Βρηκαν τον Μιωνη τους
Χρειαζόταν ένα «σκυλί του πολέμου», ένας «τρελός» πρόθυμος να συγκρουστεί ευθέως με το μαγαζί αυτής της εξουσίας
Τρία στοιχεία έχω σκοπό να επισημάνω στις εξελίξεις που ακολούθησαν τις αποκαλύψεις Μιωνή.
Το πρώτο είναι, βέβαια, η απερίγραπτη σκληρότητα, η αβάσταχτη βαναυσότητα της πολιτικής.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, φέρ’ ειπείν, ο οποίος από προχθές έχει καλέσει τον Τσίπρα να διαγράψει τον Νίκο Παππά από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ.
του Στέφανου Κασιμάτη [Καθημερινή]
Πόσο άκαρδο εκ μέρους του Στέλιου Πέτσα, όταν ο Αλέξης είναι σε τέτοιο σοκ!
Οταν δεν κλαίει απαρηγόρητος, ο Αλέξης έχει συμπεριφορά κατατονικού (δεν μιλάει, δεν απαντά, δεν αντιδρά) και, φυσικά, δεν τρώει καθόλου. Από προχθές έχει να βάλει μπουκιά ψωμί στο στόμα του, πόσο μάλλον το αγαπημένο του κοντοσούβλι.
Πώς να το πιστέψει; Πώς να πιστέψει ότι αυτό το αξιαγάπητο παιδί, ο Νίκος ο Παππάς, με το χαμόγελο που σου ανοίγει την καρδιά και το πιο γλυκό βλέμμα του κόσμου, πώς να πιστέψει ότι αυτός μπορεί να έκανε τέτοια πράγματα;
Πώς να δεχθεί ότι είναι αυτός στην ηχογραφημένη συνομιλία που λέει ξανά και ξανά τη φράση «ρε μα***κα»; Τι να τον διαγράψει, λοιπόν; Αφήστε να συνέλθει πρώτα από το σοκ…
Πέρα από τα αστεία, πάντως, είναι απίθανο ο Τσίπρας να διώξει τον Παππά, ούτε βεβαίως περιμένουν κάτι τέτοιο στην κυβέρνηση. Του το ζητούν, όμως, ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι είναι αδύνατο να το κάνει.
Το σκάνδαλο αφορά τον πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ συλλογικά, διότι, ανεξαρτήτως του τι λέει η Δούρου ή ο Σκουρλέτης, ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα δεν υφίσταται, ο δε Τσίπρας να βγάλει τα μάτια του με τα χέρια του δεν θα το κάνει ποτέ.
Το μόνο που του μένει, συνεπώς, είναι να αψηφά την κατηγορία της θεσμικής ευθύνης του στο συγκεκριμένο σκάνδαλο, κατηγορία που, όμως, μένει για να τον στοιχειώνει, αφού αυτή βασίζεται σε στοιχεία που δύσκολα αμφισβητούνται (ηχογραφημένες συνομιλίες) και ο ίδιος δεν την αντιμετωπίζει.
Και μόνο το γεγονός ότι ο Δ. Παπαγγελόπουλος προέβλεψε την εμφάνιση δεύτερης ηχογράφησης με τον ίδιο και η παραδοχή του, επίσης, ότι σε αυτή τη δεύτερη ηχογράφηση ο ίδιος ζητεί από τον Μιωνή να πληρώσει τα δικαστικά έξοδα των αντιδίκων του, μας προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει.
Το δεύτερο στοιχείο που επισημαίνω είναι η καταγγελία του Παππά ότι ο Μιωνή διέπραξε «βίαιη διαστρέβλωση των λεγομένων» του. Προσοχή: δεν επρόκειτο για απλή στρέβλωση, ούτε καν για διαστρέβλωση, αλλά για «βίαιη» διαστρέβλωση!.. Τα λόγια του Παππά, δηλαδή, ξεσηκώθηκαν και προέβαλαν αντίσταση: «Ε! Τι πας να κάνεις εκεί;».
Αλλά ο ανελέητος Μιωνή τα άρπαξε από τον λαιμό, τα ζούληξε, τα έφερε τούμπα, κάποια τα κοπάνησε κάτω και τα παρουσίασε τρομοκρατημένα από τη βία. Κατά πληροφορίες –που δεν θέλω να πιστέψω–, τα πιο δυναμικά από αυτά τα είχε ναρκώσει κιόλας! Ελπίζω να μην εκμεταλλεύθηκε την κατάστασή τους αυτή και έκανε τίποτε χειρότερο. Καλό θα ήταν να τα εξετάσει ιατροδικαστής, για να διαπιστωθεί ο βαθμός της κακοποίησης.
Το τρίτο στοιχείο είναι ο ίδιος ο Σάμπυ Μιωνή.
Χωρίς το αξιοθαύμαστο ηθικό σθένος αυτού του ανθρώπου, χάρη στο οποίο αγωνίστηκε και δεν υπέκυψε στην αδικία, αυτά τα αίσχη δεν θα είχαν βγει στο φως της ημέρας. Χρειαζόταν ένα «σκυλί του πολέμου», ένας «τρελός» πρόθυμος να συγκρουστεί ευθέως με το μαγαζί αυτής της εξουσίας, πρόθυμος να αναλάβει το τεράστιο ψυχολογικό κόστος αυτής της ιστορίας και, το κυριότερο, ικανός να φθάσει μέχρι το τέλος.
Πολλοί θα επισημάνουν ότι ο Μιωνή είχε την οικονομική άνεση για να κάνει έναν τέτοιο πόλεμο. Βεβαίως την είχε και χωρίς αυτή δεν γίνεται, αλλά το ηθικό σθένος είναι πάντα εξίσου σημαντικό με την οικονομική δυνατότητα.
Εν γνώσει της ειρωνείας που έχει επιχειρούμενη η σύγκριση, καθόσον ο Μέγας Φρειδερίκος ήταν και μέγας αντισημίτης, θα έλεγα ότι το σθένος του Μιωνή στον αγώνα αυτό θυμίζει το μοναδικό σθένος του βασιλιά της Πρωσίας στον Επταετή Πόλεμο, χάρη στο οποίο βρέθηκε στο τέλος να είναι ο μόνος κερδισμένος απέναντι σε τέσσερις αντιπάλους. Αλλά μια και καταλήξαμε στον 18ο αιώνα, νομίζω ότι πιο ταιριαστό σχόλιο για το σθένος του Μιωνή είναι κάτι που έγραψε μια άλλη μεγάλη μορφή του ίδιου αιώνα, ο φιλόσοφος Μόζες Μέντελσον, σε επιστολή προς ένα φίλο του, επίσης Εβραίο: «Εξακολουθούν να μας καταπιέζουν, να μας υποχρεώνουν να ζούμε υπό περιορισμούς ανάμεσα σε ελεύθερους και καλότυχους πολίτες, είμαστε πάντα εκτεθειμένοι στον περίγελω και την περιφρόνηση· εκείνο που, όμως, δεν μπορούν να μας πάρουν είναι η αρετή, η μόνη παρηγοριά για τις βασανισμένες ψυχές, το μόνο καταφύγιο των εγκαταλελειμμένων».
Και η αρετή, πολύ απλά, είναι να κάνεις το έργο σου όσο πιο καλά μπορείς.
Το πρώτο είναι, βέβαια, η απερίγραπτη σκληρότητα, η αβάσταχτη βαναυσότητα της πολιτικής.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, φέρ’ ειπείν, ο οποίος από προχθές έχει καλέσει τον Τσίπρα να διαγράψει τον Νίκο Παππά από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ.
του Στέφανου Κασιμάτη [Καθημερινή]
Πόσο άκαρδο εκ μέρους του Στέλιου Πέτσα, όταν ο Αλέξης είναι σε τέτοιο σοκ!
Πώς να το πιστέψει; Πώς να πιστέψει ότι αυτό το αξιαγάπητο παιδί, ο Νίκος ο Παππάς, με το χαμόγελο που σου ανοίγει την καρδιά και το πιο γλυκό βλέμμα του κόσμου, πώς να πιστέψει ότι αυτός μπορεί να έκανε τέτοια πράγματα;
Πώς να δεχθεί ότι είναι αυτός στην ηχογραφημένη συνομιλία που λέει ξανά και ξανά τη φράση «ρε μα***κα»; Τι να τον διαγράψει, λοιπόν; Αφήστε να συνέλθει πρώτα από το σοκ…
Πέρα από τα αστεία, πάντως, είναι απίθανο ο Τσίπρας να διώξει τον Παππά, ούτε βεβαίως περιμένουν κάτι τέτοιο στην κυβέρνηση. Του το ζητούν, όμως, ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι είναι αδύνατο να το κάνει.
Το σκάνδαλο αφορά τον πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ συλλογικά, διότι, ανεξαρτήτως του τι λέει η Δούρου ή ο Σκουρλέτης, ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα δεν υφίσταται, ο δε Τσίπρας να βγάλει τα μάτια του με τα χέρια του δεν θα το κάνει ποτέ.
