Τεχνικές προσπάθειες ψευδαισθήσεων... ξεγέλασμα του εαυτού μου.
Τόση γραφή ψυχής, τόσες ημέρες απουσίας, τόσες ανάσες πόνου, και νύχτες αγρύπνιας και καμιά ίαση...
Τον πόνο λέξεις έκανα και τον χάραξα με το αίμα της ψυχής μου πάνω σε άψυχο χαρτί... έγινε συνοδοιπόρος στης νοσταλγίας μου το ταξίδι, στης μοναξιάς μου τη σιωπή. Θύμησες παλιές , απελπισμένες κραυγές της ψυχής μου...
Παγιδευμένη στο χωροχρόνο μιας ατέρμονης βασανιστικής σιωπής, χαμένη σε αδιέξοδα μονοπάτια του χρόνου, μόνη μου διέξοδος η γραφή, πλασματική "έξοδο διαφυγής" ξόρκι στη μοναξιά μου... κάτι σα γάζα στις πληγές που ακόμη αιμορραγούν κι ας έχει περάσει τόσος καιρός, τόσα χρόνια. Βασανιστικές απόπειρες να μπορέσω κρατηθώ, για να μη δραπετεύσω από τα σύνορα της λογικής.
Στέρεψε το αίμα της ψυχής μου πάνω στου χρόνου το χαρτί, βοτάνι η γραφή για να ημερεύω τον άγριο πόνο της απρόσμενης φυγής σου.. Ξενιτεύτηκα από το σώμα μου, απαρνήθηκα το εγώ μου για να μπορέσω να σταθώ στο απρόσμενο σκηνικό που η μοίρα μου έστησε.. επίπονες προσπάθειες για να αντέξω την απουσία σου, τη συντροφικότητα της μοναξιάς... Τι κι αν πέρασαν χρόνια από τότε που έφυγες, ο πόνος δεν ημερεύει, η απουσία σου δεν αντέχεται... Τόσα ξενύχτια, τόσες ανάσες απουσίας...
Νεκρό τοπίο, έρημος η ψυχή μου...Έχασα τον εαυτό μου, έγινα σιωπή, έγινα μοναξιά, έγινα άηχη σκιά της νύχτας για να ξεγελώ τον εαυτό μου ότι ποτέ δεν έφυγες .
Όλες οι κινήσεις μου δεν είναι παρά μόνο τεχνικές προσπάθειες ψευδαισθήσεως, ξεγέλασμα του εαυτού μου
.... είναι που έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε...κι ανασαιμιά ο χρόνος δε πήρε, το ρολόι έχει κολλήσει εκεί στις τρεις παρά τέταρτο... τόσος καιρός, τόσα πολλά χρόνια κι εσύ ακόμα να φανείς...
Μαρίζα Τσιτμή