Του Κώστα Γιαννιώτη
Επειδή το τελευταίο διάστημα και με αφορμή την περίφημη... "πανδημία" ακούγεται κατά κόρον ότι... η "πανδημία" έχει διχάσει την κοινωνία, επιτρέψτε μου να σας παραθέσω το περιστατικό που μου αφηγήθηκε σήμερα μια εργαζόμενη!
Το περιστατικό συνέβη σε μπαρ μεγάλου πολυκαταστήματος, στο οποίο η ταμίας, μετά από 7 (επτά) ώρες εξαντλητικής δουλειάς και ημιλιπόθυμη από τη χρήση μάσκας και την κούραση, έβγαλε τη μάσκα για να πάρει λίγο καθαρό αέρα.
Πάνω στην ώρα εμφανίστηκε... ευπρεπής κύριος (μεσ-υπερήλιξ) με επιμελημένο μουσάκι και μειλίχιο –πλην αυστηρό- ύφος, πλησίασε και είπε στην ταμία, με στόμφο εισαγγελέως...
- Παρακαλώ, πού μπορώ να κάνω μια καταγγελία;
Η ταλαίπωρη ταμίας, ξαφνιασμένη και απορημένη, τον ρώτησε..
- Περί τίνους πρόκειται, κύριε;
- Θέλω να καταγγείλω το γεγονός ότι δεν φοράτε μάσκα! απάντησε ο άλλος.
- Θα πρέπει να απευθυνθείτε στον υπεύθυνο του καταστήματος, κύριε, ο οποίος απουσιάζει αυτή τη στιγμή, του είπε η κοπέλα και συνέχισε...
- Ξέρετε οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εργαζόμαστε...
- Δεν με ενδιαφέρει, νεαρά μου! Δικό σου πρόβλημα, την αντέκοψε ο... «κύριος». Θα έλθω πάλι, μέχρι να βρω τον υπεύθυνο και θα κάνω επίσημη (sic) και επώνυμη (sic) καταγγελία και θα απαιτήσω να σας επιβάλουν πρόστιμο, διαφορετικά θα καταγγείλω στις αρχές και τον υπεύθυνο!
Και απομακρύνθηκε, αδιαφορώντας για το απελπισμένο βλέμμα της κοπέλας που έμεινε να αναλογίζεται το πώς, με το ισχνό μεροκάματο, θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα με το, τυχόν, πρόστιμο!
Όχι, η κοινωνία δεν περίμενε την... «πανδημία» για να διχαστεί. Απλώς δόθηκε η αφορμή να βγουν στην επιφάνεια όλα αυτά που έκρυβε ο καθένας κάτω από το πέπλο της σιγουριάς και της... «κανονικότητας».
Η αμορφωσιά και η έλλειψη παιδείας, καλά καμουφλαρισμένη πίσω από πτυχία και τίτλους, έδιναν την άδεια στον κάθε φοβικό, στον κάθε νοικοκυρούλη, στον κάθε -από πάντα- αδιάφορο για το διπλανό του, στον κάθε προσκυνητή της εκάστοτε εξουσίας να υψώσει ανάστημα ειδήμονος και να παπαγαλίζει, ως τέλειο φερέφωνο αυτά που του μετέφερε, μέσω των βοθροκάναλων, η εξουσία!
Είναι αυτός που το μόνο του μέλημα ήταν η ζωούλα του, το τομάρι του!
Συμπαρατάχτηκαν μαζί του και όλοι αυτοί που τη μόνη πληροφορία που πήραν κατά τη διάρκεια της ζωούλας τους ήταν αυτό που τους έδινε, για πληροφόρηση, το κάθε κανάλι λυμάτων και η μόνη αγωνία τους ήταν ο τελικός του κάθε MASTER CHEF!
Κι όμως! Αυτοί κατέκτησαν περίοπτη θέση στα τρομορεπορτάζ των μπουκωμένων με εκατομμύρια ΜΜΕ!
Πρώτο τραπέζι πίστα!
Για να μας δηλώσουν τον τρόμο και τον πανικό που τους εμφύτευσαν η εξουσία με τους μηχανισμούς της, και τα εξαγορασμένα ΜΜΕ!
