Το πηγάδι της εποχής μας,με το κρυστάλλινο παγωμένο νερό το Καλοκαίρι,που δρόσιζε όλο το χωριό,κάθε διαβάτη διψασμένο και αποκαμωμένο από τη ζέστη και τη σκληρή δουλειά
στα χωράφια ,με το σκάλισμα,το όργωμα και το μάζεμα της σοδιάς,κάθε εργάτη και ξένο που πέρναγε ο δρόμος του ......
Βλέποντας τη φωτογραφία νοιώθω πως είμαι εκεί,μικρό παιδί καβάλα στη φοράδα μου,με τα φουτσέλια κρεμασμένα στο σαμάρι και τον κουβά να χτυπά,έτοιμος να ξεπεζέψω να ρίξω τον κουβά μέσα στο πηγάδι και να βγάλω κρύο νερό να γεμίσω τα φουτσέλια και με χαρά να γυρίσω πίσω στο χωράφι να δροσιστούν και να ξεδιψάσουν οι γονείς μου ,τα αδέρφια μου και οι εργάτες απο το κρυστάλλινο νεράκι.....
Χαμός γύρω από το πηγάδι,φωνές και γέλια από τις ακάματες και καλοκάγαθες γυναίκες και κοπέλες του χωριού, που γέμιζαν τις βαρέλες και τους τενεκέδες με νερό, για τη λάτρα του σπιτιού όπως έλεγαν αλλά και για το ξεδίψασμα με το κρυστάλλινο νεράκι Καλοκαιριάτικα,μια και τότε δεν υπήρχαν ψυγεία .......
Θυμάμαι τις προτροπές από τους πιό παλιούς,που έλεγαν,κάντε οικονομία στο νερό θα έρθει το Πανηγύρι το 15Αύγουστο και δεν θα έχουμε σταγόνα νερό,τι θα απογίνουμε;
Όμως κανείς δεν υπάκουγε αν και ήξεραν και από άλλες χρονιές πως τα λόγια των γερόντων ήταν σωστά και θα ξεμέναμε και πάλι στο Πανηγύρι......
Έπρεπε να πάρουν μέτρα, να φυλάξουν το νερό και με το Δελτίο όπως έλεγαν να πέρνουν ισα - ισα για τις μεγάλες ανάγκες του σπιτιού.
Ποιος δεν θυμάται τον Μπάρμπα Χρήτο το Φίλιο που με τη μαγκούρα του γινόταν ο φύλακας του πολύτιμου αγαθού, καθισμένος κάτω από τον γέρο-πλάτανο και πολλές φορές με τις αλυσίδες σφράγιζε το πηγάδι και κλείδωνε το καπάκι, μέχρι να μαζέψει και πάλι νερό και να αρχίσει και πάλι τη διανομή του στις καρτερικές νοικοκυρές που περίμεναν με τις βαρέλες ζαλωμένες να τις γεμίσουν.
Θυμάμαι τις απογευματινές ώρες τα κορίτσια του χωριού άλλες σε ηλικία της παντρειάς και άλλες μικρότερες, από τα στενά σοκάκια του χωριού ξεπρόβαλαν με τα φουτσέλια στους ώμους, φορώντας ότι καλλίτερο είχαν,για να τις δουν και τα αγόρια περιποιημένες και έφταναν στο πηγάδι με κρυφές ματιές γύρω τους και κλεφτά χαμόγελα όπου ήθελαν, έπαιρναν το νεράκι και σιγά σιγά λες και έκαναν τον περίπατο τους έτσι για να λείψουν από το σπίτι περισσότερο, γύριζαν στο φτωχικό και με τη λάμπα πετρελαίου αναμμένη, έπλεκαν την προίκα τους ή κεντούσαν στο μισοσκόταδο μια και δεν είχαν άλλη ευκαιρία την ημέρα, αφού έτρεχαν για τις δουλειές του σπιτιού και του χωραφιού.
Περνούσε το Καλοκαίρι, έφτανε ο Χειμώνας και στις Γιορτές, τα Θεοφάνεια όλο το χωριό ήταν εκεί στο πηγάδι, να ρίξει ο παππάς το Σταυρό μέσα να καθαγιαστούν τα νερά και μετά να γεμίσουν οι κυράδες τις κανάτες τους με το Αγιασμένο νερό να ραντίσουν το σπίτι, και όλα τα ζωντανά για Ευλογία.......
Πόσες και πόσες αναμνήσεις, πόσα και πόσα θα μπορούσε κανείς να γράψει για το πηγάδι........
Ίσως βρεθεί και κάποιος άλλος , πιό λόγιος και γραμματιζούμενος που με πένα καλή και διήγηση από όσους θυμούνται περισσότερα, γράψει κάτι καλλίτερο......
Νίκος Κ.Παπαχρήστος
http://hpeiroteslogotexnes.blogspot.com