Το όνομά σου πλέον πιο μακρινό από ποτέ στη σκέψη μου ...Με το αλάργεμα του χρόνου ξεθώριασε κι η μορφή σου...Τόσες υποσχέσεις, τόσα ψέματα ...γιατί; Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα ντυμένες με τα πιο φανταχτερά χρώματα, όνειρα ...πύργοι στην άμμο που στο πρώτο φύσημα του αγέρα.... γκρεμίστηκαν ...λόγια πλάνα επιμελώς λουστραρισμένα, γιατί τόσο ψέμα;
Απάντηση στο γιατί τόσα ψέματα, λογική εξήγηση δε βρίσκω.
Κράτησα
τα λόγια σου γιατί ήθελα να σε πιστέψω, να πιστέψω όλα όσα όμορφα μου έλεγες. Ονειρεμένες εικόνες
ζωγράφιζες με τα λόγια σου ,σε ταξίδια μαγευτικά με πήγαινες, σε παραδεισένιους
τόπους με ταξίδευες, με είχε συνεπάρει όλο αυτό το φανταστικό ταξίδι , λόγια
μεθυστικά, με εξαίσια αρώματα που η μυρωδιά τους ποτέ δε φεύγει... ήθελα να σε
πιστέψω κι ας ήξερα βαθιά μέσα μου ότι ήσουν ένα ψέμα. Διαισθανόμουν ότι
όλα όσα μου έλεγες ήταν λόγια πλασματικά, αέρινα...πρέπει να ξέρεις πως ποτέ δεν
σε πίστεψα γιατί τα λόγια σου ήταν λόγια
μοναδικά και αξέχαστα...Κράτησα την ανάσα μου στο παραμύθι σου, γιατί ήθελα
να φτάσεις μέχρι το τέλος...ήθελα να δω ως που θα φτάσεις, και πότε θα σταματούσες τον μύθος
σου...ευτυχώς κράτησα και την
απόσταση
Αν θυμάσαι, σου είχα τότε πει- αν είσαι
ψέμα, θα με πεθάνεις, αν είσαι αλήθεια, θα με αναστήσεις
.....Καιρό τώρα ψάχνω την
ψυχή μου...
Μαρίζα Τσιτμή