Αυτή η θεότητα που κατάφερε να γίνει το προσκύνημα του ανθρώπου της μάζας, που όχι μόνο δήλωσε, έμπρακτα, υποταγή αλλά νιώθει και ανακουφισμένος που μπορεί να εκδηλώσει δημόσια αυτό που έκρυβε βαθιά μέσα του!
Το χαφιεδισμό!
Τώρα δεν χρειάζεται να φορέσει κουκούλα, όπως στην πρώτη κατοχή. Φοράει μάσκα και νιώθει άνετος γιατί υποχρέωσε κι εμένα να τη βάλω, για να του μοιάζω και να μη νιώθει την ανάγκη να κρυφτεί!
Τώρα δεν χρειάζεται να σηκώσει το δάχτυλο και να δείξει, όπως έκανε στην α΄κατοχή!
Τώρα σηκώνει το τηλέφωνο και καταδίδει, με την κάλυψη και την επιβράβευση από τους "κυβερνώντες"!
Έτσι, η στεγνή και άχρωμη ζωούλα του (η μοναδική του αγάπη και έγνοια) παίρνει νόημα. Έχει... λόγους να ζει!
Κι όχι μόνο. Πιστεύει ότι προσφέρει και υπηρεσίες στην κοινωνία!
Ταυτόχρονα νιώθει και απαλλαγμένος από κάποια ερωτηματικά, που ώρες ώρες του έβαζε ο εαυτούλης του, καθώς αναγκαζόταν -κάπου και που- να παριστάνει, για του κόσμου τα μάτια, τον... ολίγον εξεγερμένο, τον... ολίγον προοδευτικό ή (γιατί όχι) και τον... ολίγον επαναστάτη!
Στο βάθος, όπως όλοι οι χαφιέδες και οι δωσίλογοι, ντρεπόταν τα ίδια του τα μούτρα.
Όπως, το ίδιο, μισούσε τα δικά μου!
Τώρα είναι η εποχή του και η ώρα του!
Έκρυψε τα δικά του, για να πάψει να ντρέπεται γι` αυτά, και υποχρέωσε κι εμένα να τα κρύψω από τα μάτια των ανθρώπων!
Και νιώθει, πλέον, ότι μοιάζουμε!
Παλεύει –ακόμα- να πείσει τον εαυτό του για τον τρομακτικό κίνδυνο που ελλοχεύει σε κάθε ανθρώπινη συναναστροφή για να δικαιολογήσει τη μάσκα του και να συντηρεί το φόβο, ώστε να φορώ κι εγώ τη μάσκα του... ες αεί!
Στην ουσία δεν προστατεύει την κοινωνία, όπως του αρέσει να λέει!
Όχι!
Στην πραγματικότητα μισεί την κοινωνία, τη συναναστροφή και την κοινωνικότητα και θέλει να αποκόψει κι εμένα απ` αυτή!
Γιατί κατά βάθος είναι ένα υποτακτικό, ασήμαντο και τρομαγμένο ανθρωπάκι που έχει εναποθέσει την ύπαρξή του ενέχυρο στα χέρια της κάθε εξουσίας!
Ο μόνος τρόπος που έμαθε για να επιβιώνει!
Όταν θα φτάσει η στιγμή που θα κατανοήσει ότι ο φουκαράς ο ιός (που υπάρχει και θα υπάρχει - όπως όλα τα στελέχη των αναπνευστκών λοιμώξεων) ήταν η χρυσή ευκαιρία να μετατραπεί σε τρομακτική... "πανδημία" και εργαλείο της εξουσίας για ποδηγέτηση της κοινωνίας, μέχρι να την αναγκάσει να της παραδώσει όλα τα κλειδιά των δικαιωμάτων της, θα είναι αργά και γι` αυτόν!
Γιατί τότε η εξουσία δεν θα χρειάζεται ούτε αυτόν ούτε το φίμωτρό του!
Τότε θα έχει επιβληθεί απόλυτη σιωπή, μέσω «νόμων» και διαταγμάτων! Τότε δεν θα μπορεί να σκούξει για την πείνα του και την εξαθλίωσή του, αλλά ούτε και να κλαυτεί σε κανέναν ότι... "εγώ ήμουν νομοταγής και με το μέρος σας’"!
sioualtec.
