Κάτω από έναν καταπράσινο θάμνο, μέσα στη βροχή, καθόταν ένα μικροσκοπικό γκρίζο γατάκι, βρεγμένο ως το κόκκαλο. Έτρεμε ολόκληρο, και όταν είδε τον άντρα, προσπάθησε να βγάλει φωνή — άνοιξε το στόμα του, αλλά δεν βγήκε κανένας ήχος. Τα πάντα μέσα του έμοιαζαν να έχουν παγώσει: κρύο, εξάντληση, πείνα. Ο άντρας πήρε βαθιά ανάσα.
Επέστρεφε στο σπίτι. Όπως πάντα. Το ίδιο πράγμα: βήμα-βήμα — βράδυ, βροχή, σκέψεις για τη μισοτελειωμένη δουλειά. Εκείνη την ημέρα είχε ξεχάσει την ομπρέλα και έβριζε τον εαυτό του σε όλη τη διαδρομή — το φθινόπωρο δεν πας πουθενά χωρίς ομπρέλα. Ήταν μούσκεμα ως τα κόκκαλα, μόνο προσευχόταν να μείνει το λάπτοπ στη τσάντα άθικτο.
Όταν έφτασε στην είσοδο της πολυκατοικίας και γλίστρησε στο κατώφλι, από την αγανάκτησή του έβρισε. Και ξαφνικά — ένας ήσυχος, σχεδόν ανεπαίσθητος ήχος: «νιάου». Δεν κατάλαβε αμέσως ότι ήταν φωνή κλήσης. Απλά τινάχτηκε η τσάντα του και μπήκε μέσα.
Αλλάχτηκε, έκανε ένα ζεστό ντους, κάθισε στον υπολογιστή. Έπρεπε να τελειώσει ένα σημαντικό κομμάτι — ανέπτυσσαν μια εφαρμογή για λογαριασμό μεγάλου πελάτη από άλλη χώρα. Αλλά η δουλειά δεν προχωρούσε. Κάτι μέσα του φαινόταν να τον ανησυχεί — δεν τον άφηνε να συγκεντρωθεί. Και τότε θυμήθηκε: το γατάκι, αυτό το νιαουριστό μικρό βρεγμένο κουβάρι στο κατώφλι.
Ξαναφόρεσε τα ρούχα του και βγήκε έξω. Η καταρρακτώδης βροχή δεν σταματούσε, ο ουρανός καλυπτόταν από μολυβένια σύννεφα. Με την ομπρέλα στο χέρι, έκανε τον γύρο της αυλής και σχεδόν αμέσως το βρήκε. Το γατάκι ακόμα έτρεμε κάτω από τον θάμνο. Ο άντρας σκύβοντας, το σήκωσε προσεκτικά και το σφίγγωσε στην αγκαλιά του.
Καθώς ανέβαινε με το ασανσέρ, ευχαριστούσε νοερά τη μοίρα που είχε την ευκαιρία να δουλέψει τη νύχτα. Αλλά όχι, δεν ήταν έτσι. Στο σπίτι έπρεπε να ζεστάνει νερό, να το λούσει, να το στεγνώσει, να το ηρεμήσει, να το ταΐσει. Το γατάκι συνέχεια προσπαθούσε να πλησιάσει, να κρυφτεί σε μια γωνία, αλλά δεν έβλεπε από τα μάτια του.
Από ένα παλιό κουτί και κομμάτια χαρτιού έφτιαξε «φωλιά» για εκείνο. Όμως το γατάκι δεν έφευγε από δίπλα του. Όταν κάθισε στον υπολογιστή, ο Γκρίζος — όπως τον είχε ήδη βαφτίσει νοερά — ανέβηκε στα γόνατά του και άρχισε να γουργουρίζει. Ο άντρας ήθελε να τον διώξει, αλλά μια εσωτερική φωνή τον σταμάτησε — το μικρό φαινόταν πολύ δυστυχισμένο.
Τελικά μπήκε στο ίντερνετ, βρήκε έναν κτηνίατρο που δέχεται όλο το 24ωρο και πήρε τηλέφωνο.
— Συγγνώμη για την ώρα… Αλλά έχω ένα γατάκι εδώ, κάνει λαρυγγισμούς…
— Καταλαβαίνω, — απάντησε ο γιατρός. — Ήταν έξω;
— Στη βροχή, κάτω από έναν θάμνο…
— Καλά, δεν μπορεί να μείνει έτσι. Ελάτε. Η επίσκεψη κοστίζει αρκετά, προειδοποιώ.
— Τα χρήματα δεν είναι πρόβλημα, — απάντησε ο άντρας και χαμογέλασε. — Τώρα καταλαβαίνω γιατί δουλεύω δώδεκα ώρες την ημέρα.
