Η κλινική εικόνα της σκλήρυνσης κατά πλάκας μπορεί να διαφέρει από ασθενή σε ασθενή. Αυτό εξαρτάται από το πόσες βλάβες έχει υποστεί το κεντρικό νευρικό σύστημα του ασθενούς. Η νόσος εξελίσσεται με κρίσεις επιδείνωσης, που εναλλάσσονται με περιόδους ύφεσης, χωρίς δηλαδή νέα νευρολογική επιδείνωση.
Η αναγνώριση των παραγόντων που προκαλούν την κατά πλάκας σκλήρυνση είναι πολύ σημαντική. Στη συνέχεια η κατανόηση των παθολογικών μηχανισμών που οδηγούν στη καταστροφή της μυελίνης, η οποία παρατηρείται στην ασθένεια αυτή, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια αποτελεσματική θεραπευτική αντιμετώπιση.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα οι γνώσεις που έχει η επιστήμη για την αιτιολογία της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι περιορισμένες. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν υπάρχει προληψη ούτε και επαρκής θεραπεία για ίαση από τη νόσο.
Ο ιός EBV προκαλεί λοιμώξεις σε ένα ποσοστό της τάξης του 90% του πληθυσμού. Προκαλεί την ασθένεια που είναι γνωστή με το όνομα λοιμώδης μονοπυρήνωση (ή "η ασθένεια του φιλιού").
Η λοιμώδης μονοπυρήνωση χαρακτηρίζεται από πυρετό, φαρυγγίτιδα, λεμφαδενοπάθειες, σωματική καταβολή και σπανιότερα από ηπατομεγαλία, σπληνομεγαλία και επηρεασμό του μυελού των οστών. Διαρκεί περίπου 4 εβδομάδες.
Στην επιδημιολογική αυτή έρευνα, οι γιατροί μελέτησαν σε 62.000 γυναίκες τα αντισώματα αίματος σε σχέση με το ιό EBV. Ταυτόχρονα μέτρησαν και τα αντισώματα για ένα άλλο πολύ κοινό ιό που μολύνει τον πληθυσμό, τον ιό CMV (Cytomegalovirus).
Τα αποτελέσματά τους έδειξαν ότι η μόλυνση με τον ιό EBV παίζει ρόλο στην αιτιολογία της κατά πλάκας σκλήρυνσης. Η μόλυνση με τον ιό CMV δεν αποδείχτηκε ότι έχει οποιαδήποτε σχέση με την ασθένεια αυτή.
Συνολικά, από τα άτομα που μολύνονται από τον ιό, μόνο μερικά θα αναπτύξουν τη νόσο. Αυτό σημαίνει, ότι ο ιός αυτός από μόνος του δεν αρκετός για να προκαλέσει την καταστροφή της μυελίνης που παρατηρείται στους ασθενείς αυτούς.
Είναι πολύ πιθανόν ότι και παράγοντες γενετικής ή κληρονομικής προδιάθεσης να συνυπάρχουν στα άτομα που θα αναπτύξουν την κατά πλάκας σκλήρυνση. Ακόμη υπάρχει το ενδεχόμενο ταυτόχρονης λοίμωξης και με κάποιο άλλο μικρόβιο που να συντείνει στην παθογένεση της νόσου.
Συνοπτικά στην αιτιολογία της κατά πλάκας σκλήρυνσης ενοχοποιούνται ιογενείς παράγοντες, αυτοάνοσοι μηχανισμοί καταστροφής της μυελίνης και κληρονομικοί παράγοντες.
Δεδομένα, όπως αυτά που σας παρουσιάζουμε σήμερα, υποστηρίζουν τον ρόλο των ιών και ιδιαίτερα του EBV. Όμως δεν αποκλείεται να εμπλέκονται και άλλοι λοιμώδεις μεταδοτικοί παράγοντες και για τους λόγους αυτούς είναι απαραίτητο να συνεχιστούν οι έρευνες για την ανεύρεση των ενόχων που προκαλούν την κατά πλάκας σκλήρυνση.