Κώστας Γιαννιώτης: Σχετικά με τον συντάκτη
Το περιστατικό συνέβη σε μπαρ μεγάλου πολυκαταστήματος, στο οποίο η ταμίας, μετά από 7 (επτά) ώρες εξαντλητικής δουλειάς και ημιλιπόθυμη από τη χρήση μάσκας και την κούραση, έβγαλε τη μάσκα για να πάρει λίγο καθαρό αέρα.
Πάνω στην ώρα εμφανίστηκε... ευπρεπής κύριος (μεσ-υπερήλιξ) με επιμελημένο μουσάκι και μειλίχιο –πλην αυστηρό- ύφος, πλησίασε και είπε στην ταμία, με στόμφο εισαγγελέως...
- Παρακαλώ, πού μπορώ να κάνω μια καταγγελία;
Η ταλαίπωρη ταμίας, ξαφνιασμένη και απορημένη, τον ρώτησε..
- Περί τίνους πρόκειται, κύριε;
- Θέλω να καταγγείλω το γεγονός ότι δεν φοράτε μάσκα! απάντησε ο άλλος.
- Θα πρέπει να απευθυνθείτε στον υπεύθυνο του καταστήματος, κύριε, ο οποίος απουσιάζει αυτή τη στιγμή, του είπε η κοπέλα και συνέχισε...
- Ξέρετε οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εργαζόμαστε...
- Δεν με ενδιαφέρει, νεαρά μου! Δικό σου πρόβλημα, την αντέκοψε ο... «κύριος». Θα έλθω πάλι, μέχρι να βρω τον υπεύθυνο και θα κάνω επίσημη (sic) και επώνυμη (sic) καταγγελία και θα απαιτήσω να σας επιβάλουν πρόστιμο, διαφορετικά θα καταγγείλω στις αρχές και τον υπεύθυνο!
Και απομακρύνθηκε, αδιαφορώντας για το απελπισμένο βλέμμα της κοπέλας που έμεινε να αναλογίζεται το πώς, με το ισχνό μεροκάματο, θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα με το, τυχόν, πρόστιμο!
Όχι, η κοινωνία δεν περίμενε την... «πανδημία» για να διχαστεί. Απλώς δόθηκε η αφορμή να βγουν στην επιφάνεια όλα αυτά που έκρυβε ο καθένας κάτω από το πέπλο της σιγουριάς και της... «κανονικότητας».
Η αμορφωσιά και η έλλειψη παιδείας, καλά καμουφλαρισμένη πίσω από πτυχία και τίτλους, έδιναν την άδεια στον κάθε φοβικό, στον κάθε νοικοκυρούλη, στον κάθε -από πάντα- αδιάφορο για το διπλανό του, στον κάθε προσκυνητή της εκάστοτε εξουσίας να υψώσει ανάστημα ειδήμονος και να παπαγαλίζει, ως τέλειο φερέφωνο αυτά που του μετέφερε, μέσω των βοθροκάναλων, η εξουσία!
Είναι αυτός που το μόνο του μέλημα ήταν η ζωούλα του, το τομάρι του!
Συμπαρατάχτηκαν μαζί του και όλοι αυτοί που τη μόνη πληροφορία που πήραν κατά τη διάρκεια της ζωούλας τους ήταν αυτό που τους έδινε, για πληροφόρηση, το κάθε κανάλι λυμάτων και η μόνη αγωνία τους ήταν ο τελικός του κάθε MASTER CHEF!
Κι όμως! Αυτοί κατέκτησαν περίοπτη θέση στα τρομορεπορτάζ των μπουκωμένων με εκατομμύρια ΜΜΕ!
Πρώτο τραπέζι πίστα!
Για να μας δηλώσουν τον τρόμο και τον πανικό που τους εμφύτευσαν η εξουσία με τους μηχανισμούς της, και τα εξαγορασμένα ΜΜΕ!
Αυτή η θεότητα που κατάφερε να γίνει το προσκύνημα του ανθρώπου της μάζας, που όχι μόνο δήλωσε, έμπρακτα, υποταγή αλλά νιώθει και ανακουφισμένος που μπορεί να εκδηλώσει δημόσια αυτό που έκρυβε βαθιά μέσα του!
Το χαφιεδισμό!
Τώρα δεν χρειάζεται να φορέσει κουκούλα, όπως στην πρώτη κατοχή. Φοράει μάσκα και νιώθει άνετος γιατί υποχρέωσε κι εμένα να τη βάλω, για να του μοιάζω και να μη νιώθει την ανάγκη να κρυφτεί!
Τώρα δεν χρειάζεται να σηκώσει το δάχτυλο και να δείξει, όπως έκανε στην α΄κατοχή!
Τώρα σηκώνει το τηλέφωνο και καταδίδει, με την κάλυψη και την επιβράβευση από τους "κυβερνώντες"!
Έτσι, η στεγνή και άχρωμη ζωούλα του (η μοναδική του αγάπη και έγνοια) παίρνει νόημα. Έχει... λόγους να ζει!
Κι όχι μόνο. Πιστεύει ότι προσφέρει και υπηρεσίες στην κοινωνία!
Ταυτόχρονα νιώθει και απαλλαγμένος από κάποια ερωτηματικά, που ώρες ώρες του έβαζε ο εαυτούλης του, καθώς αναγκαζόταν -κάπου και που- να παριστάνει, για του κόσμου τα μάτια, τον... ολίγον εξεγερμένο, τον... ολίγον προοδευτικό ή (γιατί όχι) και τον... ολίγον επαναστάτη!
Στο βάθος, όπως όλοι οι χαφιέδες και οι δωσίλογοι, ντρεπόταν τα ίδια του τα μούτρα.
Όπως, το ίδιο, μισούσε τα δικά μου!
Τώρα είναι η εποχή του και η ώρα του!
Έκρυψε τα δικά του, για να πάψει να ντρέπεται γι` αυτά, και υποχρέωσε κι εμένα να τα κρύψω από τα μάτια των ανθρώπων!
Και νιώθει, πλέον, ότι μοιάζουμε!
Παλεύει –ακόμα- να πείσει τον εαυτό του για τον τρομακτικό κίνδυνο που ελλοχεύει σε κάθε ανθρώπινη συναναστροφή για να δικαιολογήσει τη μάσκα του και να συντηρεί το φόβο, ώστε να φορώ κι εγώ τη μάσκα του... ες αεί!
Στην ουσία δεν προστατεύει την κοινωνία, όπως του αρέσει να λέει!
Όχι!
Στην πραγματικότητα μισεί την κοινωνία, τη συναναστροφή και την κοινωνικότητα και θέλει να αποκόψει κι εμένα απ` αυτή!
Γιατί κατά βάθος είναι ένα υποτακτικό, ασήμαντο και τρομαγμένο ανθρωπάκι που έχει εναποθέσει την ύπαρξή του ενέχυρο στα χέρια της κάθε εξουσίας!
Ο μόνος τρόπος που έμαθε για να επιβιώνει!
Όταν θα φτάσει η στιγμή που θα κατανοήσει ότι ο φουκαράς ο ιός (που υπάρχει και θα υπάρχει - όπως όλα τα στελέχη των αναπνευστκών λοιμώξεων) ήταν η χρυσή ευκαιρία να μετατραπεί σε τρομακτική... "πανδημία" και εργαλείο της εξουσίας για ποδηγέτηση της κοινωνίας, μέχρι να την αναγκάσει να της παραδώσει όλα τα κλειδιά των δικαιωμάτων της, θα είναι αργά και γι` αυτόν!
Γιατί τότε η εξουσία δεν θα χρειάζεται ούτε αυτόν ούτε το φίμωτρό του!
Τότε θα έχει επιβληθεί απόλυτη σιωπή, μέσω «νόμων» και διαταγμάτων! Τότε δεν θα μπορεί να σκούξει για την πείνα του και την εξαθλίωσή του, αλλά ούτε και να κλαυτεί σε κανέναν ότι... "εγώ ήμουν νομοταγής και με το μέρος σας’"!
sioualtec.
Κώστας Γιαννιώτης: Σχετικά με τον συντάκτη