— Λάτρης των γατών, ε; — εξέπληξε ο γιατρός. — Σε περιμένω σε δεκαπέντε λεπτά.
— Άκουσες; — είπε στο γατάκι. — Με είπαν λάτρη των γατών. Τι πράγμα…
Επέστρεψε νωρίς το πρωί, με μάτια κοκκινισμένα, μια σακούλα με φάρμακα και τον χαρούμενο Γκρίζο. Κάθισαν μαζί στην κουζίνα — ο προγραμματιστής έβραζε καφέ, και το γατάκι τον άκουγε προσεκτικά να του διηγείται για τη ζωή.
Όταν άρχισε να ετοιμάζεται για τη δουλειά, ο Γκρίζος τον εμπόδιζε — έτρεξε προς την πόρτα, χτύπαγε το κεφάλι του πάνω της, νιαούριζε δυνατά. Ο άντρας λυπήθηκε:
— Εντάξει, ε, δεν πειράζει. Μπες στην τσάντα, αλλά σιωπηλά, — αναστέναξε, κρύβοντας το γατάκι στην αθλητική τσάντα.
Στο γραφείο εξήγησε αδέξια στους συναδέλφους γιατί είχε φέρει το ζώο. Αλλά όταν άνοιξε την τσάντα, είδε πως ο Γκρίζος ήδη ένιωθε σαν στο σπίτι του — γουργούριζε, τρίβονταν στα πόδια, γνώριζε τους ανθρώπους. Οι γυναίκες τον λάτρευαν, οι άντρες του έδιναν κεφτεδάκια και λουκάνικα. Ένας από τους βασικούς προγραμματιστές τον πήρε στα χέρια:
— Μην τον πάρεις μακριά. Εμπνέει, — χαμογέλασε. — Τον χαϊδεύω και έρχονται νέες ιδέες.
Ο άντρας, για να πει την αλήθεια, δεν είχε αντίρρηση, αλλά ένιωσε μια μικρή ζήλια.
Πάντα έπαιρνε τον Γκρίζο σπίτι το βράδυ, παρόλο που σχεδόν όλοι στο γραφείο του πρότειναν να τον αφήσει εκεί. Λες και ενοχλούσε…
— Όχι με τίποτα! — απάντησε αυστηρά. — Δεν ενοχλεί κανέναν. Είναι το γατί μου. Τα χέρια μακριά. Εντάξει, μπορώ να τον φέρνω εδώ το πρωί, αλλά το βράδυ — συγγνώμη. Πηγαίνει σπίτι. Και μάλιστα έχει τη θέση του εκεί.
Καθώς επέστρεφε σπίτι, αναλογιζόταν τις παράξενες στροφές της μοίρας. Ο Γκρίζος καθόταν άνετα στο διπλανό κάθισμα και έκλεισε ικανοποιημένα τα μάτια του.
Έτσι ξεκίνησε όλη η ιστορία. Το γατάκι που βρέθηκε στη βροχή κάτω από τον θάμνο έγινε μόνιμος «συνεργάτης» στο γραφείο. Το έκρυβαν από τη διεύθυνση, το φρόντιζαν, το κερνούσαν λιχουδιές, το χάιδευαν και το πρόσεχαν.
Όμως, μετά από ένα μήνα, συνέβη κάτι απρόσμενο.
Ξαφνικά, σαν να είχαν δοθεί εντολές, όλα τα κομπιούτερ σταμάτησαν να λειτουργούν. Οι τεχνικοί που κλήθηκαν έμειναν να ψάχνουν για μέρες.
— Κάποιος έχει δαγκώσει τα καλώδια, — είπε σκοτεινά ένας από αυτούς.
Μετά από δεύτερο παρόμοιο περιστατικό, όταν ο εξοπλισμός ξανά σταμάτησε να δουλεύει, οι υποψίες άρχισαν να πέφτουν ανοιχτά στον Γκρίζο. Η γενική στάση της ομάδας άλλαξε απότομα. Σε μια σύσκεψη, οι εργαζόμενοι με βαριά καρδιά αλλά ομόφωνα ζήτησαν να μην φέρουν πια τον γάτο στη δουλειά.
Ο άντρας καθόταν σαν να τον χτύπησε κεραυνός. Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι ο Γκρίζος δεν φταίει. Αλλά πώς να το αποδείξει; Πώς να εξηγήσει στο γατάκι ότι δεν το θέλουν πια;
Οι σκέψεις μπερδεύονταν, η δουλειά δεν προχωρούσε. Έβαλε το χέρι του στην τσάντα για να βγάλει τσιγάρα και να βγει λίγο έξω να ηρεμήσει. Αλλά άγγιξε κάτι μαλακό…
Βγάζοντας ένα παράξενο αντικείμενο, το κοίταξε — και φώναξε δυνατά. Και οι δέκα συνάδελφοί του πετάχτηκαν από τις θέσεις τους, ρίχνοντας τις καρέκλες, και έτρεξαν προς το τραπέζι.