Το μόνο που του μένει, συνεπώς, είναι να αψηφά την κατηγορία της θεσμικής ευθύνης του στο συγκεκριμένο σκάνδαλο, κατηγορία που, όμως, μένει για να τον στοιχειώνει, αφού αυτή βασίζεται σε στοιχεία που δύσκολα αμφισβητούνται (ηχογραφημένες συνομιλίες) και ο ίδιος δεν την αντιμετωπίζει.
Και μόνο το γεγονός ότι ο Δ. Παπαγγελόπουλος προέβλεψε την εμφάνιση δεύτερης ηχογράφησης με τον ίδιο και η παραδοχή του, επίσης, ότι σε αυτή τη δεύτερη ηχογράφηση ο ίδιος ζητεί από τον Μιωνή να πληρώσει τα δικαστικά έξοδα των αντιδίκων του, μας προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει.
Το δεύτερο στοιχείο που επισημαίνω είναι η καταγγελία του Παππά ότι ο Μιωνή διέπραξε «βίαιη διαστρέβλωση των λεγομένων» του. Προσοχή: δεν επρόκειτο για απλή στρέβλωση, ούτε καν για διαστρέβλωση, αλλά για «βίαιη» διαστρέβλωση!.. Τα λόγια του Παππά, δηλαδή, ξεσηκώθηκαν και προέβαλαν αντίσταση: «Ε! Τι πας να κάνεις εκεί;».
Αλλά ο ανελέητος Μιωνή τα άρπαξε από τον λαιμό, τα ζούληξε, τα έφερε τούμπα, κάποια τα κοπάνησε κάτω και τα παρουσίασε τρομοκρατημένα από τη βία. Κατά πληροφορίες –που δεν θέλω να πιστέψω–, τα πιο δυναμικά από αυτά τα είχε ναρκώσει κιόλας! Ελπίζω να μην εκμεταλλεύθηκε την κατάστασή τους αυτή και έκανε τίποτε χειρότερο. Καλό θα ήταν να τα εξετάσει ιατροδικαστής, για να διαπιστωθεί ο βαθμός της κακοποίησης.
Το τρίτο στοιχείο είναι ο ίδιος ο Σάμπυ Μιωνή.
Χωρίς το αξιοθαύμαστο ηθικό σθένος αυτού του ανθρώπου, χάρη στο οποίο αγωνίστηκε και δεν υπέκυψε στην αδικία, αυτά τα αίσχη δεν θα είχαν βγει στο φως της ημέρας. Χρειαζόταν ένα «σκυλί του πολέμου», ένας «τρελός» πρόθυμος να συγκρουστεί ευθέως με το μαγαζί αυτής της εξουσίας, πρόθυμος να αναλάβει το τεράστιο ψυχολογικό κόστος αυτής της ιστορίας και, το κυριότερο, ικανός να φθάσει μέχρι το τέλος.
Πολλοί θα επισημάνουν ότι ο Μιωνή είχε την οικονομική άνεση για να κάνει έναν τέτοιο πόλεμο. Βεβαίως την είχε και χωρίς αυτή δεν γίνεται, αλλά το ηθικό σθένος είναι πάντα εξίσου σημαντικό με την οικονομική δυνατότητα.
Εν γνώσει της ειρωνείας που έχει επιχειρούμενη η σύγκριση, καθόσον ο Μέγας Φρειδερίκος ήταν και μέγας αντισημίτης, θα έλεγα ότι το σθένος του Μιωνή στον αγώνα αυτό θυμίζει το μοναδικό σθένος του βασιλιά της Πρωσίας στον Επταετή Πόλεμο, χάρη στο οποίο βρέθηκε στο τέλος να είναι ο μόνος κερδισμένος απέναντι σε τέσσερις αντιπάλους. Αλλά μια και καταλήξαμε στον 18ο αιώνα, νομίζω ότι πιο ταιριαστό σχόλιο για το σθένος του Μιωνή είναι κάτι που έγραψε μια άλλη μεγάλη μορφή του ίδιου αιώνα, ο φιλόσοφος Μόζες Μέντελσον, σε επιστολή προς ένα φίλο του, επίσης Εβραίο: «Εξακολουθούν να μας καταπιέζουν, να μας υποχρεώνουν να ζούμε υπό περιορισμούς ανάμεσα σε ελεύθερους και καλότυχους πολίτες, είμαστε πάντα εκτεθειμένοι στον περίγελω και την περιφρόνηση· εκείνο που, όμως, δεν μπορούν να μας πάρουν είναι η αρετή, η μόνη παρηγοριά για τις βασανισμένες ψυχές, το μόνο καταφύγιο των εγκαταλελειμμένων».
Και η αρετή, πολύ απλά, είναι να κάνεις το έργο σου όσο πιο καλά μπορείς.