π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος
Πολλές φορές παραπονιόμαστε ότι ενώ εμείς δώσαμε αγάπη δεν πήραμε.
Όμως ξεχνάμε κάτι.
Ότι οι ανθρώπινες ενέργειες ακόμη κι εκείνες που φαίνονται εξαιρετικά σπουδαίες δεν είναι πάντα σε απόλυτο βαθμό καθαρές και ανιδιοτελείς.
Αυτή την ιδιοτέλεια, την σκοπιμότητα της «αγάπης» που δώσαμε, την αισθάνεται η ψυχή του άλλου ανθρώπου.
Νιώθει ότι δεν υπάρχει καθαρή ενέργεια αγάπης στις πράξεις μας.
Πολλές φορές μιλάμε για αγάπη και εννοούμε «ανάγκη», λέμε σ’ αγαπώ και βαθύτερα σημαίνει σε «χρησιμοποιώ».
Λένε οι γονείς «παιδάκι μου που θα πας φοβόμαστε ότι δεν θα τα καταφέρεις μόνη σου».. μα στην ουσία εννοούν μην φεύγεις γιατί μόνοι μας νιώθουμε κενοί.
Όλα αυτά δεν χρειάζεται να τα καταλάβει μονάχα το μυαλό ενός παιδιού ή ενήλικα, αλλά κυρίως τα αισθάνεται η ψυχή του.
Αυτή δεν μπορεί κανείς να την ξεγελάσει γιατί βιώνει και αισθάνεται με άλλους τρόπους και ποιότητες.
Οπότε πριν διαμαρτυρηθείς ότι δεν σ’ αγάπησε κανείς, ότι εσύ δόθηκες και έδωσες μα οι άλλοι σε εκμεταλλεύτηκαν, ότι πρόσφερες πολλά στα παιδιά σου μα εκείνα τίποτα δεν αναγνώρισαν, σκέψου σε παρακαλώ τα βαθύτερα κίνητρα σου.
Θυμάμαι μια μητέρα που μου έλεγε ότι έκανε τα πάντα για την κόρη της.
Δούλεψε σκληρά για να την μεγαλώσει, της πλήρωσε ακριβές σπουδές και της έφτιαξε δυο σπίτια.
Όμως ποτέ δεν τα πήγαν καλά οι δυο τους.
Πάντα κόντρες, αντιπαλότητες και διαμάχες.
Την έτρωγε το «γιατί» μια ζωή.
Μιλούσε με θυμό για την αχάριστη κόρη της που τίποτε δεν αναγνώρισε.
Όταν όμως μέσα από πολλές προσωπικές δοκιμασίες ήρθε η Χάρις του Θεού στην ψυχή της, είδε και αισθάνθηκε για πρώτη φορά ότι τελικά τα κίνητρα της αγάπης της δεν ήταν και τόσο ξεκάθαρα.
Πίσω από τις πλούσιες παροχές προς την κόρη της υπήρχε ιδιοτέλεια και σκοπιμότητα.
Η αλήθεια ήταν ότι ήθελε πάντα να την ελέγχει και να την έχει κοντά της.
Της έδωσε για να την δεσμεύσει, περιμένοντας να πάρει πολλά περισσότερα πίσω.
Αυτό όμως το ένιωθε η ψυχή της κόρης με αποτέλεσμα ποτέ να μην υπάρξει μια σχέση αγάπης και συμπάθειας. Αντιθέτως αναπτύχθηκε σκληρός ανταγωνισμός και ένταση.
Μόνο όταν η μητέρα της μετανόησε, δηλαδή είδε την αλήθεια των πραγμάτων, τότε μαλάκωσε και η κόρη της. Ο "δικός μας" αγιασμός μαλακώνει και τους άλλους.
Ας δούμε τέλος τι έλεγε ο Άγιος Πορφύριος πάνω στο θέμα αυτό, «Επιδίωξη μας είναι να αγαπάμε και να προσευχόμαστε με όλη μας την ψυχή για εκείνους.
Τότε θα προσέξουμε ότι όλοι θα μας αγαπάνε χωρίς να το επιδιώκουμε, χωρίς καθόλου να ζητιανεύουμε την αγάπη του. Θα μας αγαπάνε ελεύθερα και ειλικρινά, από τα βάθη της καρδιάς τους, χωρίς να τους εκβιάζουμε.
Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκουμε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες.
Αυτό ισχύει για όλους μας….» σελ 110