Στο τραπέζι βρισκόταν ένας τεράστιος αρουραίος. Τεράστιος, με γδάρσιμο σαν να ήταν από ταινία τρόμου. Στο πάτωμα, δίπλα, καθόταν ο ικανοποιημένος Γκρίζος, γουργούριζε και γλείφονταν συστηματικά το πατουσάκι του.
— Θεέ μου… — ψιθύρισε μία από τις συναδέλφους. — Τέτοιους έχω δει μόνο σε ταινίες τρόμου.
Το δωμάτιο βυθίστηκε στη σιωπή. Όλοι κοιτούσαν τον Γκρίζο.
— Τον κατηγορούσαμε, ε; — είπε ένας από τους προγραμματιστές.
— Ναι, — συμπλήρωσε ένας δεύτερος. — Και τελικά μας έσωσε από αυτό το τέρας. Και κανείς δεν το κατάλαβε…
Η φασαρία ξέσπασε αμέσως. Κάποιοι έσπευσαν να ξύσουν τον Γκρίζο πίσω από το αυτί, κάποιοι έβγαζαν λουκάνικα από το δοχείο, ζητώντας συγγνώμη.
Και μόνο ένας άνθρωπος παρακολουθούσε σιωπηλά τα τεκταινόμενα — ο διευθυντής. Στεκόταν στην πόρτα και παρακολουθούσε προσεκτικά τη σκηνή.
— Λοιπόν, — είπε, προχωρώντας πιο κοντά. — Άρα, ο μόνος που σκέφτηκε ότι χρειαζόμασταν γάτα — είσαι εσύ; Και οι υπόλοιποι; Πού είναι τα μυαλά σας, κύριοι;
Μετά τον θερμό αυτό λόγο, όλοι εκτός από τον άντρα δέχτηκαν επίπληξη. Άλλωστε, το αφεντικό πρέπει κάποιες φορές να μαλώνει κανέναν.
Από εκείνη την ημέρα ο Γκρίζος ήταν επίσημα «υπάλληλος». Του δόθηκε η απαραίτητη φροντίδα, διατέθηκαν χρήματα για μηνιαίες επισκέψεις στον κτηνίατρο και αναγνωρίστηκε ως ο καλύτερος κυνηγός της περιοχής. Ούτε ποντίκι, ούτε κατσαρίδα, ούτε καν ένας τυχαίος αρουραίος τολμούσαν πλέον να εμφανιστούν στο γραφείο.
Τώρα πήγαιναν στη δουλειά μαζί με τον άντρα. Και γύριζαν επίσης μαζί, αλλά με άλλη αίσθηση. Ο Γκρίζος δεν ήταν πια απλώς ένα βρεγμένο αδέσποτο. Είχε γίνει πραγματικό μέλος της ομάδας. Και το βράδυ κάθονταν στο σπίτι στην κουζίνα και δείπνιζαν.
— Κάνε υπομονή, Γκρίζε. Μόλις κλείσουμε το πρότζεκτ — θα πάρω άδεια, — υποσχέθηκε ο άντρας κοιτώντας τον. — Κατευθείαν για έναν μήνα. Θα πάμε στη θάλασσα. Θα νοικιάσουμε ένα σπιτάκι, θα χαζεύουμε τα κύματα, δεν θα κάνουμε τίποτα…
Η γάτα, σαν να καταλάβαινε, έκανε καταφατικό νεύμα και γουργούρισε απαλά. Ο άντρας δεν άκουγε πια — είχε αποκοιμηθεί. Ονειρευόταν παραλία, ζεστή άμμο και τον Γκρίζο που έτρεχε χαρούμενος δίπλα του.
Και ποιος ξέρει, ίσως να πάνε στ’ αλήθεια. Ή ίσως μαζί τους να πάει κι άλλος κάποιος. Στο γραφείο, πια, δεν ήταν μόνο μια συνάδελφος που κοίταζε τον άντρα διαφορετικά. Από εκείνη την ημέρα που, τρεκλίζοντας, εξηγούσε γιατί ήρθε με γάτα.
Αλλά έχει και ανταγωνίστριες. Οπότε, όλα είναι μπροστά τους. Μένει μόνο να βρεθεί ένα — χρόνος. Και μην πείτε ότι ο χρόνος είναι χρήμα. Όχι. Ο χρόνος είναι η ζωή. Και τα χρήματα;… Τα χρήματα, βέβαια, είναι σημαντικά.
Αλλά η γάτα — είναι καλύτερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .