Σύμπραξη

Σύμπραξη

Όταν οι τοίχοι έλιωσαν και αποκάλυψαν το κενό, οι άνθρωποι στάθηκαν για ώρες μπροστά του. Κανείς δεν ήξερε αν ήταν άβυσσος ή δρόμος. Κανείς δεν ήθελε να κάνει το πρώτο βήμα. Κι έτσι έμειναν παγωμένοι, σαν αγάλματα που περίμεναν μία διαταγή.

Μέχρι που ένα παιδί άπλωσε το χέρι του. Δεν είχε κατεύθυνση προς το κενό· το άπλωσε προς τον διπλανό του. Κι ο διπλανός του, ξαφνιασμένος, το έπιασε. Ήταν μία κίνηση απλή, μα ο αέρας γύρω τους άλλαξε, σαν να άκουγε ολόκληρη η πόλη τον ήχο εκείνης της χειραψίας.

Σιγά-σιγά, κι άλλοι έκαναν το ίδιο. Χέρια άρχισαν να συνδέονται, ώμοι ενώνονταν μεταξύ τους, και τα κορμιά των ανθρώπων ήταν σα να σχηματίζουν μία αλυσίδα. Στην αρχή έμοιαζε εύθραυστη, σαν να μπορούσε να σπάσει με μια ανάσα. Μα όσο μεγάλωνε, τόσο έπαιρνε δύναμη. Οι σκιές που τρικλίζανε γύρω τους έκαναν πίσω· οι ψαλμοί που σιγόβραζαν στους τοίχους έγιναν αρμονία.

Η γέφυρα που όλοι έκαναν πως δεν υπήρχε ξαναφάνηκε. Οι πέτρες της, μαύρες και ραγισμένες, έλαμπαν με εκείνο το κρυφό φως που κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει. Μα τώρα, με τα χέρια δεμένα, οι άνθρωποι ανέβηκαν όλοι μαζί. Κάθε βήμα που έκαναν δεν ανήκε σε έναν μόνο· ήταν βάδισμα κοινό, σαν να τους σήκωνε η ίδια αναπνοή.

Το κενό κάτω απ’ τη γέφυρα απλωνόταν ακόμη, απειλητικό και αχανές. Μα δεν τους τρόμαζε όπως πριν. Γιατί αν κάποιος γλίστραγε, οι άλλοι τον κρατούσαν. Αν κάποιος δίσταζε, οι άλλοι τον τραβούσαν μπροστά. Η γέφυρα δεν έπαψε να τρίζει· έμοιαζε έτοιμη να καταρρεύσει. Κι όμως, όσο πιο πολλοί πατούσαν πάνω της μαζί, τόσο λιγότερο λύγιζε.

Έτσι άρχισε η σύμπραξη: όχι με λόγια μεγάλα, αλλά με μια κοινή σιωπή που έδεσε τα σώματα σε έναν ιστό. Κι αν ο δρόμος έμενε άγνωστος, δεν είχε πια σημασία. Γιατί το βήμα δεν το έκανε ο καθένας μόνος, αλλά όλοι μαζί.

ΤΕΛΟΣ

(ή μήπως η ΑΡΧΗ;)

Διαβάστε τα υπόλοιπα μέρη εδώ:

https://jodi.graphics/ethos