-ΠΗΓΗ-
γράφει ο Γιάννης Χ. Κουριαννίδης* στη «δημοκρατία»
Ο,τι όμως δεν έπραξε η Ελλάδα σε ένα πεδίο που το ευνοούσαν οι ιστορικές και πολιτισμικές παρακαταθήκες του Ελληνισμού το έπραξε η Τουρκία σε ένα επίπεδο διακρατικών σχέσεων και επιβολής του δικαίου του ισχυρού, παρά τις οδυνηρές μνήμες των λαών της περιοχής από την οθωμανική παρουσία και τον σκοταδισμό αιώνων εξαιτίας της.
Η γιγάντωση της ισχύος της Τουρκίας, όσο κι αν αρέσκονται κάποιοι να τη χαρακτηρίζουν απομονωμένη διεθνώς και να θεωρούν «φούσκα» τα οικονομικά επιτεύγματά της, είχε ως αποτέλεσμα να γίνεται από ανεκτή έως σεβαστή, παρά τις συνεχείς παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου και τις αναταραχές που προκαλεί στον ευρύτερο περίγυρό της.
Αποκορύφωμα αυτής της αντιμετώπισης που τυγχάνει η Άγκυρα είναι η πρόσφατη σύσκεψη στο Βερολίνο για τη Λιβύη, όπου προσκλήθηκε η Τουρκία (παρά την αυθαίρετη και προκλητική συμφωνία της με τη Λιβύη) και αποκλείστηκε η Ελλάδα (παρά το ότι ήταν η άμεσα θιγόμενη από αυτήν). Η επιβολή της ισχύος του διεθνούς ταραξία επί της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης είναι τουλάχιστον προκλητική. Ακόμη κι αυτός ο Χαφτάρ, αμέσως μετά τη σύσκεψη, εξέφρασε τις ευχαριστίες του προς όλους, εκτός από την… Ελλάδα! Και μόνον όταν (προφανώς) κλαψουρίζοντας το ελληνικό ΥΠΕΞ διαμαρτυρήθηκε, μας έκανε τη χάρη να κάνει μια δυο αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, με τις οποίες εξαίρει τον ρόλο της Ελλάδας!
Η πλήρης διεθνής απαξίωση της χώρας μας, όσο κι αν κάποιοι πανηγυρίζουν… Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα η λέξη «ντροπή» να εκφράζει όλο και σε μεγαλύτερο βαθμό τον Έλληνα. Αυτό που βιώνει τα τελευταία 10 χρόνια, με τα Μνημόνια, με την προδοσία των Πρεσπών, με τις διαρκείς υποχωρήσεις στα εθνικά μας θέματα, με τη φυγή εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών μας στο εξωτερικό, με τη δημογραφική συρρίκνωσή μας, με την έλλειψη μιας μικρής έστω ελπίδας για το μέλλον, μόνο με τη λέξη αυτή αποτυπώνεται.
Ένας λαός ντροπιασμένος, όμως, είναι εύκολο θύμα των εξουσιαστών της εποχής του. Και, επειδή η εποχή μας θυμίζει δραματικά αυτήν των ετών που προηγήθηκαν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν έχουμε καιρό για περαιτέρω αδράνεια. Και τότε, όπως και τώρα, η Δύση παρακολουθεί με δειλία μια χώρα να γιγαντώνεται στρατιωτικά και οικονομικά, ενώ γνωρίζει και βιώνει ήδη όποιες απειλές δημιουργεί μια τέτοια κατάσταση.
Και τότε, όπως και τώρα, η Ρωσία επέλεξε να συνταχθεί με την αυταρχική αυτή δύναμη, προς διασφάλιση των ζωτικών συμφερόντων της στην περιοχή. Η διαφορά είναι ότι τότε η πατρίδα μας είχε την τύχη να έχει μια ηγεσία που είχε προετοιμαστεί έγκαιρα για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της εποχής της, ενώ σήμερα είναι μια άθλια αποικία χρέους, διοικούμενη από τοποτηρητές ξένων συμφερόντων. Αν αυτό δεν αλλάξει άμεσα, θα μείνουμε με την ντροπή για πολλά χρόνια ακόμη…
*Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης, «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική», info@thess-el-poli.gr
.tromaktiko.org
γράφει ο Γιάννης Χ. Κουριαννίδης* στη «δημοκρατία»Από τη σύσταση του ελληνικού κράτους, ο ρωσικός παράγοντας είχε πάντοτε ισχυρή δυναμική στις πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας μας.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η ένταξη της Ελλάδας στο στρατόπεδο του ελεύθερου κόσμου, των δυτικών κρατών, είναι αλήθεια ότι αποδυνάμωσαν αυτή την επιρροή. Αυτή ανακτήθηκε σε σημαντικό βαθμό με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη Ρωσία και, κυρίως, με την ελεύθερη πλέον έκφραση των θρησκευτικών πεποιθήσεων, με τους πολιτιστικούς δεσμούς μεταξύ Ελλήνων και Ρώσων, αλλά και με το κοινό στους δύο λαούς δόγμα της Ορθοδοξίας (παρά την εκκλησιαστική επιβουλή του Πατριαρχείου της Μόσχας).
