Κατά την διάρκεια του Β’ Π.Π. έχασε τον πατέρα του ο οποίος εστάλη σε Γερμανικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Το όνομά του δυστυχώς έμεινε - λόγω της πειστικότητας που ενσάρκωνε τους ρόλους του -, ως συνώνυμο του “χαφιέ”, του “προδότη” και του “ρουφιάνου”. Κι όμως ήταν ένας υπέροχος και γλυκός άνθρωπος. Σε ελάχιστους ήταν γνωστή η ανθρωπιά, η καλοσύνη, η ευαισθησία, η φροντίδα και η βοήθεια που παρείχε σε παλαιμάχους ξεχασμένους καλλιτέχνες, που ζούσαν σε άθλιες οικονομικές συνθήκες, διότι ποτέ δε ζήτησε να γίνει γνωστό.
Ο ίδιος ειχε αναφέρει σε συνέντευξη του κάποτε ,οτι τον συναντούσαν, γυναίκες κυρίως, στο δρόμο και του έλεγαν:" ου να χαθείς παλιάνθρωπε"...