Σημάδια λιγοστά, αχνά, που ακόμα διαγράφονται στο φλας της μνήμης με έντονα συναισθήματα νοσταλγίας για ότι ζήσαμε σ’ ανάσες χρόνου...
στιγμές που πάγωσαν στη καταχνιά του δρόμου, και γίνανε δάκρυα στα μάτια .
Διψασμένα όνειρα που παρασύρθηκαν από ψεύτικες υποσχέσεις και χάθηκαν σε δίνη καταιγίδας. Ψευδορκίες του αλήτη χρόνου έστησαν στον τοίχο τη ζωή... τη τουφέκισαν ..Σε ποια ρωγμή του χρόνου κρύφτηκες και χάθηκε ακόμα και η σκιά της απουσίας σου;
Μαρίζα Τσιτμή