Αν δει κάποιος το θέμα πέρα και πάνω από γραφικές προσεγγίσεις (λ.χ., περί του «ξανθού γένους» που θα σώσει τον Ελληνισμό), θα είχε πράγματι ιδιαίτερο γεωστρατηγικό ενδιαφέρον ένας άξονας πολύπλευρης συνεργασίας των ορθοδόξων κρατών, που θα εκτεινόταν από την Αγία Πετρούπολη μέχρι την Κρήτη και την Κύπρο. Με δεδομένη την ισχυρή παρουσία για αιώνες ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή, με την τεράστια μάλιστα συνεισφορά τους στην πολιτισμική και οικονομική ανάπτυξή της, κάτι τέτοιο θα θεωρούνταν από πολλούς, αν όχι ως αυτονόητο, τουλάχιστον εύλογο. Δυστυχώς, η ανυπαρξία εθνικού οράματος στις κυβερνήσεις του μίζερου και ουσιαστικά διαχρονικά υποτελούς ελλαδικού κρατιδίου δεν επέτρεψε κάτι τέτοιο.Ο,τι όμως δεν έπραξε η Ελλάδα σε ένα πεδίο που το ευνοούσαν οι ιστορικές και πολιτισμικές παρακαταθήκες του Ελληνισμού το έπραξε η Τουρκία σε ένα επίπεδο διακρατικών σχέσεων και επιβολής του δικαίου του ισχυρού, παρά τις οδυνηρές μνήμες των λαών της περιοχής από την οθωμανική παρουσία και τον σκοταδισμό αιώνων εξαιτίας της.
Η γιγάντωση της ισχύος της Τουρκίας, όσο κι αν αρέσκονται κάποιοι να τη χαρακτηρίζουν απομονωμένη διεθνώς και να θεωρούν «φούσκα» τα οικονομικά επιτεύγματά της, είχε ως αποτέλεσμα να γίνεται από ανεκτή έως σεβαστή, παρά τις συνεχείς παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου και τις αναταραχές που προκαλεί στον ευρύτερο περίγυρό της.
Αποκορύφωμα αυτής της αντιμετώπισης που τυγχάνει η Άγκυρα είναι η πρόσφατη σύσκεψη στο Βερολίνο για τη Λιβύη, όπου προσκλήθηκε η Τουρκία (παρά την αυθαίρετη και προκλητική συμφωνία της με τη Λιβύη) και αποκλείστηκε η Ελλάδα (παρά το ότι ήταν η άμεσα θιγόμενη από αυτήν). Η επιβολή της ισχύος του διεθνούς ταραξία επί της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης είναι τουλάχιστον προκλητική. Ακόμη κι αυτός ο Χαφτάρ, αμέσως μετά τη σύσκεψη, εξέφρασε τις ευχαριστίες του προς όλους, εκτός από την… Ελλάδα! Και μόνον όταν (προφανώς) κλαψουρίζοντας το ελληνικό ΥΠΕΞ διαμαρτυρήθηκε, μας έκανε τη χάρη να κάνει μια δυο αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, με τις οποίες εξαίρει τον ρόλο της Ελλάδας!
Η πλήρης διεθνής απαξίωση της χώρας μας, όσο κι αν κάποιοι πανηγυρίζουν… Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα η λέξη «ντροπή» να εκφράζει όλο και σε μεγαλύτερο βαθμό τον Έλληνα. Αυτό που βιώνει τα τελευταία 10 χρόνια, με τα Μνημόνια, με την προδοσία των Πρεσπών, με τις διαρκείς υποχωρήσεις στα εθνικά μας θέματα, με τη φυγή εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών μας στο εξωτερικό, με τη δημογραφική συρρίκνωσή μας, με την έλλειψη μιας μικρής έστω ελπίδας για το μέλλον, μόνο με τη λέξη αυτή αποτυπώνεται.
Ένας λαός ντροπιασμένος, όμως, είναι εύκολο θύμα των εξουσιαστών της εποχής του. Και, επειδή η εποχή μας θυμίζει δραματικά αυτήν των ετών που προηγήθηκαν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν έχουμε καιρό για περαιτέρω αδράνεια. Και τότε, όπως και τώρα, η Δύση παρακολουθεί με δειλία μια χώρα να γιγαντώνεται στρατιωτικά και οικονομικά, ενώ γνωρίζει και βιώνει ήδη όποιες απειλές δημιουργεί μια τέτοια κατάσταση.
Και τότε, όπως και τώρα, η Ρωσία επέλεξε να συνταχθεί με την αυταρχική αυτή δύναμη, προς διασφάλιση των ζωτικών συμφερόντων της στην περιοχή. Η διαφορά είναι ότι τότε η πατρίδα μας είχε την τύχη να έχει μια ηγεσία που είχε προετοιμαστεί έγκαιρα για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της εποχής της, ενώ σήμερα είναι μια άθλια αποικία χρέους, διοικούμενη από τοποτηρητές ξένων συμφερόντων. Αν αυτό δεν αλλάξει άμεσα, θα μείνουμε με την ντροπή για πολλά χρόνια ακόμη…
*Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης, «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική», info@thess-el-poli.gr
.tromaktiko.org