η ελπίδα χάθηκε στα στενά της λογικής
σε περιμένω εδώ και χρόνια για να ξανάρθεις
ξεπάγιασε το όνειρο στη παγωνιά της σιωπής
γίνανε ναρκοπέδια και τώρα πια, δεν μπορώ να τους διαβώ
ο χρόνος μοιάζει να σταμάτησε, και σε ποιον να μιλήσεις
για τον πόνο της απουσίας σου, στης ζωής μου αυτό το άχαρο σκηνικό
Τώρα οι ημέρες μου μοιάζουν με εφιάλτες
κι οι νύχτες όρνεα με γαμψά νύχια που μου κατασπαράσσουν τη ψυχή
εγκλωβισμένη στο χωροχρόνο που έφυγες, και πως να δαμάσεις
τον καλπασμό του χρόνου που σ' απομακρύνει από μένα κάθε μέρα όλο και πιο πολύ
Μαρίζα Τσιτμή
Μαρίζα Τσιτμή