Του Κώστα Στούπα
Αναμφίβολα η μείωση των φόρων και των εισφορών σε ιδιώτες και επιχειρήσεις που υλοποιεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτελεί ανάσα για την οικονομία.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, από την 1η Ιουνίου του 2020 έχει εφαρμοσθεί μείωση 0,9% στις ασφαλιστικές εισφορές.
Στο ίδιο διάστημα κατά 0,75% μειώθηκαν οι εισφορές υπέρ του κλάδου της ανεργίας (-0,48% οι εργοδοτικές εισφορές και -0,27% οι εργατικές εισφορές) και κατά 0,15% οι εισφορές υπέρ του Λογαριασμού Κοινωνικής Πολιτικής του τέως ΟΕΚ (ΛΑΕΚ).
Έτσι μαζί με την επικείμενη μείωση των 3 μονάδων το 2021, η σωρευτική μείωση το 2020-21 θα ανέλθει στις 3,9 μονάδες.
Με τις περικοπές που ανήγγειλε ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη το σύνολο των ασφαλιστικών εισφορών (εργοδοτικών και εργατικών) οι οποίες συνθέτουν και το συνολικό μη μισθολογικό κόστος, το 2021 θα πέσει στο 36,66% του συνολικού έναντι 39,66% που είναι σήμερα και 40,56% που ήταν το 2019.
Όλα αυτά αποτελούν βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά μάλλον δεν μπορούν να κόψουν τον γόρδιο δεσμό του αρνητικού κλίματος που υπάρχει για την επιχειρηματικότητα στην ελληνική οικονομία.
Για να μπει η Ελλάδα στον παγκόσμιο χάρτη της οικονομικής ανάπτυξης χρειάζεται φορολογία Βουλγαρίας και δημόσιο τομέα και δικαιοσύνη βορειοευρωπαϊκής χώρας.
Ακόμη και με μηδενική φορολογία κερδών και εισοδήματος το ελληνικό δημόσιο και η ελληνική δικαιοσύνη δεν επιτρέπουν στη χώρα μας να προσελκύσει σοβαρές μακροπρόθεσμες επενδύσεις πέραν του τουριστικού τομέα όπου διαθέτει ισχυρά φυσικά και ιστορικά συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Η κατάργηση της μονιμότητας και η αξιολόγηση αποτελούν δυο από τα βασικά στοιχεία οποιασδήποτε προσπάθειας αναδόμησης του ελληνικού δημοσίου. Ουσιαστικά το ελληνικό Δημόσιο πρέπει να αρχίσει να αντικαθίσταται κομμάτι-κομμάτι όπως έγινε με την ΑΑΔΕ και το Taxis που σταδιακά υποκατέστησαν τη γάγγραινα της Εφορίας.
Οι δανειστές μάς ανάγκασαν να δημιουργήσουμε μια νέα δομή δίπλα στην παλιά στην οποία οι κυβερνήσεις δεν είχαν απόλυτο έλεγχο και οι αρμοδιότητες των εφοριών περνούσαν σταδιακά στη νέα υπηρεσία παρά τις διαμαρτυρίες του βαθέος κράτους και των συνδικαλιστών. Σήμερα οι ουρές και οι ταλαιπωρίες στις ΔΟΥ έχουν γίνει ανάμνηση.
Όποια κυβέρνηση τολμήσει να κάνει το ίδιο π.χ. με τον ΕΦΚΑ θα αντιμετωπίσει μεν τη μήνιν μερικών χιλιάδων αργόσχολων αλλά και την ικανοποίηση μερικών εκατομμυρίων... θυμάτων.
Ο ΕΦΚΑ είναι η κορυφή του παγόβουνου. Υπάρχουν δεκάδες παρόμοιοι... έλη στο Ελληνικό Δημόσιο. Ισχυρότερος όλων αυτών παραμένει ο θύλακας της δημόσιας παιδείας ο οποίος θυμίζει τις συνθήκες κράτους εν κράτει με τις οποίες λειτουργούσαν κάποτε ο ΟΤΕ και η ΔΕΗ με τους συνδικαλιστές να διοικούν κατά το δοκούν και τους διευθυντές και υπουργούς να παριστάνουν τους κομπάρσους.
Επιπλέον φως στον ορίζοντα της ελληνικής οικονομίας θα αρχίσει να διαφαίνεται όταν ο μέσος μισθός στο δημόσιο βρεθεί κάτω από τον μέσο μισθό στον ιδιωτικό τομέα. Το ίδιο ισχύει και για τη μέση σύνταξη...
Δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά προκοπή όσο νέοι με προσόντα και δεξιότητες ξεκινούν να εργάζονται σε επισφαλείς θέσεις εργασίας με 500 και 600 ευρώ τον μήνα και όσοι προσλαμβάνονται απασχολούνται στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο να ξεκινούν σχεδόν με διπλάσιες αμοιβές.
Αυτή η διαφορά δημιουργεί λάθος κίνητρα στην κοινωνία με αποτέλεσμα να υπάρχει αύξηση της ζήτησης για μη παραγωγικές θέσεις εργασίας.
Όσο ο μέσος μισθός στο δημόσιο και η μέση σύνταξη είναι μεγαλύτερα από τον μέσο μισθό στον ιδιωτικό τομέα μην περιμένετε κανενός είδους προκοπή...
Καλή η μείωση του κόστους εργασίας, αλλά δεν αρκεί, χρειάζεται επανάσταση για να σωθεί η χώρα.