυχία της συντηρητικής κυβέρνησης της Αργεντινής θα έπρεπε να συμπεράνει κανείς πώς δεν είναι αξιωματικά η πολιτική ιδεολογία, αυτή που παίζει ρόλο στην επιτυχία ή στην αποτυχία της οικονομικής πολιτικής. Μπορεί λοιπόν στην περίπτωση της Βενεζουέλας να είναι ο «σοσιαλισμός» υπεύθυνος για το οικονομικό και κοινωνικό χάος που έχει επικρατήσει αλλά, αντίθετα, στο θέμα της Αργεντινής απέτυχε η καθαρή συντηρητική-νεοφιλελεύθερη πολιτική, με τη σφραγίδα του ΔΝΤ – κάτι που δεν θέλουν να αποδεχθούν ούτε η νέα ελληνική κυβέρνηση, ούτε τα φιλικά προσκείμενα ΜΜΕ της, ούτε η Ευρώπη.
Αφού τώρα στις προκριματικές εκλογές της Αργεντινής για την προεδρία κέρδισε με μεγάλη διαφορά ο υποψήφιος που ουσιαστικά εκπροσωπεί την κυρία C. Kirchner, τόσο οι αγορές, όσο και ο δεξιός πρόεδρος της χώρας πανικοβλήθηκαν – με το νόμισμα της να ευρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, μεταξύ άλλων ως αποτέλεσμα του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της (όπως άλλωστε και της Βραζιλίας, συγκριτικό γράφημα) και με την κυβέρνηση να υπόσχεται στους Πολίτες πληθώρα μέτρων ελάφρυνσης που δεν συμβαδίζουν με τη συντηρητική ιδεολογία της (πηγή).
Αμέσως μετά παραιτήθηκε ο υπουργός οικονομικών, ο οποίος δεν ήθελε να πιστέψει πως το μοναδικό ενδιαφέρον του προέδρου δεν είναι η ιδεολογία του, αλλά η παραμονή του στην εξουσία – κάτι που όμως δεν θα τον ωφελήσει (τον πρόεδρο), αφού θεωρείται σχεδόν βέβαιο πως στις εκλογές του Οκτωβρίου θα ψηφιστεί ξανά η κυρία C. Kirchner που θα υποβάλλει επίσημα υποψηφιότητα για την αντιπροεδρία.
Φυσικά πρόκειται για μία ακόμη ανοησία, αφού η προεδρία της, όπως επίσης του συζύγου της, δεν ήταν καθόλου επιτυχημένη – γεγονός που σημαίνει πως αυτό που λειτουργεί αρνητικά στην οικονομία της χώρας δεν είναι η πολιτική ιδεολογία, δεν φταίει δηλαδή ούτε η δεξιά, ούτε η αριστερά, αλλά η εφαρμογή λανθασμένων οικονομικών μέτρων.
Αναλυτικότερα το βασικότερο πρόβλημα της Αργεντινής, όπως επίσης των περισσοτέρων αναπτυσσομένων οικονομιών στις οποίες δυστυχώς συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα, με εξαίρεση μία μικρή ομάδα επιτυχημένων κρατών στην Ασία, είναι η ελλιπής και μη μεθοδική συμμετοχή των εργαζομένων στην αύξηση της παραγωγικότητας – όχι μόνο δηλαδή η σύνδεση των μισθών με τον πληθωρισμό που σε ορισμένες χώρες δεν συμβαίνει ούτε καν αυτό. Η συγκεκριμένη μέθοδος, η οποία προϋποθέτει επενδύσεις για να αυξάνεται συνεχώς η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, είναι η εγγύηση για την οικονομική επιτυχία – κάτι που έχουν υποτιμήσει πλέον ακόμη και οι βόρειες χώρες, όπως η Γερμανία, υιοθετώντας την πολιτική του μισθολογικού dumping. Το εύλογο αποτέλεσμα είναι η διεύρυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων, η μείωση της κατανάλωσης οπότε της ανάπτυξης και του ΑΕΠ, καθώς επίσης η άνοδος των χρεών – οδηγώντας τις κοινωνίες σε επικίνδυνα αδιέξοδα.
Σε πλήρη αντίθεση και στα πλαίσια του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, πολλές χώρες έχουν πεισθεί πως ο μοναδικός δρόμος προς την οικονομική επιτυχία είναι η ελαστικότητα της αγοράς εργασίας και οι διαρθρωτικές αλλαγές – κάτι που δεν ισχύει καθόλου, αλλά χρησιμεύει απλά για τη συνέχιση της λεηλασίας των αδύναμων εισοδηματικών τάξεων ή/και κρατών από τους ισχυρούς. Δυστυχώς το ίδιο λάθος κάνει και η σημερινή κυβέρνηση της Αργεντινής – ακόμη χειρότερα η ελληνική που ξεπουλάει τα πάντα χωρίς ίχνος λογικής, οπότε η καταστροφή είναι δεδομένη.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, ακόμη και αν χάσει η δεξιά στην Αργεντινή από την αριστερά, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα – όπως δεν άλλαξε παρά το ότι το 2001 διέγραψε σχεδόν το 75% των δημοσίων χρεών της. Η αιτία είναι το ότι, για να επιτύχει ένα κράτος δεν είναι αρκετά μερικά μέτρα ελάφρυνσης των φτωχών ή της μεσαίας τάξης – αλλά ένα εντελώς καινούργιο οικονομικό μοντέλο, προσαρμοσμένο στα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα κάθε χώρας και στις συνθήκες που επικρατούν, οχυρωμένο απέναντι στις επιθέσεις του ΔΝΤ, των κερδοσκόπων ή όποιων άλλων. Καλώς ή κακώς το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα – χωρίς καμία διάθεση απαισιοδοξίας ή κακοπροαίρετης κριτικής.
analyst.gr