Τόσα χρόνια, τόσες λέξεις, τόσα γιατί, και...τίποτα...ένα τεράστιο "τίποτα". Δε λιγοστεύει η σιωπή...
Μια ζωή ασάλευτο βλέμμα, χιλιάδες όνειρα νεκρά σε μια φωτογραφία κρεμασμένη στον τοίχο της ψυχής μου...Aναρωτήθηκα αν υπάρχει τρόπος άλλος, να δείξεις όλα όσα αισθάνεσαι μέσα σου, αφού δεν υπάρχει τρόπος να τα πεις, δε γίνεται να σ' ακούσει ...
Σε ποιόν να πεις αυτά που έχουν ένα και μόνο έναν αποδέκτη που θα μπορούσε να τα ακούσει;
Η σκιά της απουσίας έχει βαρύνει τη ψυχή μου, ο αγέρας της αποπνικτικός, οι θύμησες σε μια συνεχόμενη θύελλα συναισθημάτων.... Γράφω και σβήνω λέξεις χρόνια τώρα, για να κρύψω τις πληγές μου, τις καμουφλάρω όσο καλύτερα γίνεται για να μη φαίνονται... προσποιούμαι ότι τάχα ζω, ενώ η ψυχή μου είναι μαζί σου...
Νιώθω την ανάσα σου, ανασαίνω...την ανάσα της σιωπής σου, τον παγωμένο αέρα της απουσίας σου, μέρες άχρωμες, ώρες νεκρές...σε μια παλίρροια συναισθημάτων από ένα κουρνιαχτό σκόνης που έφησε πίσω του ο χρόνος μπερδεύοντας μνήμες, μυρωδιές νοσταλγίας...Όπου και να πέσει το βλέμμα μου προβάλλουν παντού αποσιωπητικές εικόνες, που όλες έχουν τη μορφή σου....
Μαρίζα Τσιτμή